Ο παππούς από την μεριά της μάνας αντάμωσε τον αδερφό του στα εβδομήντα του στην Αμερική...
Πήρε την σύνταξη άφησε την Αθήνα και πήγε να μείνει στα παιδιά του τα ξενιτεμένα...
Εκεί έμαθε για τον αδερφό του ότι ζεί....δεν τον γνώριζε ούτε από
φωτογραφία....
Θυμάμαι ότι οι εφημερίδες εκεί τους είχαν αφιερώσει και ένα μονόστηλο
με φωτογραφία αγκαλιασμένους.
Και πώς να συννενοηθούν...ο Αμερικάνος είχε ξεχάσει τα Ελληνικά....και πώς να
τα θυμάται.....δέκα χρονών τον δώσανε σε Αμερικανούς
για να επιβιώσει.
Πέρνανε παιδιά τότε εύκολα οι Αμερικάνοι όπως σήμερα σκυλάκια
από pet shop....
Ούτε που θυμότανε την καταγωγή του....και φυσικά την μητρική του γλώσσα....
Η συνάντηση έγινε παρουσία γιατρού που ευτυχώς δεν χρειάστηκε....
Δύο είχαν απομείνει....
Δεν τους χρονομέτρησαν πόση ώρα ήταν αγκαλιασμένοι....
Και ποιός να μιλήσει....μόνο δάκρυα...
Μετά από μερικές ημέρες ο παππούς γύρισε στα παιδιά του στην Βοστώνη...
Δεν ξανασυναντηθήκανε.....ο Αμερικάνος έφυγε πρώτος αλλά ο παππούς
δεν πήγε στην κηδεία αν και ήταν στην Αμερική μόνιμα πλέον.
Είπε στα παιδιά του ότι ήθελε να θυμάται ζωντανό τον αδερφό του
τώρα που τον βρήκε.
Αν το καλοσκεφτείς......
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/2NUVJwV
via IFTTT