Οταν οι κυβερνώντες έκλεβαν τα «Εθνικά χτήματα» στο Μεσολόγγι- Ο Κωλέττης και το σκάνδαλο με το σιτάρι- Γράφει ο ιστορικός και συγγραφέας Σπύρος Αλεξίου.
Εδώ και μήνες η χώρα κινείται στον αστερισμό του ΟΠΕΚΕΠΕ. Άφωνοι οι «μη άριστοι» μισθωτοί, αγρότες, επαγγελματίες παρακολουθούν τους «άριστους» φραπέδες και χασάπηδες να καρπώνονται δημόσιο πλούτο, να «κλέβουν» δημόσια γη και ζωικό κεφάλαιο. Να οικειοποιούνται τον κόπο και όλα όσα δικαιούνται άνθρωποι που ζυμώνουν τη γη και αλαζονικά να δηλώνουν πως «αν την είχα σκοτώσει (σ.σ. την υπάλληλο που αποκάλυψε το σκάνδαλο) θα καθάριζα με 50.000», μιλώντας στην ανοιχτή ακρόαση της Ferrari ή της Jaguar. Και όλα αυτά σε αγαστή συνεργασία με την εξουσία, σε απροκάλυπτη διαπλοκή με κεντρικά και περιφερειακά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος.
Η οργή και η αηδία είναι δικαιολογημένη, δεν είναι δικαιολογημένη όμως η έκπληξη, η ιστορία θα έπρεπε να διδάσκει. Από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε αυτό το κράτος, πιο σωστά και πριν την ίδρυσή του, ήταν πολύ συχνά τέτοια φαινόμενα. Θα αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις του σήμερα… όχι, δεν είναι καθόλου τυχαίες!
Το Μεσολόγγι πέθαινε και οι κυβερνώντες έκλεβαν τα «Εθνικά χτήματα»!
Ας μεταφερθούμε στις αρχές του 1826, όταν η πολιορκία του Μεσολογγίου και κατά συνέπεια η Ελληνική Επανάσταση βρισκόταν στο πιο κρίσιμο σημείο της. Το σύνολο των χερσαίων και ναυτικών δυνάμεων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (30.000 άνδρες και 4 Αρμάδες) ήταν συγκεντρωμένες έξω από το Μεσολόγγι. Όπως ομολογούσαν δημόσια οι αρχιστράτηγοι Κιουταχής και Ιμπραήμ, μόνη λύση για αυτούς ήταν ο αποκλεισμός της πόλης και η παράδοση λόγω της πείνας. Άρα από την πλευρά των Ελλήνων υπήρχε αδήριτη ανάγκη εφοδιασμού.
Στις 17 Γενάρη είχαν αναχωρήσει από το Μεσολόγγι οι απεσταλμένοι – τυπικά αντιπρόσωποι – για τη Β΄ Εθνοσυνέλευση. Ανάμεσά τους ήταν και ο στρατιωτικός διοικητής, στρατηγός Σπυρομήλιος που στα «Απομνημονεύματά» του θα καταγράψει όσα συνέβησαν. Η εντολή που είχαν ήταν ξεκάθαρη: Καμία εμπλοκή στις κομματικές αντιπαραθέσεις, μοναδική αποστολή τους η εξασφάλιση εφοδίων (τροφές και πολεμικό υλικό). Η διορία που είχαν ήταν ένας μήνας, αυτό ήταν το χρονικό περιθώριο που εκτιμούσαν για τις αντοχές τους στο Μεσολόγγι.
Όταν έφτασαν στο Ναύπλιο η πρώτη ερώτηση που δέχτηκαν ήταν αν ανήκουν στο Αγγλικό ή στο Γαλλικό κόμμα! Ο Σπυρομήλιος μεταφέρει το κλίμα:
«Ως σπουδαιότερον αντικείμενον εθεώρουν την Εθνοσυνέλευσιν παρά τον εχθρόν όστις επαπείλει το Μεσολόγγιον και η πτώσις του κατά αυτόν τον τρόπον ήταν άφευκτος και επομένως εκινδύνευεν να διαλυθεί η πατρίς».
Ο Σπυρομήλιος, εκ μέρους όλων, παρουσίασε στους κυβερνώντες την τραγική έλλειψη εφοδίων που αντιμετώπιζαν οι πολιορκημένοι. Η απάντηση της κυβέρνησης – με επίσημη διακήρυξη - αποτελεί μνημείο υποκρισίας που θα έπρεπε να διδάσκεται:
«Γενναιότατοι
Σεις και οι συναγωνσταί σας επληρώσατε το προς την πατρίδα χρέος σας, υποφέρετε πείναν και γύμνωσιν και στέρησιν όλων των αναγκαίων μόνον και μόνον δια να φυλάξετε το Μεσολόγγιον του οποίου η σωτηρία ασφαλίζει την σωτηρίαν της Ελλάδος. Εβάψατε όλην εκείνην την ιεράν γην με τα αίματά σας χρειαστεί να είναι διαπαντός ευγνώμον […]».
Και αφού έγραψαν όλα αυτά τα δακρύβρεκτα, έφτασαν στην ουσία:
«Η Ελληνική διοίκησις με ό,τι ηδυνήθη δεν έλειψε να θεραπέυση τας ανάγκας σας και τώρα, επειδή κάθε άλλος χρηματικός πόρος της έλλειψε, με ταχύτητα απεφάσισε να εκποιηθώσιν ικανά Εθνικά κτήματα όθεν ελπίζεται να συναχθώσιν ικανά χρήματα προς εξοικονόμησιν του Μεσολογγίου ιδιαιτέρως…»
Το κείμενο αυτό – μολονότι ο …συναγωνισμός είναι έντονος – διεκδικεί επάξια μια θέση στο πάνθεο των πιο υποκριτικών αλλά και κυνικών δημόσιων τοποθετήσεων ελληνικής κυβέρνησης στους δύο αιώνες ύπαρξης του Ελληνικού κράτους. Δημοσιεύεται στις 5 Φλεβάρη 1826, ακριβώς δύο χρόνια (9 Φλεβάρη 1824) μετά το δάνειο των 800.000 χρυσών λιρών και ακριβώς έναν χρόνο (7 Φλεβάρη 1825) μετά το δεύτερο δάνειο των 2.000.000 χρυσών λιρών. Κι όμως, με απύθμενο θράσος, λένε στους πεινασμένους πως η «Διοίκησις με ό,τι εδυνήθη δεν έλειψε να θεραπεύση τας ανάγκας σας»!
Και με – ακόμη μεγαλύτερο θράσος – ανακοινώνουν πως «τώρα, επειδή κάθε άλλος χρηματικός πόρος έλλειψε…»! Πώς έλλειψε; Και τα εκατομμύρια οι χρυσές λίρες πού πήγαν; Ας μην σταθούμε στην τρομερή ρεμούλα που έγινε στα «εξοπλιστικά προγράμματα», δύο αιώνες τώρα ο όρος είναι ταυτισμένος με σκάνδαλα, ή τα ασύλληπτα ποσά που έφαγαν οι Άγγλοι τραπεζίτες ως «μεσιτεία» ή «παρακράτηση τόκων». Ένα μικρό μέρος από τις 42.000 χρυσές λίρες που τσέπωσαν ο Ορλάνδος κι ο Λουριώτης, οι Έλληνες «διαπραγματευτές», ή από τις 37.000 λίρες προκαταβολή για τα κατορθώματα που … θα έκανε ο Κόχραν ή από τις 35.000 λίρες που βούτηξε ο «ποιητής» Τ. Μπόουρινγκ, γραμματέας του Φιλελληνικού Κομιτάτου… έφταναν και περίσσευαν για να σωθεί το Μεσολόγγι!
Το μεγαλύτερο όμως σκάνδαλο, το μεγαλύτερο μνημείο αμοραλισμού ήταν μπροστά. Όπως λέει η ανακοίνωση η Διοίκηση «με ταχύτητα απεφάσισε να εκποιηθώσιν ικανά εθνικά κτήματα». Υπενθυμίζουμε πως τα «Εθνικά κτήματα» ήταν οι εκτάσεις που είχαν αφήσει οι Οθωμανοί (κρατικές, θρησκευτικές, ιδιωτικές) και αποτελούσαν τον πόθο της πλειοψηφίας των αγωνιστών που έλπιζαν, όταν θα γινόταν το «Ελληνικό», να πάρουν ένα κομμάτι γη και να ζήσουν ανθρώπινα. Με τη δικαιολογία του Μεσολογγίου οι κυβερνώντες τώρα τα πουλούσαν. Ποιος είχε τη δυνατότητα να τα αγοράσει; Προφανώς όχι οι ρακένδυτοι αγωνιστές, είναι βέβαιο πως θα κατέληγαν σε κοτζαμπάσηδες, εφοπλιστές και σε «ανερχόμενα» στρώματα, όπως αποκαλεί συνήθως η επίσημη ιστορία τους μαυραγορίτες που σε τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζονται.
Ας δεχθούμε όμως πως ο σκοπός ήταν ιερός και άξιζε κι αυτή τη θυσία και στο μέλλον η «πατρίς» θα φρόντιζε όλα τα παιδιά της. Αυτό που συνέβη όμως ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία: Επειδή – υποτίθεται – το θέμα ήταν επείγον όρισαν η μισή αξία να πληρωθεί σε μετρητά και η άλλη μισή σε «Εθνικές ομολογίες». Οι 'Εθνικές Ομολογίες ήταν αποδεικτικά του Δημόσιου ταμείου που λειτουργούσαν ως υποσχετικές και θα ήταν αποδεκτά από το κράτος … όταν και όποτε απελευθερωνόταν. Στην πραγματικότητα ήταν άχρηστα χαρτιά χωρίς κανένα αντίκρισμα, που είχαν κυρίως οι κυβερνώντες και ο περίγυρός τους.
Σε λίγες μόνο ημέρες θα έρθει στην επιφάνεια όλο το σκάνδαλο, όλη η υποκρισία. Παραβιάζοντας ακόμη και αυτό που οι ίδιοι ψήφισαν, οι κυβερνητικοί πούλησαν όλα σχεδόν τα κτήματα στον εαυτό τους και στους πολιτικούς τους φίλους, με αντάλλαγμα μόνο τις άχρηστες «Εθνικές ομολογίες», χωρίς να δώσου καθόλου χρήματα! Δηλαδή άρπαξαν τζάμπα την ελπίδα χιλιάδων αγωνιστών για μια καλύτερη ζωή και έδωσαν στο Μεσολόγγι… τα συγχαρητήρια και τις ευχές τους!
Ο Σπυρομήλιος είναι σαφής:
«… χαριζόμενοι εις τους οπαδούς του κόμματος. Εις εκείνην την εποχήν λοιπόν, ωφελούμενοι διάφοροι από την ανάγκην του Μεσολογγίου έγιναν κτηματίαι με πολλά ολίγα κεφάλαια […] άνθρωποι τυφλοί δεν έβλεπον τον άφευκτον κίνδυνον της πατρίδος, την πτώσιν δηλαδή του Μεσολογγίου, και μετά εκείνην της Στερεάς Ελλάδος, της Πελοποννήσου και των νήσων».
Λίγες ημέρες αργότερα στις 10 Απρίλη 1826, αφού έφαγαν ό, τι ζωντανό υπήρχε και λίγο πριν φαγωθούν μεταξύ τους, οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» θα προχωρήσουν στο απονενοημένο βήμα της Εξόδου.
Σε λίγους μήνες, τον Απρίλη του 2026 οι – πολιτικοί και όχι μόνο – απόγονοι των «χασάπηδων» και των «φραπέδων» εκείνης της εποχής, αυτών που άφησαν το Μεσολόγγι να πεθάνει από την πείνα, θα εκφωνήσουν ξανά δακρύβρεχτους λόγους με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Έξοδο. Θυμηθείτε την ιστορία αυτή, ρωτήστε τους γιατί «Τα μάτια η πείνα εμαύρισε», για να θυμηθούμε και τον στίχο του Δ. Σολωμού από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»…
Συνταγματικός… ΟΠΕΚΕΠΕ!
Κάποιοι λοιπόν θυσιάστηκαν, κάποιοι πλούτισαν, κράτος πάντως φτιάξαμε. Αποκτήσαμε και Σύνταγμα, το 1844, έγιναν εκλογές και εκλέξαμε και πρωθυπουργό τον Ι. Κωλέττη, άσσο της μηχανορραφίας, του ρουσφετιού και της ξενοδουλείας. Το 1847 η οργή για τα αίσχη της κυβέρνησης Κωλέττη είχε διογκωθεί. Αφορμή για να ξεσπάσει αυτή η οργή στάθηκε το σκάνδαλο με το σιτάρι, στο οποίο πρωταγωνίστησε ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησής του, ο πρώτος υπουργός του ελληνικού κράτους που κατηγορήθηκε για πλαστογραφία πρωτοκόλλων περί της τιμής των σιτηρών, «επί νοσφίσει του δημοσίου χρήματος». Και επειδή συχνά η ιστορία έχει κέφια, ο υπουργός λεγόταν Νικόλαος Πονηρόπουλος και ανέλαβε την "Επί των Οικονομικών Γραμματεία της Επικράτειας" στη δεύτερη κυβέρνηση Κωλέττη. Δεν ήταν κάποιος τυχάρπαστος, αγωνιστής του 1821 ήταν, με παρουσία σε σημαντικές μάχες, ποιος είπε όμως πως οι αγωνιστές δεν διαφθείρονται από την εξουσία;
Μέσω μιας εταιρείας εισαγωγής σίτου που σύστησε με συνεργάτες του, λοιπόν, ο Πονηρόπουλος πλαστογράφησε τα χαρτιά του τελωνείου και ανέβασε την τιμή του κοίλου (σ.σ. το κοίλο ήταν μονάδα βάρους των σιτηρών ίσο με 24 οκάδες). Η Ελλάδα εκείνη την περίοδο αντιμετώπιζε σιτοδεία και εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη κέρδισαν μεγάλα ποσά. Το σκάνδαλο πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν ένας υπάλληλος του υπουργείου του που ήταν μάρτυρας κατηγορίας, ας πούμε η «Τυχεροπούλου» της εποχής, πέθανε ξαφνικά. Ένας απρόσμενος και περίεργος θάνατος που επίσημα αποδόθηκε σε δηλητηρίαση, όμως κανείς δεν πείστηκε και όλοι υποψιάστηκαν πως του έκλεισαν το στόμα.
Ο Πονηρόπουλος μπορούσε να παραπεμφθεί σε δίκη, με βάση τα άρθρα 83 και 84 του Συντάγματος του 1844. Παρ' όλ' αυτά δεν παραπέμφθηκε ποτέ, επειδή «εκτιμήθηκε η προσφορά του στον αγώνα για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού». Στη Βουλή συγκροτήθηκε Εξεταστική επιτροπή, όπως προβλεπόταν, για να διερευνήσει την υπόθεση και να εκδώσει πόρισμα. Ο Κωλέττης επιστράτευσε κοινοβουλευτικούς βυζαντινισμούς και εξαγορές, ενώ ο Όθωνας έθεσε στη διάθεσή του τη ναυαρχίδα του πολεμικού στόλου και η γαλλική πρεσβεία την κορβέτα «Σακάλ» για να μεταφέρουν γρήγορα τους βουλευτές του από την επαρχία μην τυχόν και χάσουν την ψηφοφορία.
Στις 18 Μαρτίου 1847, μετά από τέσσερις θυελλώδεις συνεδριάσεις, η Βουλή υιοθέτησε την αθωωτική πρόταση και απάλλαξε τον Πονηρόπουλο από τις κατηγορίες με ψήφους 60 υπέρ της αναστολής της παραπομπής έναντι 49 κατά και έτσι δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση δεν σώθηκε, κάτω από την κατακραυγή υποχρεώθηκε να πάει σε εκλογές. Κανένα πρόβλημα όμως για τον Κωλέττη, μέσα από ένα όργιο βίας και νοθείας… επανεξελέγη!
Μερικά ενδεικτικά στοιχεία: η Μεσσηνία είχε πληθυσμό 20.821 άτομα, εννοείται μαζί με τις γυναίκες και τα ανήλικα παιδιά που δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Εμφανίστηκαν να ψήφισαν 13.000, ενώ τρία χρόνια νωρίτερα, το 1844, είχαν ψηφίσει… 5.245. Στον δήμο Εύας όλοι –μαόλοι– οι υποψήφιοι του Κωλέττη πήραν ακριβώς 2.068 ψήφους, ενώ οι αντιπολιτευόμενοι καμία! Μεταξύ των αντιπολιτευόμενων ήταν και ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, ο κατοπινός πρωθυπουργός, ο οποίος προφανώς δεν ψήφισε … τον εαυτό του! Στον δήμο Λιβαδειάς όλοι –μα όλοι– οι υποψήφιοι του Κωλέττη πήραν 2.870 ψήφους, ενώ όλοι –μα όλοι– οι αντιπολιτευόμενοι μία! Εδώ ήταν πιο δίκαια τα «όργανα». Στη Δωρίδα ψήφισαν 3.214 πολίτες, αλλά ο Κωλέττης πήρε 3.380 ψήφους, δηλαδή 166 παραπάνω.
Για το πώς γινόταν η δουλειά είναι αποκαλυπτικός τα όσα γράφει ο γραμματέας του Κωλέττη, Ν. Δραγούμης:
«Ο νομάρχης Γ. Λασάνης είπεν προς τον κ. Σούτσον κι εμέ, ενώπιον του δημάρχου κ. Σκούφου και άλλων, ταύτα: «Έτρεμεν η καρδία μου… διότι αφού θα εκοιμάσθε εις την εκκλησίαν [σ.σ. εκλογικό κέντρο] πώς θα παραγέμιζον την κάλπην; Εις την του Πειραιώς ευρέθησαν μόνον τεσσαράκοντα ψηφοδέλτια, εγώ ανεβίβασα τον αριθμόν αυτών εις εξακόσια»!
Το αποτέλεσμα αυτής της γιορτής της… δημοκρατίας ήταν, φυσικά, ο θρίαμβος του Κωλέττη, ο οποίος κέρδισε 100 από τις 126 έδρες. Πάλι καλά που άφησε και 26!
Κι αυτή την ιστορία αξίζει να τη θυμηθείτε, ειδικά όσο θα έρχονται πιο κοντά οι εκλογές. Μα στην ηλεκτρονική εποχή μας γίνονται τέτοια πράγματα; Όσο υπάρχουν «Πονηρόπουλοι» θα κινδυνεύει η κάθε «Τυχεροπούλου» κι όσο υπάρχει σήψη και διαφθορά θα κινδυνεύει η Δημοκρατία. Κι ας μην κουβαλούν πια τις κάλπες με τα μουλάρια οι χωροφύλακες…
(Ο Σπύρος Αλεξίου είναι ιστορικός και συγγραφέας)
from Όλες Οι Ειδήσεις - Dnews https://ift.tt/l7bEv9Z
via IFTTT