Rembrandt Harmenszoon van Rijn (1606-1669) : Αυτοπροσωπογραφία (1658- 1660). Μουσαμάς, 84 x 66 εκατ. Όπως είναι γνωστό, σε προχωρημένη ηλικία, ο Ρέμπραντ απεικόνιζε συχνά τον εαυτό του. Πολυάριθμες είναι οι αυτοπροσωπογραφίες του με λάδι, πάνω από τριάντα αν λογαριάσωμε τα πορτρέτα του με διάφορες μεταμφιέσεις και τον πίνακα όπου παριστάνεται με τη Σάσκια· τα δύο τρίτα περίπου εκτελέσθηκαν από το 1650 κι έπειτα. Οι πίνακες αυτοί αποτελούν ένα είδος ημερολογίου μεγάλης σημασίας, όπου ο καλλιτέχνης αποκαλύπτει την υψηλή ηθική του, χωρίς ποτέ να υποχωρήσει στην αισθηματολογία ή στην ευχαρίστηση να αφηγηθεί μιαν εποχή οδυνηρή και δοξασμένη. Ο Ρέμπραντ περιγράφει και αναλύει λεπτομερειακά τη φυσιογνωμία του, επειδή, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φυσιογνωμία, μπορεί να εκφράσει τις έντονες συγκινήσεις του. Μπορεί να διεισδύσει, νά παραμορφώσει, να αποκαθάρει αυτό το ιδιαίτερα ευκίνητο πρόσωπο χωρίς να δυσαρέστηση το μοντέλο. Καμιά φορά, όπως στο «Πορτρέτο» της Κολωνίας, το πρόσωπο αυτό περιορίζεται σε μιά δυνατή και γεμάτη ζωή μάσκα, σχεδόν γελοιογραφική· καμιά φορά, όπως στο «Πορτρέτο» των Ουφίτσι, εκφράζει μιαν έντονη καρτερία, σχεδόν κραυγαλέα· άλλοτε, τέλος, ενσαρκώνει ένα ζωντανό, αρσενικό, ηρωικό γήρας, όπως στην «Αυτοπροσωπογραφία» της Κολωνίας με τη γοργή εκτέλεση. Από τις δύο «Αυτοπροσωπογραφίες» που κατέχει η Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον, αυτή εδώ είναι ασφαλώς η πιο «κλασική», με το σώμα σε προφίλ και το κεφάλι σε τρία τέταρτα. Κάτω από το στρογγυλό σκουφί, το πρόσωπο έχει μια έκφραση ελαφρά επιτηδευμένη, που την τονίζει το κολάρο, ανεβασμένο στο αριστερό μάγουλο. Τα μάτια εκφράζουν βαθιά θλίψη, όπως στην «Αυτοπροσωπογραφία» της Βιέννης.
Εθνική Πινακοθήκη Τεχνών
Ουάσιγκτον
Εθνική Πινακοθήκη Τεχνών
Ουάσιγκτον
from ανεμουριον https://ift.tt/33WECko
via IFTTT