της ΞΕΝΗΣ ΜΠΑΛΩΤΗ
Γόνος της γνωστής υδραϊκής οικογένειας, γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1855. Ήταν γιος του Θεόδωρου και εγγονός του Γεωργίου Κουντουριώτη. Τις εγκύκλιες σπουδές του τις έκανε στην Αθήνα. Το 1874 κατετάγη ως δόκιμος του Πολεμικού Ναυτικού και μαθήτευσε δίπλα στο Λεωνίδα Παλάσκα. Νέος ακόμη αξιωματικός, κατά την επιστράτευση του 1886, ως αρχικυβερνήτης των δύο κανονιοφόρων Α και Β,
Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΕ ΕΠΙΣΗΜΗ ΤΕΛΕΤΗ.
διέπλευσε τα στενά της Πρέβεζας όπου απείλησε τις εχθρικές κανονοστοιχίες και τα τουρκικά πολεμικά, τα οποία τον άφησαν και πέρασε ανενόχλητος. Στη συνέχεια υπηρέτησε επί σειρά ετών στα διάφορα πλοία του ελληνικού στόλου, είτε με το βαθμό του αξιωματικού είτε αυτόν του κυβερνήτη. Κατά τον πόλεμο του 1897 ήταν κυβερνήτης του ατμομυοδρόμωνα «Αλφειού» και πήγε στην Κρήτη, όπου δεν δίστασε να αντιταχθεί στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων ναυάρχων περί απόπλου του πλοίου του από τα Χανιά και επέμεινε, ακόμη και όταν τον απείλησαν πως θα βυθισθεί το πλοίο του, να εκτελέσει κατά γράμμα της διαταγές της κυβερνήσεως. Το 1901 ως κυβερνήτης του «Μιαούλη» έκανε το πρώτο εκπαιδευτικό υπερωκεάνιο ταξίδι ελληνικού πολεμικού, οδηγώντας το στην Αμερική. Το 1905 προσελήφθη ως υπασπιστής του βασιλέα Γεωργίου Α'. Το 1910 ανέλαβε την αρχηγία της μοίρας των γυμνασίων και το 1911 πήγε στην Αγγλία για να παραλάβει το «Αβέρωφ» και να το οδηγήσει στην Ελλάδα. Την παραμονή του Α' Βαλκανικού Πολέμου, το 1912, η κυβέρνηση του ανάθεσε την αρχηγία του στόλου του Αιγαίου, απαρτιζόμενου από το σύνολο σχεδόν των ελληνικών ναυτικών δυνάμεων και ύψωσε το σήμα του στο «Αβέρωφ». Προήχθη σε υποναύαρχο την ημέρα της κηρύξεως του πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912). Ο ναύαρχος Κουντουριώτης έχοντας ήδη προδιαγεγραμμένο το στρατηγικό του σχέδιο, έπλευσε αμέσως και κατέλαβε τη Λήμνο, την οποία και έκανε ορμητήριο του ελληνικού στόλου. Η εκλογή αυτής της βάσεως και η γρήγορη κατάληψη της συνετέλεσαν στην επιτυχία των ελληνικών ναυτικών επιχειρήσεων, που εξασφάλισαν την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο, τον αποκλεισμό των εχθρικών παραλίων και την παρεμπόδιση οιασδήποτε στρατιωτικής μεταφοράς του εχθρού μέσω θαλάσσης. Στις 3 Δεκεμβρίου 1912, ενώ έπλεε με το στόλο του έξω από την Ίμβρο, ο Π.Κ. συναντήθηκε με τον τουρκικό στόλο και έγινε η ναυμαχία της «Ελλης» κοντά στα στενά των Δαρδανελλίων, που επέφερε τη διάσπαση και τελικά την υποχώρηση των τουρκικών πλοίων. Ένα περίπου μήνα αργότερα, την 5 Ιανουαρίου 1913, ο τουρκικός στόλος βγήκε εκ νέου από τα Δαρδανέλλια για να διεκδικήσει την κυριαρχία του Αιγαίου. Είχε προηγηθεί, στις 2 Ιανουαρίου, η διαφυγή από τα Στενά του καταδρομικού «Χαμηδιέ» που οι Τούρκοι υπελόγιζαν ότι θα το είχε
ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ - ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
καταδιώξει ο «Αβέρωφ» και πως θα τους ήταν εύκολο να υπερισχύσουν του κατατετμημένου ελληνικού στόλου. Αλλά ο Π.Κ. δεν είχε διασπείρει τις δυνάμεις του και όταν ο τουρκικός στόλος πλησίασε στη Λήμνο, βρέθηκε αντιμέτωπος με ολόκληρο τον ελληνικό, που για δεύτερη φορά ναυμάχησε μαζί του στη Λήμνο και τον εξανάγκασε με σοβαρότατες ζημιές να τραπεί σε φυγή στα Δαρδανέλλια. Απ' εκεί δεν τόλμησε να ξαναβγεί ο τουρκικός στόλος και έτσι ο ελληνικός διατήρησε την απόλυτη κυριαρχία της θαλάσσης κατά τον πόλεμο και έτσι εξασφάλισε τη συμμαχική νίκη. Στον ελληνοβουλγαρικό πόλεμο που ακολούθησε με το Β' Βαλκανικό Πόλεμο, ο Π.Κ. πάντοτε αρχηγός του στόλου, έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις στα παράλια της Θράκης. Μετά τους πολέμους προήχθη σε αντιναύαρχο και κατά την περίοδο Σεπτεμβρίου 1915 — Ιουνίου 1916 διετέλεσε υπουργός των Ναυτικών. Το Σεπτέμβριο του 1916, αφού προηγουμένως εκδήλωσε τη διαφωνία του προς την ακολουθούμενη τότε πολιτική της ουδετερότητας, πήρε μέρος με τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο κίνημα της Θεσσαλονίκης και με τον στρατηγό Δαγκλή απετέλεσαν την τριανδρία της Εθνικής Αμύνης. Μετά την εγκατάσταση της κυβερνήσεως Βενιζέλου στην Αθήνα, ο Π.Κ. ανέλαβε το υπουργείο των Ναυτικών, το οποίο και διηύθυνε μέχρι το τέλος του 1919. Με την αποχώρηση του από το υπουργείο, αποστρατεύθηκε και έλαβε το βαθμό του ναυάρχου, τιμής ένεκεν. Ιδιώτευσε για λίγο μέχρι το θάνατο του βασιλέως Αλεξάνδρου οπότε του ανετέθησαν τα καθήκοντα του αντιβασιλέως μέχρι τις εκλογές την 1 Νοεμβρίου 1920. Μετά τις εκλογές παρέδωσε την αντιβασιλεία και ιδιώτευσε, αλλά το Δεκέμβριο του 1923, μετά την απομάκρυνση του βασιλέως Γεωργίου Β', εκλήθη να αναλάβει εκ νέου τα χρέη του αντιβασιλέως. Με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας, τον Μάρτιο του 1924, ανατέθηκε στον Π.Κ., από την Εθνοσυνέλευση, η προσωρινή Προεδρία αυτής, που διατήρησε μέχρι το Μάρτιο του 1926, οπότε παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις δικτατορικές μεθόδους του στρατηγού Θ. Πάγκαλου. Στη Προεδρία επανήλθε με την πτώση του Πάγκαλου, τον Αύγουστο το 1926, ενώ το Μάιο του 1929 εκλέχθηκε τακτικός πρόεδρος της Δημοκρατίας, απ' όπου παραιτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους για λόγους υγείας.
Ελλάδα 20ός αιώνας Απογευματινή Αθήνα
Ελλάδα 20ός αιώνας Απογευματινή Αθήνα
from ανεμουριον https://ift.tt/3eOEnOT
via IFTTT