Τον Μάρτιο του 1941 αποβιβάστηκε στην Ελλάδα το Συγκρότημα W με την 6η Αυστραλιανή Μεραρχία Πεζικού (ΑΜΠ), την 2 Νεοζηλανδική Μεραρχία Πεζικού (ΝΖΠΜ) και την 1η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία (ΤΘΤΞ). Ακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα, η κατάρρευση του μετώπου και υποχώρηση των βρετανικών δυνάμεων προς τη νότια Ελλάδα με σκοπό τη διαφυγή τους από τους καταδιώκοντες Γερμανούς.
Ένα από τα τελευταία σημεία εκκένωσης ήταν και η Καλαμάτα. Η εκκένωση των βρετανικών δυνάμεων από εκεί ξεκίνησε στις 24 Απριλίου και μέχρι τις 26 είχαν διαφύγει πάνω από 8.000 άνδρες, προσωπικό της RAF και Αυστραλοί. Απέμειναν πίσω αρκετοί Νεοζηλανδοί του Ενισχυμένου Τάγματος και του 24ου και 28ου Τάγματος Μαορί που θα αποχωρούσαν το επόμενο βράδυ. Ωστόσο το βράδυ της 28ης Απριλίου τα πρώτα στοιχεία της γερμανικής 5ης Μεραρχίας Πάντσερ (ΜΠα) έφτασαν στην Καλαμάτα.
Τα νεοζηλανδικά τμήματα που ανέμεναν να αποχωρήσουν είχαν κατασκηνώσει στους ελαιώνες ανατολικά της πόλης. Το βράδυ της 28ης προς 29ης Απριλίου 1941 μια γερμανική φάλαγγα θωρακισμένων εισήλθε στην πόλη της Καλαμάτας. Η γερμανική δύναμη ήταν ενισχυμένη με πυροβόλα και όλμους και αμέσως επιτέθηκε στα στρατεύματα που περίμεναν στο λιμάνι να τα πλοία στα οποία θα επιβιβάζονταν. Η κατάσταση ήταν κρίσιμη.
ΟΈντμουντ Σάρπιν του Βασιλικού Σώματος Επιμελητείας αναφέρει: «Με διέταξαν να μεταβώ με το όχημά μου στην πόλη. Επιβιβάστηκαν καμιά 20αριά παράξενοι τύπου, ένας Αυστραλός με ύψος 2,05 μ. ίσως και ψηλότερος που κρατούσε ένα αντιαρματικό τυφέκιο Boys στο οποίο είχε, κάτω από την κάννη, στερεώσει με σύρμα μια ξιφολόγχη και έβαλλε με αυτό σαν κοινό τυφέκιο… Υπήρχαν ακόμα μερικοί Νεοζηλανδοί και άνδρες του King’s Royal Rifle Corps με Tommy gun και Bren, αλλά λίγα πυρομαχικά.
«Αφού ετοιμαστήκαμε κινηθήκαμε προς τον μόλο. Φτάνοντας εκεί κατεβήκαμε από το όχημα και ανοίξαμε πυρ σε ότι κινείτο. Σε λίγα λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Μόνο ένας Γερμανός λοχαγός απέμεινε κρυμμένος πίσω από τους τροχούς ενός κιλλίβαντα πυροβόλου των 88… Μια βολή από το Boys του Αυστραλού και ο λοχαγός έπαψε να προσφέρει τις υπηρεσίες τους στον Χίτλερ για πάντα… Οι επιζώντες Γερμανοί παραδόθηκαν με τα χέρια ψηλά.
«Συνεχίστηκε η μάχη αλλά τα πυρομαχικά μας ήταν λίγα και η κούραση και η δίψα μας βασάνιζαν». Δόθηκε διαταγή στους άνδρες να καλυφθούν αλλά ο λοχίας Χίντον φώναξε: «Ποιος θα έρθει μαζί μου;» και όρμησε κατά των κοντινότερων Γερμανών. Οι Γερμανοί έβαλλαν εναντίον του αλλά αστόχησαν και αυτός με δύο χειροβομβίδες τους κονιορτοποίησε. Κατόπιν εφόρμησε με την λόγχη ακολουθούμενος από λίγους στρατιώτες.
Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν ένα πυροβόλο και υποχώρησαν μέσα στα σπίτια. Ο Χίντον έσπασε την πόρτα και μπήκε στο σπίτι εξουδετερώνοντας τους Γερμανούς. Έκανε το ίδιο σε ένα δεύτερο σπίτι. Έφτασαν όμως γερμανικές ενισχύσεις. Ο Χίντον χτυπήθηκε άσχημα στην κοιλιά και πιάστηκε αιχμάλωτος. Παρέμεινε αιχμάλωτος ως το 1945. Τιμήθηκε με τον Σταυρό της Βικτωρίας.
Όταν μάλιστα ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου αιχμαλώτων πληροφορήθηκε την παρασημοφόρησή του οργάνωσε τιμητική τελετή. Όταν απελευθερώθηκε από τους Αμερικανούς, φορώντας αμερικανική στολή, συμμετείχε με την 4η ΜΠ σε μάχες στη Γερμανία. Επέστρεψε στη Βρετανία στις 12 Απριλίου 1945. Πέθανε το 1997. Πάντως τόσος ηρωισμός πήγε τελικά χαμένος, αφού, το Βασιλικό κατάφερε να εκκενώσει μόνο 332 τραυματίες εκείνο το βράδυ. Τελικά οι Νεοζηλανδοί υποχρεώθηκαν να παραδοθούν καθώς οι Γερμανοί απείλησαν να ισοπεδώσουν με το πυροβολικό τους την πόλη.
from History-point.gr https://ift.tt/2ypjYQ3
via IFTTT