Στην αυλή των θαυμάτων εκεί στον Βούθουλα με τις νοικιαζόμενες κάμαρες την
κοινόχρηστη τουαλέτα και τους αυλικούς.
Και με παιδί η οικογένεια δεν έφτανε το δωμάτιο για όλες τις χρήσεις δηλαδή
για την λάτρα και το μαγείρεμα.
Πού να βάλεις την γκαζιέρα με την κατσαρόλα και να την ρίξει κάτω ο μικρός
και να γίνουν τα χειρότερα.
Συμβούλιο λοιπόν στο αρχηγείο....στης σπιτονοικοκυράς που κρατούσε
δύο δωμάτια και κουζίνα παρακαλώ.
Να γίνει μια πρόχειρη κουζίνα έξω από το δωμάτιο της οικογένειας
με το παιδί ήταν η απόφαση.
Δεν άργησε να βρεθεί το σπίτι που κατεδαφιζότανε με πινακίδα ...πωλούνται τα υλικά...
Είπαμε η γειτονιά ήταν μια οικογένεια και φυσικά ο οικοδόμος έκανε την διαλογή...
Γιορτή στην αυλή Κυριακή πρωϊ και άρχιζε το στήσιμο της κουζίνας...
Ένας πάγκος μικρός για την γκαζιέρα χωρούσε και η νοικοκυρά που μαγείρευε
προστατευότανε από τον προτεταμένο τσίγκο.
Όταν έβρεχε η βροχή ακουγότανε με δύναμη ....
Τα υλικά από κατεδαφίσεις γινόντουσαν ανάρπαστα για τα οικόπεδα εκτός σχεδίου
με προσεχώς φώς-νερό-τηλέφωνο και δεν ήταν και μακριά από την Αθήνα.
Έβλεπες πόρτες και παράθυρα με διαφορετικά χρώματα και σχέδια...
Ποιός τα κοιτούσε όμως...
Το δικό τους κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους ήθελαν...
Η περίφραξη με συρματόπλεγμα ήταν η μάντρα που οριοθετούσε το οικόπεδο...
μια λύση οικονομική και γρήγορη.
Η αντιπαροχή είχε αρχίσει δειλά-δειλά και υπήρχαν εργάτες ειδικοί στις κατεδαφίσεις...
Δεν ήταν εύκολη δουλειά είχε κινδύνους και τα ατυχήματα ήταν συχνά.
Η πιάτσα και αυτών των οικοδόμων για κατεδαφίσεις ήταν στην Ομόνοια
και για αρκετά χρόνια δεν έμειναν ποτέ χωρίς δουλειά.
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/3f0kyoF
via IFTTT