Από τον Αισχύλο ως τον Σαίξπηρ, τον Σοφοκλή μέχρι τον Σω και τον Ιψεν, τον Αριστοφάνη ως τον Μολιέρο, το θεατρικό έργο σαν μορφή έκφρασης αναζητά πάντα τον μεσολαβητή
⎼ εκφραστή που θα ξεδιπλώσει κάθε πτυχή της ανθρώπινης ψυχής. Ο ηθοποιός που καλείται να μεταδώσει τα μηνύματα του συγγραφέα στο κοινό του συχνά ειδικεύεται και εμμένει είτε στην τραγωδία είτε στην κωμωδία. Λίγοι κατορθώνουν να βαδίσουν επιτυχημένα και στα δύο μονοπάτια
⎼ είδη θεατρικού λόγου, όπως η Μαίρη Αρώνη (1916
⎼ 1992), που πέρασε θριαμβευτικά από την κωμωδία στο δράμα, δημιουργώντας ρόλους
⎼ σταθμούς στο θέατρο. Η Μαρία Αρβανιτάκη
⎼ πως είναι το πατρικό της
⎼ γεννήθηκε στα 1916 στην Αθήνα. Ο πατέρας της διετέλεσε καθηγητής της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη απ’ όπου έφυγε μετά το διωγμό των Ελλήνων της Πόλης. Η μητέρα της
⎼ ο γένος Περαντζάκη
⎼ υπήρξε, επίσης, καλλιεργημένη γυναίκα και γλωσσομαθής. Σ' αυτό το οικογενειακό, προηγμένο περιβάλλον, η Μαίρη Αρώνη, αλλά και τα δύο αδέλφια της, είχαν την ευκαιρία να διδαχθούν και να αγαπήσουν τα γράμματα. Και η Τέχνη, όμως, δεν άφησε ασυγκίνητα τα μέλη της οικογένειας. Ένας εκ των δυο αδελφών έγινε καθηγητής Ωδείου, σπουδαίος πιανίστας, διέπρεψε στην Κύπρο, απ' όπου επέστρεψε μετά την τουρκική εισβολή στο νησί. Η Μαίρη Αρώνη εξεδήλωσε τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες και την επιθυμία της να σπουδάσει θέατρο χωρίς να αποφύγει τους καβγάδες και την αρνητική στάση της μητέρας της. Τελικά στα 18της χρόνια εισήχθη στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πραγματοποίησε το όνειρο της. Αξίζει να σημειώσουμε πως πριν είχε τελειώσει τις γυμνασιακές σπουδές της στη Γαλλική Σχολή Αθηνών («Καλόγριες») και τις μουσικές στο πιάνο. Στη Δραματική Σχολή, εντούτοις, η Αρώνη θα γνωρίσει τον Θεόδωρο Αρώνη
⎼ Έλληνα εκ Ρωσίας
⎼ και καθηγητή της, τον οποίο παντρεύτηκε αργότερα, μόλις τελείωσε τις σπουδές της. Έζησαν μαζί ως το θάνατο του
⎼ 0 συνολικά χρόνια
⎼ κατά τα οποία υπήρξαν συνθιασάρχες και συνάδελφοι σε πολλά έργα. Το 1936 σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση της Αρώνη στο θέατρο με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη στο «Ρεξ». Βρέθηκε, λοιπόν, στο ελεύθερο κι όχι στο Εθνικό Θέατρο, γιατί θέλησε έτσι να «κάνει μια βουτιά στα βαθιά», να μετρήσει τις δυνάμεις της στο χώρο. Σε 4 χρόνια, το 1941, θα γίνει πρωταγωνίστρια στο θέατρο «Μουσούρη», όπου θα επιβεβαιωθεί το ταλέντο της και θα αρχίσει η αλματώδης καριέρα της. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της γερμανικής κατοχής, το θέατρο συνεχίζει την επιτυχή πορεία του και η Αρώνη θα βρεθεί στο «Πάνθεον» με τη Βάσω Μανωλίδου, τον Χριστόφορο Νέζερ κ.ά. σε έργα κλασικού ρεπερτορίου πάντα. Μετά την αποχώρηση των Γερμανών θα συνεργασθεί με τον Δημήτρη Χορν και θα αρχίσουν περιοδεία με το θίασο τους στη Μ. Ανατολή και αλλού, με ιδιαίτερη επιτυχία. Η δόξα και η δημοτικότητα της ηθοποιού θα συνεχισθούν και μετά την επιστροφή της στην Αθήνα. Είναι πλέον καιρός να συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο. Έτσι, το 1946
⎼ 47 γίνεται βασικό στέλεχος της κρατικής σκηνής και κάνει την πρώτη εμφάνιση της εκεί με το θίασο Θ. Αρώνη
⎼ Χορν σε έργο του Μπερνάρ Σω. Οι κριτικές και η εμφάνιση της θα είναι διθυραμβικές. Έτσι η συνεργασία της με το Εθνικό θα συνεχισθεί και θα διακριθεί στην Επίδαυρο, όπου για 20 χρόνια παίζει όλες τις κωμωδίες του Αριστοφάνη με ιδιαίτερη μνεία στη «Λυσιστράτη» που υπήρξε και προσωπική της επιτυχία. Κατόπιν η Αρώνη μεταπήδησε στο χώρο της τραγωδίας με πρώτη εμφάνιση στην «Ορέστεια», στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας και στον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη και στη «Φαίδρα».
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΤΑΤΜΙΧΑΛΗ «ΕΛΛΑΔΑ 20ός ΑΙΩΝΑΣ» ΕΚΔΟΣΗ «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ»
