Κοινωνική γάγγραινα

Κοινωνική γάγγραινα

Τι είναι τελικά αυτό που νοηματοδοτεί την ανθρώπινη ύπαρξη; Είναι άραγε η επιθυμία για ανάδειξη, το εύκολο κέρδος με μέσα θεμιτά και αθέμιτα, η ικανοποίηση από την επίτευξη ενός στόχου, η δημιουργία, η ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων, η ανάγκη για κοινωνική αναγνώριση, η υιοθέτηση και εμμονή σε αρχές και αξίες συχνά παρωχημένες; Όχι! Αυτό που παρέχει την ατέρμονη ουσία σε μια ύπαρξη είναι η ανάσα, η αναπνοή, η ακούραστη εισπνοή και εκπνοή σε ένα περιβάλλον ελευθερίας.

Και τούτη την αναπνοή δεν έχει δικαίωμα ουδείς να την διακόπτει, να την παύει αυθαίρετα, να την καπηλεύεται, να την εξαθλιώνει, λες και είναι η ανώτατη αρχή σε μια κοινωνία κομφορμιστική και μαζοποιημένη. Τούτο διαθέτει ο άνθρωπος, την ανάσα, που τον κράτα ζωντανό, ένα εμβιο ον με λόγο και ψυχή, με νου και θυμικό, με σκέψη και επιθυμίες.

Όταν από το θηκάρι βγαίνει το μαχαίρι, όταν το κακόβουλο και κακοποιό χέρι καλύπτει το ζείδωρο φως του ήλιου, τότε ο άνθρωπος παύει να ζει, απλώς περιδιαβαίνει, προσπαθώντας να δημιουργήσει εκμαγεία ζωής, υιοθετώντας προσωπίδες σε μια φενάκη ευτυχίας.

Τούτη η πολύτιμη ύπαρξη κατήντησε άθυρμα στα χέρια ανθρώπων που θέλουν κάπου να πιαστούν, να βρουν έναν λόγο ύπαρξης, καθώς μέσα τους είναι κενοί, αχρείοι και αναίσθητοι. Κι αυτοί όμως δημιουργήματα μιας κοινωνίας που απομυζά την ενέργεια του ανθρώπου και καταναλώνει σκύβαλα, καλύπτοντάς τα με χρυσόχαρτο και ασημένια στολίδια. Μιας κοινωνίας που επικοινωνεί με συσκευές, αγαπάει συσκευές, φροντίζει συσκευές και όχι ανθρώπους. Μια κοινωνία που υποθάλπει, που είναι ατομοκεντρική , που προβάλλει τον ανταγωνισμό, δίχως νυγμό, ως υπέρτατη αξία, τον κομφορμισμό ως αρετή και τον ωχαδερφισμό ως στάση ζωής. Μια κοινωνία με κοντή μνήμη, που εκκολάπτει το απεχθές ως αποδεκτό, το αυτονόητο ως επίτευγμα και το συμφέρον ως το μέγιστο καθήκον. Δυστυχώς, σε μια τέτοια κοινωνία γεννιέται η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής, γεννιέται το έγκλημα δι' ασήμαντον αιτία, γεννιέται η απαξία του Άλκη, της Μαρίας, της Ελένης......... 

Ας είμαστε όλοι εν εγρηγόρσει, γιατί ο κύριος ρόλος μας είναι να προσφέρουμε στα παιδιά μας ένα μέλλον, όπου θα μπορούν να σκέφτονται απρόσκοπτα, να μην αγελοποιούνται , να κρίνουν και να μπορούν να περπατούν στο δρόμο ελεύθερα χωρίς το φόβο και την καχυποψία.

Κωνσταντίνος Τσίπρας

Διδάκτωρ Κλασικής Φιλολογίας ΕΚΠΑ