Ο Νίκος Μπίστης αποχαιρετά με συγκίνηση τον σπουδαίο δημοσιογράφο - Ένα άγνωστο στιγμιότυπο από την κατάληψη της Νομικής με τον Μηνά Παπάζογλου.
Ο Μηνάς Παπάζογλου υπήρξε για εμάς τους νεότερους ένας εμβληματικός δημοσιογράφος.
Ήταν ο Μηνάς που έγραφε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στην Τζαμάικα.
Τα «Παιχνίδια Εξουσίας» έπεσαν πάνω σε ένα πολύ τρυφερό, πολύ όμορφο, κείμενο του Νίκου Μπίστη για τον Μηνά που έφυγε άλλο μακρινό ταξίδι.
Το αναδημοσιεύουμε από το f/b- γιατί αυτός ήταν ο Μηνάς Παπάζογλου:
«Χρωστάει πολλά η δημοκρατία στον Μηνά Παπάζογλου. Του χρωστάμε και όλοι εμείς της γενιάς του Πολυτεχνείου. Του χρωστάω και εγώ στιγμές ανεξίτηλες αγωνίας, χαράς, συντροφικότητας. Ήταν ένας ωραίος μάγκας ο Μηνάς, ένας άφοβος δημοκράτης που κράτησε την φοιτητική στήλη των Νέων τα κρίσιμα χρόνια της γέννησης και απογείωσης του φοιτητικού κινήματος 1970 1973…
Ήταν η "νόμιμη" φωνή μας, ο μοναδικός ίσως δίαυλος επικοινωνίας μας με τους δημοκράτες πολίτες. Όποιος δεν έζησε εκείνες τις ημέρες του ζόφου και της ανάτασης δεν θα καταλάβει ποτέ τι σήμαινε εκείνη η μικρή / η μεγάλη στήλη του Μηνά. Όλοι θα έχουν να μεταφέρουν στιγμές με τον Μηνά. Δυο και από εμένα.
Το απόγευμα της κατάληψης της Νομικής τον Φλεβάρη του 73 έχω πάει στο κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου και διαπραγματεύομαι εκ μέρους της Επιτροπής με τον Πρύτανη Τούντα παρουσία του Παττακού. Είναι φανερό ότι επείγονται να τελειώσει η κατάληψη. Για εμάς κρίσιμο είναι να μείνουμε μέσα το βράδυ. Ο Τούντας κατ' ίδιαν μου λέει: "Δεν μπορώ να τους κρατήσω, θα μπουν". Είναι έτσι; Έτσι του είπαν να μας πει; Δεν μπορώ και να ρωτήσω. Με αυτές τις σκέψεις ξεκινάω πίσω για την Νομική, περικυκλωμένος από αστυνομικούς και ασφαλίτες. Ξαφνικά ένας κοντός, γεροδεμένος κοκκινομάλλης σπάει τον κλοιό, κολλάει το στόμα του στο αυτί μου και μου λέει με τόνο αποφασιστικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου: "Μην τους ακούς. Δεν θα μπουν. Το ξέρω σίγουρα". Ήταν "διαταγή", από τον Μηνά, τον άνθρωπό μας που του είχαμε τυφλή εμπιστοσύνη. Και δεν βγήκαμε, ούτε αυτοί μπήκαν. Και την άλλη ημέρα η έξοδος συνοδεύτηκε από μεγάλη μαχητική διαδήλωση 10.000 Αθηναίων.
Το δεύτερο περιστατικό είναι από την έξοδο. Έχουμε μείνει τελευταίοι ο Τζουμάκας και εγώ. Ο Στέφανος πετάει την ντουντούκα σε ένα ασφαλίτη που ορμούσε και αρχίζουμε να τρέχουμε προς την Ακαδημίας. Μηχανικά, χωρίς να συνεννοηθούμε τρέχουμε προς Χρήστου Λαδά, στα γραφεία των Νέων, στο γραφειάκι του Μηνά. Ένας Μηνάς όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί, να κλαίει, να γελάει, να πανηγυρίζει, να μας φιλάει, να κερνάει ουίσκι που δεν το είχα ξαναβάλει στο στόμα μου, να ρίχνει "γαλλικά" στη χούντα και συνεχώς να λέει: Τι ημέρα και αυτή.
Τώρα ο Μηνάς έφυγε πρώτος. Θα μας περιμένει να συνεχίσουμε το γλέντι. Να θυμηθούμε τα καλύτερα μας χρόνια, τις πιο πυκνές ημέρες και την μεγάλη νύχτα που ζήσαμε κατόπιν "διαταγής" του».
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/KioydvJ
via IFTTT