Ο κυρ-Λεωνίδας ή Λωνίδας όπως τον έλεγαν οι μικροί ήταν ο ιδιοκτήτης
του σπιτιού με την αυλή και τις κάμαρες.
Κουμάντο έκανε η γυναίκα του...
Εξαιρετικοί άνθρωποι και οι δύο βοηθούσαν όπως μπορούσαν τους ενοίκους.
Ταξιτζής ο Λωνίδας ...είχε ένα μεγάλο Αμερικάνικο αυτοκίνητο και πιάτσα
στο Μεταξουργείο.
Έξω από το καφενείο το άφηνε και ήταν μόνιμος θαμώνας...
Στο σπίτι του ή στο καφενείο θα τον εύρισκες.
Του άρεσε και λίγο το χαρτάκι.
Είχε δώσει το τηλέφωνο του καφενείου στους μόνιμους πελάτες του και τον έπαιρναν για κούρσα.
Ήταν κουβαρντάς και ο καφετζής τον εκτιμούσε...
Γηραιές κυρίες που είχαν τον τρόπο τους χρησιμοποιούσαν το ταξί του για μια βόλτα στο Φάληρο...στην Κηφισιά για να πάρουν τον αέρα τους.
Επίσης οι "στρατηγοί"-θυρωροί των μεγάλων ξενοδοχείων συνεργαζόντουσαν
μαζί του δίνοντάς του ξένους πελάτες για επισκέψεις σε Αρχαιολογικούς Χώρους
και αυτός φυσικά τους έδινε ...τον κόπο τους.
Άψογος επαγγελματίας έβγαζε λεφτά...
Τον αγαπούσαν όλοι στην γειτονιά ...βοηθούσε αθόρυβα...
Είχε γνωριμίες με γνωστούς ηθοποιούς της εποχής....τους εξυπηρετούσε
με το ταξί.
Και ένα στιγμιότυπο όταν έφερε έξω από το σπίτι ένα γνωστό κωμικό...
Περίμενε αυτός μέσα στο ταξί για να πάρει ο Λωνίδας κάτι που είχε ξεχάσει.
Μαζεύτηκε όλη η γειτονιά και τον έβγαλαν σχεδόν τραβηχτό για να τον αγγίξουν
να τον ακούσουν...και αυτός δεν τους χάλασε το χατήρι...
Το απόγευμα έξω στα σκαλιά στο meeting ήταν βασικό θέμα.
Ο Λωνίδας συνέχιζε και σε μεγάλη ηλικία να πηγαίνει στο καφενείο του Μεταξουργείου χωρίς το ταξί φυσικά.
Εκεί άφησε και την τελευταία του πνοή προδομένος από την καρδιά του.
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/3nFoqyT
via IFTTT