Πάμε κατευθείαν στο θέμα: εκεί που ο δρόμος στενεύει, το κρύο τσιμπάει και τα τρακτέρ στέκονται σαν φρουροί της γης, εμφανίστηκαν οι οπαδοί της Λαμίας. Όχι για εντυπώσεις. Όχι για χειροκρότημα. Για στήριξη. Για να δείξουν πως όταν οι άνθρωποί μας δοκιμάζονται, στεκόμαστε δίπλα τους χωρίς φτιασίδια και δεύτερες σκέψεις.
Στον Μπράλο, οι αγρότες δίνουν έναν αγώνα που μυρίζει χώμα, μόχθο και αξιοπρέπεια. Κι εκεί, ανάμεσα στα πανό και τους ήχους των μηχανών, βρέθηκαν οι φίλοι της ομάδας της πόλης – με σεβασμό, με φωνή, με παρουσία που έλεγε περισσότερα απ’ όσα χρειάζονταν λόγια. Μια κίνηση που θύμισε τις παλιές, τίμιες εποχές, τότε που η κοινότητα έβγαινε μπροστά χωρίς να περιμένει κανέναν «αρμόδιο» να δώσει το σύνθημα.
Η στάση αυτή δεν ήταν ενέργεια για εντυπωσιασμό. Ήταν μια καθαρή, παραδοσιακή πράξη αλληλεγγύης. Μια υπενθύμιση ότι η Λαμία δεν είναι μόνο μια πόλη· είναι ένα σώμα, μια φωνή, μια οικογένεια που δεν αφήνει κανέναν πίσω.
Οι αγρότες συνεχίζουν τον αγώνα τους. Και με τέτοιες παρουσίες στο πλευρό τους, ξέρουν πως η φωνή τους φτάνει πιο δυνατά στον κάμπο, στο βουνό, στις αίθουσες όπου παίρνονται αποφάσεις. Γιατί όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, η πραγματική δύναμη βρίσκεται πάντα στους ανθρώπους που μένουν όρθιοι – και σε εκείνους που τους στηρίζουν.
Η Λαμία το έκανε ξεκάθαρο στον Μπράλο: όταν παίζεται το μέλλον των δικών μας, κανείς δεν μένει αμέτοχος.
