Χάρη στη νέα μισθωτική σχέση, ο Πρόεδρος της FIFA Τζίανι Ινφαντίνο, εκτός από την παρουσία του Πλανητάρχη στις κερκίδες, εξασφάλισε και κάποιες άλλες παροχές, όπως, για παράδειγμα να επιτρέψει ο Τραμπ τη χορήγηση βίζας σε πολίτες ξένων χωρών για να παρακολουθήσουν τους αγώνες του Μουντιάλ το 2026.
Την Κυριακή που μας έρχεται θα γίνει στο Νιού Τζέρσι, ο τελικός του «FIFA Club World Cup».
Το «παρών» στις εξέδρες του γηπέδου θα δώσει και ο Ντόναλντ Τραμπ. Το ενδιαφέρον του Πρόεδρου των ΗΠΑ για το ποδόσφαιρο αμφισβητείται και η παρουσία του στον τελικό, μέχρι πριν λίγες ήταν στον… αέρα. Όμως, στις 8 Ιουλίου η FIFA ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει γραφεία στη Νέα Υόρκη, στον «Trump Tower». Έτσι, την επόμενη μέρα, ο Τραμπ δήλωσε ότι θα πάει να παρακολουθήσει το ματς. Εδώ και εκατό πενήντα χρόνια, το ποδόσφαιρο προσελκύει το ενδιαφέρον των φιλάθλων, με άλλους τρόπους. Αλλά, στις δύσκολες περιπτώσεις, η καταβολή ενοικίου φαίνεται ότι διευκολύνει.…
Βέβαια, χάρη στη νέα μισθωτική σχέση, ο Πρόεδρος της FIFA Τζίανι Ινφαντίνο, εκτός από την παρουσία του Πλανητάρχη στις κερκίδες, εξασφάλισε και κάποιες άλλες παροχές, όπως, για παράδειγμα να επιτρέψει ο Τραμπ τη χορήγηση βίζας σε πολίτες ξένων χωρών για να παρακολουθήσουν τους αγώνες του Μουντιάλ το 2026. Η βίζα αφορά πολίτες χωρών, η είσοδος των οποίων στις ΗΠΑ είχε απαγορευτεί, στο πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής Τραμπ.
Η έμπνευση του Προέδρου της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο να διοργανώσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο για συλλόγους αντίστοιχο με αυτό που υπήρχε για τις εθνικές ομάδες, με τη συμμετοχή μεγάλων ονομάτων όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπάγερν Μονάχου, η Ίντερ, η Γιουβέντους, η Μπόκα Τζούνιορς, η Ρίβερ Πλέιτ, η Παλμέιρας και η Φλουμινένσε δε συγκίνησε ιδιαίτερα τους πραγματικά ποδοσφαιρόφιλους. Αυτό αποδεικνύεται από τη χαμηλή τηλεθέαση των αγώνων παγκοσμίως, αλλά και το γεγονός ότι στους περισσότερους αγώνες, (ακόμα και στους κρίσιμους «νοκ-άουτ») τα γήπεδα ήταν μισο-άδεια.
Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό… Από τη μία μεριά ήταν πολύ δύσκολο να γεμίσουν τα γήπεδα στις 3 το μεσημέρι, μέσα στο αμερικάνικο κατακαλόκαιρο. Αξίζει να σκεφτεί κανείς ότι οι διοργανωτές, για να γεμίσουν τα γήπεδα, ιδίως στην πρώτη φάση, πουλούσαν τα εισιτήρια σε εξευτελιστικές τιμές (7 δολάρια το ένα).
Από την άλλη, το κορεσμένο πια ποδοσφαιρικό κοινό, δεν «ψήθηκε» να παρακολουθήσει αγώνες, με αθλητές εξαντλημένους, επιβαρυμένους με την κούραση ολόκληρης της ποδοσφαιρικής περιόδου που προηγήθηκε. Αλλά και οι Ευρωπαίοι ποδοσφαιρόφιλοι δε θα στήνονταν τα ξημερώματα μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες, προκειμένου να παρακολουθήσουν αγώνες, ακόμα και με μεγάλες ομάδες, όπως αγώνας «Παρί Σεν Ζερμέν – Ρεάλ Μαδρίτης», που διεξαγόταν στο πλαίσιο μίας εντελώς αδιάφορης διοργάνωσης.
Εξάλλου, η διοργάνωση αυτή αποτέλεσε αγγαρεία και για τις ίδιες οι ομάδες, καθώς στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ελάχιστες είχαν αγωνιστική συνοχή, αφού τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο όλες οι ευρωπαϊκές ομάδες αλλάζουν ρόστερ και καμιά φορά και προπονητή.
Εκτός όμως, από τα «τεχνικά» προβλήματα που είχε η έμπνευση του Ινφαντίνο, εκείνο που καθόρισε, (κατά τη γνώμη μας, τουλάχιστον) την αδιαφορία ή, ακόμα, και την απαξίωση ήταν ότι στην ποδοσφαιρική κοινότητα, στις ομάδες, στους αθλητές και τους φιλάθλους, δεν προτάθηκε ένα αθλητικό γεγονός, αλλά ένα «προϊόν». Και, ως ένα βαθμό, τα «προϊόντα» έχουν περιθώριο να «πιάσουν» στην αγορά, όταν έρχονται να καλύψουν μία ανάγκη ή να κλείσουν ένα κενό. Αυτό που κατασκευάστηκε στα γραφεία της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA) δεν είχε κανένα απολύτως έρεισμα ούτε στην ιστορία, ούτε στην παράδοση του πιο δημοφιλούς παιχνιδιού στον Πλανήτη. Ήταν απλώς μία οικονομική και πολιτική «μπίζνα» του Ινφαντίνω, που δεν είχε καμία βάση στο ποδόσφαιρο. Αντιθέτως, λειτούργησε εις βάρος του.
Ποια είναι, εν τέλει, η FIFA
Τα αρχικά FIFA σημαίνουν «Federation International of Football Associations». Εξ όρισμού, δηλαδή, η FIFA είναι μία συνομοσπονδία, ένας οργανισμός που λειτουργεί ως «ομπρέλα» όλων των υπολοίπων Ομοσπονδιών (γι' αυτό και «Federation» = «Συνομοσπονδία») με σκοπό την προστασία και την εξέλιξη του Ποδοσφαίρου. Δεν είναι, ένας γραφειοκρατικός οργανισμός που λειτουργεί αυτόνομα από τα μέλη της, με σκοπό την ικανοποίηση των προσωπικών και οικονομικών επιδιώξεων του Προέδρου της. Και κυρίως, δεν είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί ανταγωνιστικά με τις ομοσπονδίες. Ακόμα και ο προηγούμενος Πρόεδρος Ζεπ Μπλάτερ, που «έπεσε» από το θώκο του λόγω οικονομικών σκανδάλων, σεβάστηκε τις Ομοσπονδίες που είχε υπό την ομπρέλα του και, μάλιστα, βοήθησε σημαντικά εκείνες που είχαν μεγαλύτερες ανάγκες (Αφρική, Ασία). Όσο και αν τα κέρδη της FIFA αυξήθηκαν επί προεδρίας Χαβελάνζε (Πρόεδρος της FIFA 1974-1998) και όσο και αν πολλαπλασιάστηκαν επί προεδρίας Μπλάτερ (Πρόεδρος της FIFA 1998-2015), η Παγκόσμια Συνομοσπονδία ουδέποτε παραμέλησε το βασικό καταστατικό της σκοπό, δηλαδή την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου. Σκεφτείτε ότι σε συνέντευξή του στο AP, τον περασμένο Νοέμβριο, ο ίδιος ο Μπλάτερ αναγκάστηκε να πει: «το ποδόσφαιρο πάει σε λάθος κατεύθυνση. Γινόμαστε μάρτυρες του ξεπουλήματος του ποδοσφαίρου».
Η κύρια κριτική που γίνεται στον νυν Πρόεδρο της FIFA, του Ιταλο-Ελβετού Τζιάνι Ινφαντίνο είναι ότι από το 2016 που εκλέχτηκε Πρόεδρος, ασκεί τα καθήκοντά του σε δύο βασικούς άξονες: την προσωπική προβολή του και κυρίως τη μεγιστοποίηση των εσόδων. Σε τέτοιο βαθμό που η FIFA έχει μετονομαστεί σε FIFAntino.
Σε αυτό το πλαίσιο, εμπνεύστηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων, που ρίχνει την αυλαία του την Κυριακή. Και μάλιστα, στο ίδιο πλαίσιο ο Ινφαντίνο έχει δηλώσει ότι επιδιώκει η επόμενη διοργάνωση να γίνει με συμμετοχή 48 ομάδων! Με την ίδια λογική, στο Μουντιάλ του 2026 θα λάβουν μέρος 48 εθνικές ομάδες (αντί για 32 που ήταν μέχρι σήμερα), ενώ ο ίδιος ο Ινφαντίνο έχει προτείνει να διεξάγεται κάθε δύο χρόνια και όχι κάθε τέσσερα (ανάμεσα σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες).
Η προσπάθεια του Ινφαντίνο έρχεται να εισβάλει στο χώρο που διατηρούσαν οι Ποδοσφαιρικές Συνομοσπονδίες των ηπείρων. Επιδιώκει να κανιβαλίσει διοργανώσεις με μεγάλη παράδοση, όπως το Euro, το Copa America, το Κύπελλο Εθνών Αφρικής, το Ασιατικό Κύπελλο κ.α. Επιχειρεί να δημιουργήσει διοργανώσεις σωματείων, με τη συμμετοχή των μεγάλων ποδοσφαιρικών αστέρων εις βάρος των υφιστάμενων διοργανώσεων για ομάδες, όπως το Champions League. Επιχειρεί να βάλει ακόμα πιο ενεργά στο παγκοσμιοποιημένο παιχνίδι τους Άραβες, που θα ήθελαν να δουν τις ακριβοπληρωμένες ομάδες τους να ανταγωνίζονται με τις μεγάλες ευρωπαϊκές ή λατινοαμερικάνικες.
Ο Ινφαντίνο επιχειρεί να «κλέψει» το θεσμικό πεδίο των Ομοσπονδιών που συναλλάσσονται με τις εθνικές ομοσπονδίες και τους συλλόγους και να απευθυνθεί απευθείας στα club, παρακάμπτοντας τους ενδιάμεσους θεσμικούς φορείς. Παράλληλα, εν τοις πράγμασι περιορίζει επιβάλει το δικό του αγωνιστικό πρόγραμμα, αφού προσθέτει διοργανώσεις για σωματεία, στις ήδη υφιστάμενες των ηπείρων. Όλα αυτά δεν αφήνουν αδιάφορες τις Διεθνείς Ομοσπονδίες και κυρίως την Ευρωπαϊκή (UEFA), η οποία είναι στα… μαχαίρια με τον Ιταλο-Ελβετό Δικηγόρο.
Το χειρότερο απ' όλα όμως, είναι ότι για να τα πετύχει όλα αυτά συνθλίβει το χρόνο που είχε απομείνει στους αθλητές – ποδοσφαιριστές να πάρουν μερικές ανάσες ξεκούρασης στις διακοπές ανάμεσα στο τέλος της μίας αγωνιστικής περιόδου και της επόμενης. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος, ότι οι διεθνείς ποδοσφαιριστές της Παρί Σεν Ζερμέν και της Τσέλσι, φέτος αγωνίστηκαν συνολικά σε πάνω από εβδομήντα αγώνες, ενώ λίγες ημέρες μετά την επιστροφή τους από τις ΗΠΑ, θα ξεκινήσουν προετοιμασία για την επόμενη σεζόν.
Πραγματικά, για κάποιον που πραγματικά αγαπάει το ποδόσφαιρο να βλέπει εξαντλημένους ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται στο λιοπύρι, στο τέλος μίας εξαντλητικής σεζόν, συνιστά μία θλιβερή περίσταση. Και ίσως, αυτός να είναι ο βασικός παράγοντας που η μεγάλη πλειοψηφία των φιλάθλων γύρισε την πλάτη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων της FIFA.
Πολλά λεφτά ή απλώς καθρεφτάκια για τους… ιθαγενείς
Ο Ινφαντίνο, προκειμένου να πείσει τις ομάδες να λάβουν μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων, έταξε οικονομικά βραβεία που συνολικά θα έφταναν τα 3,44 δισεκατομμύρια Ευρώ. Στο τέλος μοίρασε μόνο 860 εκ. Τριάντα τρία εκατομμύρια Ευρώ πήρε καθεμία από τις ευρωπαϊκές ομάδες, από δεκατρία εκατομμύρια πήρε καθεμία λατινοαμερικάνικη και από 8,2 εκ. οι ασιατικές, οι αφρικανικές και οι βορειοαμερικάνικες. Ακόμα και η μοναδική ομάδα από την Ωκεανία, η ερασιτεχνική Auckland City, από τη Νέα Ζηλανδία, πήρε 3 εκ. Ευρώ, για να λάβει μέρος στη διοργάνωση και να χάσει 10-0 από την Μπάγερν… Αλήθεια, πόσο κοστίζει η αθλητική αξιοπρέπεια ενός ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή, οδηγό φορτηγού, που ο κος Ινφαντίνο αποφάσισε να τον βάλει να αγωνιστεί με αντίπαλο την Μπάγερν Μονάχου;
Από εκεί και πέρα, τα έσοδα των ομάδων αυξάνονται ανάλογα με το πόσο ψηλά θα φτάσει μία ομάδα στη διοργάνωση. Η ομάδα που θα κατακτήσει το τρόπαιο θα λάβει επιπλέον 35 εκ. Ευρώ. Αν σκεφτεί κανείς ότι η νικήτρια του τελικού της Κυριακής θα γυρίσει στη χώρα της πλουσιότερη κατά 70 εκ. Ευρώ, τότε πραγματικά σε ένα μήνα θα έχει κάνει ένα πολύ καλό κομπόδεμα. Αν όμως, αναλογιστεί, ότι για το κομπόδεμα αυτό ξεζουμίστηκαν ποδοσφαιριστές (ακόμα και μεγάλης αξίας) και ότι στο τέλος της ημέρας ο απώτερος σκοπός είναι το αν η ΦΙΦΑ του Ινφαντίνο θα επιβάλει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο την προσωπική του ατζέντα, τότε τα χρήματα αυτά μοιάζουν με τα καθρεφτάκια που μοίραζαν οι Ευρωπαίοι άποικοι στους Ιθαγενείς, για να τους φέρουν με τα νερά τους.
Και σε κάθε περίπτωση, όσα χρήματα και να πέσουν στο τραπέζι, τα σχέδια του κου Ινφαντίνο, μάλλον, δεν συνάδουν με την πρόοδο του ποδοσφαίρου…
(Ο Κώστας Καρβουναρίδης είναι Δικηγόρος – Διεθνές Μάστερ Αθλητικού Δικαίου και Μάνατζμεντ / Διεθνές Κέντρο Αθλητικών Σπουδών – CIES –FIFA)
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/YG3biKf
via IFTTT