Οι υπάλληλοι στα μεγάλα καταστήματα της Αθήνας παλιά είχαν μια αίγλη
θα έλεγα.
Δεν σκότωναν τα άλογα όταν γερνούσαν οι εργοδότες ...
Έβλεπες λοιπόν άντρες γυναίκες σε μεγαλύτερες ηλικίες που πέρασαν
νέοι την πόρτα του μαγαζιού και συνέχιζαν να δουλεύουν στον ίδιο χώρο.
Σε μικρότερους χώρους δεν ξεχώριζες αφεντικό και υπάλληλο.
Ένα από αυτά τα μαγαζιά πουλούσε ανδρικά ρούχα ραμένα από Ελληνικά
χέρια.
Ελληνικά και τα υφάσματα και το πρώτο που σου έδειχνε ο υπάλληλος
ήταν την ούγια που θα έγραφε ΜΗΝΑΪΔΗΣ-ΦΩΤΙΑΔΗΣ κ.λ.π.
Αν δεν ήθελες το έτοιμο σου έπαιρναν μέτρα και σου έραβαν το ύφασμα
που θα διάλεγες.
Ιεροτελεστία....ερχότανε ο ράφτης από το πατάρι με τις μεζούρες
και σε ρωτούσε για τις ευκολίες που θα ήθελες στο παντελόνι
στο σακάκι.
Καπαρντίνες...παλτά....πουκάμισα ....γραβάτες...
Ένα πλήρες ντύσιμο με τον υπάλληλο σε ρόλο μαίτρ.
Φυσικά ο χώρος ήταν για ειδικά βαλάντια....
Απέναντι στην στοά Ορφανίδου ήταν και το καπελάδικο για να συμπληρωθεί
η αμφίεση....το ρεμπούπλικο που και αυτό θα γινότανε παραγγελία.
Το παπούτσι στο τέλος...φυσικά και υπήρχαν έτοιμα αλλά οι μερακλήδες
με την αμφίεση και με το γεμάτο πορτοφόλι προτιμούσαν το κατά
παραγγελία.
Άριστοι μαστόροι με συγκεκριμμένους πελάτες για να προλαβαίνουν.
Σεβρά...λουστρίνια και το κάθε καλαπόδι θα έγραφε το όνομα του πελάτη.
Θα γινότανε και πρόβα στην συνέχεια με τα ξυλόκαρφα για τυχόν διορθώσεις
καθ΄ότι οι κάλοι δεν ακολουθούσαν το καλαπόδι με τα χρόνια.
Πίσω στα παλιά
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/2ZM3n3E
via IFTTT