Η Καλλίαρος ήταν μία από τις σημαντικές πόλεις της αρχαίας Λοκρίδας, η οποία μνημονεύεται ακόμη και στις σελίδες της Ιλιάδας του Ομήρου. Ανήκε στον σύνολο των οκτώ λοκρικών πόλεων που απέστειλαν στρατιωτική δύναμη για να συμμετάσχουν στον Τρωικό Πόλεμο, προσφέροντας συνολικά 40 πλοία υπό την αρχηγία του Αίαντα του Λοκρού, ενός από τους σπουδαιότερους ήρωες της εποχής. Η αναφορά αυτή εντοπίζεται στον περίφημο Νεών Κατάλογο (ραψωδία Β, στ. 531), όπου οι πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας απαριθμούνται ως σύμμαχοι των Αχαιών.
Σύμφωνα με τον γεωγράφο Στράβωνα (9.4.5), ο οποίος έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ. έως τις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ., η Καλλίαρος ήταν ήδη ερειπωμένη και ακατοίκητη κατά την εποχή του. Παρ’ όλα αυτά, η ανάμνησή της επιβίωνε, ενταγμένη στο πολιτισμικό και μυθικό παρελθόν των Λοκρών.
Η ακριβής τοποθεσία της πόλης τοποθετείται στη Λοκρίδα, δηλαδή στην ηπειρωτική πλευρά απέναντι από την Εύβοια, νοτίως του σημερινού νομού Φθιώτιδας. Η στρατηγική της θέση πιθανόν να συνέβαλε στην ανάπτυξή της κατά τους πρώιμους ιστορικούς χρόνους, προτού περιπέσει στην αφάνεια.
Η μυθολογική διάσταση της Καλλίαρου
Το όνομα Καλλίαρος δεν ήταν μόνο τοπωνύμιο, αλλά και μυθολογικό πρόσωπο. Ο Καλλίαρος, κατά την παράδοση, ήταν γιος του Κύνου και εγγονός του Οπούντος, καταγόμενος από το γενεαλογικό δέντρο του Δευκαλίωνα, του «Έλληνα Νώε». Ο ήρωας αυτός ήταν αδελφός του Οδοίδοκου και της Λάρυμνας, συμβολίζοντας την έντονη οικογενειακή και πολιτισμική συνοχή των πρώιμων λοκρικών κοινοτήτων.
Ο μύθος του Καλλίαρου συνδέει την πόλη με το γενεαλογικό υπόβαθρο των ηρώων, προσδίδοντάς της όχι μόνο ιστορικό, αλλά και συμβολικό ρόλο στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο.
Η Καλλίαρος αποτελεί ένα ακόμη κομμάτι του αρχαίου λοκρικού μωσαϊκού, μία πόλη ξεχασμένη στον χρόνο αλλά αθάνατη στην ποίηση και τον μύθο. Η ιστορία της αντικατοπτρίζει τη συνύπαρξη ιστορικής μνήμης και μυθολογικής ταυτότητας, όπως τόσες άλλες πόλεις της παλαιάς Ελλάδας.