Για τη στιγμή του πολέμου που δεν θα ξεχάσει ποτέ αλλά και το πώς βίωσε τις συγκλονιστικές, πρώτες ώρες της ρωσικής εισβολής, δίπλα στον σύζυγό της, μίλησε η Πρώτη Κυρία της Ουκρανίας, Ολένα Ζελένσκα.
Η σύζυγος του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, η Ολένα Ζελένσκα, περιέγραψε με συγκλονιστικό τρόπο τη ζωή της στην Ουκρανία υπό καθεστώς πολιορκίας καθώς και το πώς η χώρα της προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε αυτή την πολύ δύσκολη φάση της ιστορίας της.
Η Ζελένσκα παραχώρησε συνέντευξη σε πολύ γνωστό περιοδικό και το πρώτο πράγμα που της ζητήθηκε ήταν να περιγράψει τις πρώτες ώρες του πολέμου στην Ουκρανία.
«Θυμάμαι πολύ καλά την αρχή (σ.σ. της ρωσικής εισβολής). Ήταν μια συνηθισμένη εργάσιμη μέρα και βράδυ: τα παιδιά επέστρεφαν από το σχολείο, οι συνηθισμένες δουλειές του σπιτιού, προετοιμασία για την επόμενη σχολική μέρα... Είχαμε ένταση. Είχαν ακουστεί πολλές κουβέντες, παντού, για μια πιθανή εισβολή. Αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν αδύνατο να πιστέψουμε ότι αυτό θα συνέβαινε... στον εικοστό πρώτο αιώνα;
»Στον σύγχρονο κόσμο; Ξύπνησα, κάπου μεταξύ 4 και 5 π.μ., εξαιτίας ενός κρότου. Δεν κατάλαβα αμέσως ότι ήταν έκρηξη. Δεν κατάλαβα τι θα μπορούσε να είναι. Ο σύζυγός μου δεν ήταν στο κρεβάτι. Αλλά όταν σηκώθηκα, τον είδα αμέσως, ήδη ντυμένο, με κοστούμι, όπως συνήθως (αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα με κοστούμι και λευκό πουκάμισο - από τότε ήταν στρατιωτικός). "Ξεκίνησε". Αυτό ήταν το μόνο που είπε.
»Δεν θα έλεγα ότι υπήρξε πανικός. Σύγχυση ίσως. "Τι να κάνουμε με τα παιδιά;" "Περιμένετε", είπε, "θα σας ενημερώσω. Για παν ενδεχόμενο, συγκεντρώστε τα απαραίτητα και τα έγγραφα". Και έφυγε από το σπίτι».
Η Ολένα Ζελένσκα η οποία γνωρίστηκε με τον πρόεδρο της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών της σπουδών, και παντρεύτηκε τον Ζελένσκι στις 6 Σεπτεμβρίου 2003, ρωτήθηκε σχετικά με το πώς διαχειρίστηκε συναισθηματικά την εισβολή και ποιοι ήταν εκείνοι που τη στήριξαν περισσότερο. Και φυσικά, ρωτήθηκε ποια είναι η επαφή που έχει με τον σύζυγό της.
«Πότε θα δούμε τον μπαμπά;»
«Στην αρχή δεν υπήρχε χρόνος για συναισθήματα. Ήταν απαραίτητο να φροντίζουμε τα παιδιά, τη συναισθηματική τους κατάσταση. Έτσι προσπάθησα να είμαι σίγουρη, χαμογελαστή, ενεργητική, εξηγώντας τους ότι, ναι, είναι απαραίτητο να κατέβετε στο υπόγειο και γι' αυτό δεν μπορείτε να ανάψετε το φως. Προσπάθησα να απαντήσω με αισιοδοξία στην ερώτησή τους: "Πότε θα δούμε τον μπαμπά;". "Σύντομα"», ανέφερε η Ζελένσκα στην ουκρανική Vogue.
Συνέχισε λέγοντας: «Εκείνες τις πρώτες ημέρες ήλπιζα ότι θα μπορούσαμε να μείνουμε μαζί του. Όμως το γραφείο του προέδρου είχε μετατραπεί σε στρατιωτική εγκατάσταση και απαγορευόταν στα παιδιά μου και σε μένα να μείνουμε εκεί. Μας διέταξαν να μετακομίσουμε σε ένα ασφαλές μέρος -αν, στην Ουκρανία, είναι δυνατόν να βρεθεί ένα ασφαλές μέρος τώρα... Από τότε, επικοινωνούμε με τον Βολοντίμιρ μόνο μέσω τηλεφώνου».
Σε άλλη ερώτηση σχετικά με το από πού αντλούν ελπίδα και δύναμη οι Ουκρανοί καθώς και η ίδια σε αυτές τις δύσκολες η Ολένα απάντησε: «Οι μόνοι που μπορούν να μου δώσουν έστω και λίγη αισιοδοξία είναι οι οικογένεια μου και οι συμπατριώτες μου. Απίστευτοι άνθρωποι, οργανώθηκαν για να βοηθήσουν τον στρατό, να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Τώρα όλοι οι Ουκρανοί είναι ο στρατός. Ο καθένας προσφέρει με όποιον τρόπο μπορεί.
»Υπάρχουν ιστορίες για γιαγιάδες που ψήνουν ψωμί για τον στρατό, επειδή νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν, ως καθληκον. Θέλουν να συμβάλουν με τον τρόπο τους στη νίκη έναντι του εχθρού. Έτσι είναι οι Ουκρανοί. Όλοι ελπίζουμε σε αυτούς. Ελπίζουμε στον εαυτό μας».
Ποια είναι η στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ; Η ίδια τονίζει: «Περίπου μια εβδομάδα μετά την έναρξη του πολέμου, έπαιρνα τηλέφωνο για να μάθω πού ήταν οι συγγενείς μου και αν ζούσαν. Και σε μια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα αν θα τους ξαναέβλεπα ποτέ — αυτούς που αγαπώ, τους αγαπημένους μου ανθρώπους! Αυτή ήταν ίσως η πρώτη φορά που έκλαψα — η πρώτη φορά που άφησα τα συναισθήματα να με κατακλύσουν. Δεν το άντεξα.
»Θα θυμάμαι πάντα τους γνωστούς και τους φίλους μου, όλους τους άνδρες και τα αγόρια με τις στρατιωτικές στολές. Θα θυμάμαι για πάντα πόσο γενναίες είναι οι φίλες μου! Τι είναι σε θέση να κάνουν αυτές οι γυναίκες μέσα στις συνθήκες του πολέμου. Οι ιστορίες τους με εμπνέουν. Είμαι τόσο περήφανη για αυτούς. Βαθύτερή μου ελπίδα είναι μια μέρα να τους ξαναδώ».
from Όλες οι ειδήσεις https://ift.tt/yE6e0oR
via IFTTT