Έτσι όπως περπατούσα στο πεζοδρομημένο κομμάτι της οδού Βύρωνος πριν από λίγες μέρες είδα έναν κυβόλιθο στο πλακόστρωτο, τον οποίο έκατσα για λίγα λεπτά και παρατήρησα. Ξεχώριζε φανερά από τους υπόλοιπους κυβόλιθους, λόγω του λευκότερου περιγράμματός του. Σκέφτηκα πόσο τυχερός είναι αυτός ο κυβόλιθος που ζει και βασιλεύει κάθε μέρα στον συγκεκριμένο πολυσύχναστο δρόμο της Λαμίας, ανάμεσα στους υπόλοιπους αλφαδιασμένους κυβόλιθους. Τόσο τυχερός, που ακόμη και σε περίπτωση τραυματισμού του, τον προσέχουν και τον μπαντάρουν με φροντίδα, όπως φαίνεται από τον φρέσκο στόκο που τον περιστοιχίζει στο επάνω μέρος της φωτογραφίας που μπορείς να δεις στη δημοσίευσή μου.
Τυχερός ο κυβόλιθος, θυμωμένη (για άλλη μια φορά) εγώ, κατηφόρισα στους πιο οικείους και πολύ πιο παλαιότερους κυβόλιθους της οδού Ανδρούτσου, για να κουνήσω το κεφάλι μου υποτιμητικά κοιτώντας τους και να σκεφτώ αυτή την άτιμη τη ζωή που τους έριξε σ' αυτό το στενό. Οι στραπατσαρισμένοι κυβόλιθοι της Ανδρούτσου, όπως μπορείς να δεις στο κάτω μέρος της φωτογραφίας, είναι εκεί παρατημένοι στην κατάντια τους πολύ - μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ - καιρό τώρα. Και δεν είναι μόνο ένας ή δύο ή τρεις, αλλά όσο προχωράς στο στενάκι θα βρεις μπόλικους από δαύτους. Περιμένουν εκεί υπομονετικά γιατί γνωρίζουν ότι δεν χρίζουν ούτε φροντίδας ούτε προσοχής, όπως το προστατευμένο φιλαράκι τους στην οδό Βύρωνος. Αλλά παραμονεύουν. Γιατί θα έρθει η μέρα που όλος ο κόσμος θα μιλάει γι αυτούς, όταν σπάσει εξ' αιτίας τους το πόδι της καμιά γιαγιούλα ή όταν τσακιστεί κανένα παιδάκι από αυτά που τρέχουν πάνω-κάτω την Ανδρούτσου τα απογεύματα.
Ε, μην τα ξαναλέω και γίνομαι και γραφική. Θα σηκωθούν δηλαδή τώρα οι κυβόλιθοι της Ανδρούτσου να βαρέσουν τους κυβόλιθους της Βύρωνος;
Αναγνώστρια