Το πολιτικό κενό είναι προφανές. Οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν. Οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να εκφράσουμε μια άλλη σχέση κόμματος και κοινωνίας.
Το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει πρωτοφανή κρίση εκπροσώπησης. Τα ποσοστά αποχής αυξάνονται συνεχώς. Η ακροδεξιά και ο λαϊκισμός κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Οι πολίτες εγκαταλείπουν την παραδοσιακή πολιτική συμπεριφορά και συχνά προσέρχονται στην κάλπη με το αίσθημα του φόβου, της απογοήτευσης και του θυμού να κυριαρχούν.
Παράλληλα η κοινωνική διεργασία φαίνεται να επηρεάζεται από το πολιτικό αδιέξοδο. Ενώ οι πολίτες συμμετέχουν σε κινήματα (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο) και εκφράζονται δια ζώσης ή ηλεκτρονικά στα κοινωνικά δίκτυα φαίνεται να εκτιμούν, ότι κανένα από τα υφιστάμενα κόμματα δεν μπορεί να προσδώσει πειστική πολιτική έκφραση. Ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση επιτείνουν την σύγχυση, αλλά και τον αχρείαστο ανταγωνισμό στον προοδευτικό χώρο.
Σε αυτό το περιβάλλον όποιος καταφέρει να εκφράσει την ελπίδα, την πολιτική ανατροπή και την «ασφάλεια» των πολλών θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος.
Οι υφιστάμενοι κομματικοί σχηματισμοί αδυνατούν να ανταποκριθούν σε αυτήν την πρόκληση:
Ποια ελπίδα να εκφράσουν, όσοι χρεωκόπησαν τη χώρα;
Ποια ανατροπή μπορούν να εκφράσουν οι πολιτικές δυνάμεις που χωρίς ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση φαντάζουν σαν μικρο-διαχειριστές μια ετοιμόρροπης πολιτικής πολυκατοικίας;
Ποια ασφάλεια μπορούν να εμπνεύσουν όσοι με αμφίσημες προτάσεις, χωρίς επιστημονική μελέτη και τεκμηρίωση, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο εκτίθενται καθημερινά από την ίδια την πραγματικότητα;
Είναι όλοι ίδιοι;
Υπάρχουν υγιείς δυνάμεις μέσα και έξω από τα κόμματα;
Προφανώς…
Οπότε τι κάνουμε;
Εδώ και δύο χρόνια καταθέσαμε «οδικό χάρτη» για να προκύψει λύση. Προέβλεπε την έναρξη προγραμματικού διαλόγου των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων για την επίτευξη προγραμματικής συμφωνίας με στόχο την εναλλακτική διακυβέρνηση.
Δυστυχώς, οι περισσότερες κομματικές ηγεσίες επέλεξαν την απομόνωση και την περιφρούρηση του μικρομάγαζού τους.
Ο χρόνος όμως πιέζει πια ασφυκτικά. Δεν αποκλείεται το 2026 να είναι χρονιά εκλογών και ο κίνδυνος να προκύψει νέα δεξιά διακυβέρνηση μέχρι το 2031, είναι ορατός.
Αν συμφωνούμε στις διαπιστώσεις στρέφουμε την προσοχή μας στα «θέλω» της κοινωνίας και όχι στις ονειρώξεις των κομμάτων.
Πρόγραμμα-στρατηγική-πρόσωπα με αυτήν ακριβώς τη σειρά, αποτελούν κατά την άποψη μας τη λύση στο μεγάλο πρόβλημα.
Το πρόγραμμα μπορεί να προκύψει μέσα από συνθέσεις κοινωνικών φορέων (αλλά και όσων κομμάτων επιθυμούν να εμπλακούν) στο διάλογο. Δεν είναι απλή υπόθεση και γιατί υπάρχουν διαφορές μεταξύ των κομμάτων(όχι αγεφύρωτες) και γιατί καθείς οχυρώνεται προγραμματικά σήμερα, όχι από θέση αρχής, αλλά με βάση τη συγκυρία(συντηρητική στροφή που συμπαρασύρει και την ευρύτερη Αριστερά σε δεξιότερες θέσεις π.χ. ιδιωτικά πανεπιστήμια, αξιολόγηση, μεταναστευτική κρίση κλπ.).
Η στρατηγική πρέπει να προσβλέπει στην κυβερνητική προοπτική και όχι στα συνθήματα και στη διαμαρτυρία. Αν κάτι μας έμαθε η «εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ» είναι, ότι δεν αρκεί η βούληση, χρειάζεται προετοιμασία, στρατηγική και συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο με ορίζοντα δεκαετιών. Σε αυτό το σημείο είμαστε πολύ πίσω ακριβώς, γιατί η Αριστερά ούτε έχει μελετήσει επαρκώς την νέα διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, ούτε αντιλαμβάνεται την ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς, που αμφισβητεί ευθέως πια μέσω του ατομικισμού και του κοινωνικού «cocooning» τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ισότητας. Απαιτείται οι ίδιες σταθερές να «τοποθετηθούν» στο σήμερα απατώντας στο ερώτημα «με ποιους;» «σε ποια κατεύθυνση;» και με «ποιο σχέδιο;». Για παράδειγμα τι σημαίνει η κοινωνική δικαιοσύνη για τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και την αναδιανομή του εισοδήματος σήμερα, που 4 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν εισόδημα ίσο με όσο έχει ο μισός πληθυσμός της Αφρικής;
Τα πρόσωπα πάντα παίζουν το ρόλο τους στην ιστορία. Τα πρόσωπα όμως προσδιορίζονται και διαμορφώνονται από το χώρο, το χρόνο και τις ιδέες που εκφράζουν και όχι με όρους πολιτικού marketing. Υπάρχουν έμπειρες προσωπικότητες, αλλά και άνθρωποι των κινημάτων, επιστήμονες «αφανείς» αλλά τόσο επιδραστικοί στην καθημερινότητα, στο διαδίκτυο σε μέρη που τα αναζητά η νεολαία, που συγκεντρώνεται κατά χιλιάδες στα στάδια και στα παγκάκια και όχι στα κομματικά γραφεία και στις επετηρίδες.
Ήδη ο χώρος δεξιά της ΝΔ οργανώνεται και επιχειρεί να εκμεταλλευθεί την συντηρητική στιγμή.
Το πολιτικό κενό είναι προφανές.
Οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν.
Οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να εκφράσουμε μια άλλη σχέση κόμματος και κοινωνίας.
Ως αριστεροί και δημοκράτες πολίτες οφείλουμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες υπέρβασης της κρίσης.
(O Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος)
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/PZxrHne
via IFTTT