Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 15-12-2015 ώρα 21.15 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας, στην προβολή της πολυβραβευμένης ταινίας «Blancanieves» (Χιονάτη), σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θερβάντες και την πρεσβεία της Ισπανίας. Ο σκηνοθέτης Πάμπλο Μπερχέρ μεταφέρει το παραμύθι της Χιονάτης στη Σεβίλλη του 1920 σε άσπρο – μαύρο και βουβό φιλμ και το αποτέλεσμα συναρπάζει κριτικούς και θεατές… Ελεύθερη είσοδος.
10 ΒΡΑΒΕΙΑ GOYA: Καλύτερης Ταινίας, Γυναικείας Ερμηνείας- Maribel Verdú, Πρωτότυπου Σεναρίου, Φωτογραφίας, Πρωτότυπης Μουσικής, Πρωτότυπου Τραγουδιού, Σκηνικών, Πρωτοεμφανιζόμενης Ηθοποιού – Macarena García, Κοστούμια, Μακιγιάζ & Κόμμωση.
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν: Αργυρό Κοχύλι – Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για την Macarena García, Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής για τον σκηνοθέτη Pablo Berger
Επίσημη πρόταση της Ισπανίας στα Όσκαρ 2013 για Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας
Στην Ισπανία της δεκαετίας του ‘20, η κόρη ενός φημισμένου ταυρομάχου, μεγαλώνει με τη γιαγιά της, ορφανή από μητέρα, εγκαταλελειμμένη από τον πατέρα της. Η πρώτη πέθανε στη γέννα, τη μέρα που ο σύζυγος της, πληγώθηκε από τα κέρατα ενός ταύρου, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του. Ανάπηρος, παντρεμένος με τη νοσοκόμα που τον φρόντιζε και η οποία ζήλευε τη δόξα και τα χρήματά του, εγκαταλείπει την κόρη του, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για τον θάνατο της γυναίκας του. Οταν η γιαγιά της πεθάνει, η μικρή θα βρεθεί στο έλεος της μοχθηρής μητριάς της και θα βιώσει μια μεγάλη περιπέτεια μέχρι να βρει το δρόμο της…
Η ευφάνταστη μεταφορά του παραμυθιού της Χιονάτης από τον Berger σε άσπρο – μαύρο και βουβό φιλμ, δεν είναι απλώς μία επίκληση στο συναίσθημα της νοσταλγίας και του ρετρό με την οποία γοήτευσε το κοινό, αλλά και τα μέλη της Ακαδημίας, την περασμένη χρονιά το «Artist». Αυτή η Χιονάτη είναι ένα «ερωτικό κινηματογραφικό γράμμα» προς τη δεκαετία του 1920, μία πραγματική ευρωπαϊκή ταινία που αναμειγνύει γενναιόδωρα χιούμορ και το μελόδραμα. Τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με 10 βραβεία Goya.
Ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι, από την Ιβηρική χερσόνησο. Η ταινία σε υπέροχο ασπρόμαυρο και βουβό φιλμ, δεν είναι απλώς μία επίκληση στο συναίσθημα της νοσταλγίας και του ρετρό με την οποία γοήτευσε το κοινό αλλά και μία πραγματική ευρωπαϊκή ταινία που αναμειγνύει γενναιόδωρα το χιούμορ με το μελόδραμα. Γιώργος Ρούσσος – Tvxs
Βραβευμένο με 10 Γκόγια, το ισπανικό «The Artist» είναι ένας πρωτότυπος, συναρπαστικός φόρος τιμής στη δύναμη του θεάματος, τη διαχρονική μαγεία του παραμυθιού και τη γοητεία του κλασικού σινεμά. Μια γνήσια κινηματογραφική έκπληξη. Αθηνόραμα
Παρόλο που ο σκηνοθέτης της, ο Pablo Burger, αναπαράγει σε μεγάλο βαθμό κάποιες σκηνοθετικές συμβάσεις του βωβού, είναι η πληθώρα των κοντινών, η ποικιλία των διαφορετικών γωνιών και αποστάσεων λήψεων, η σύχρονη νοοτροπία που επικρατεί αφηγηματικά, που καταρρίπτουν λίγο τη φαντασίωση ότι βλέπεις κάτι από τα παλιά. Η ταινία είναι περισσότερο μια νέα ανάγνωση του παραμυθιού της Χιονάτης, που έχει όμως το στολίδι του βωβού, ως έναν ακόμα δημιουργικό τρόπο να στοχαστούμε πάνω σε έναν παλαιό μύθο, που έχουμε αναπαράγει πολλές φορές. Το κλειδί λοιπόν δεν είναι το στοιχείο του «βωβού» αλλά το μοτίβο του «μύθου» που κρύβεται από πίσω.(…)Παίζοντας με το μελόδραμα, έστω και κάπως εκκεντρικά, η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει σκηνές που προκαλούν πραγματικό συναίσθημα και συγκίνηση. Και αυτό είναι ίσως από τις μεγαλύτερες αρετές της ταινίας. Νανά Κυριαζή – CAMERA STYLO ONLINE
Γυρισμένη σε υπέροχο, εντυπωσιακό ασπρόμαυρο, δίχως διάλογους, αλλά με μεσότιτλους, με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και μια κινηματογραφική γλώσσα που δανείζεται «προτάσεις» από κλασσικές ταινίες του παγκόσμιου σινεμά, βρίσκοντας όμως πάντα τη δική του «προφορά», το φιλμ του Μπέργκερ ήταν μια από τις Ισπανικές ταινίες που έκαναν αίσθηση το 2012. Υπήρξε η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για τα Οσκαρ, κέρδισε τους επαίνους του Πέδρο Αλμοδόβαρ, προβλήθηκε σε δεκάδες φεστιβάλ, από το Σαν Σεμπαστιάν, ως το Τορόντο, θριάμβευσε στα ισπανικά Γκόγια κερδίζοντας συνολικά δέκα βραβεία. Flix
Η φωτογραφία του Κίκο ντε λα Ρίκα, πλούσια σε γκρίζα παλέτα και επιθετική όποτε χρειάζεται για να αποδώσει τους γοτθικούς τόνους, και η χορταστική μουσική επένδυση του Αλφόνσο Βιλαλόγκα, με το κλαρινέτο να δεσπόζει και το κεντρικό θέμα να ησυχάζει τον συναισθηματικό παλμό, πλαισιώνουν το έξυπνο κα πονηρό ανακάτεμα του μελοδράματος με τη μαύρη κωμωδία από τον Πάμπλο Μπέργκερ, ο οποίος διατήρησε τα συστατικά του μύθου ακέραια (θυσιάζοντας αναγκαστικά πιθανές ανατροπές σε μια γνωστή ιστορία) και πέτυχε μια σειρά απο έντονες σεκάνς που οδηγούν σε μια γοργή ανάπτυξη, πολύ πιο εύγλωττη από τις λέξεις και τους διαλόγους. Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος – lifo
Παραγωγή: Πάμπλο Μπερχέρ, Ζερόμ Βιντάλ
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Μπερχέρ
Σενάριο: Πάμπλο Μπερχέρ
Φωτογραφία: Κίκο ντε λα Ρίκα
Μοντάζ: Φερνάντο Φράνκο
Μουσική: Αλφόνσο ντε λα Βιλαλόνγκα
Πρωταγωνιστούν: Μαριμπέλ Βερντού,Αντζελα Μολίνα,ΜακΑρένα Γκαρσία,Ντάνιελ Γκιμένεθ Κάσο,Πέρε Πονσέ
Διάρκεια: 104 λεπτά | Ισπανία, 2012, Ασπρόμαυρη
Πήρατε τον κλασικό μύθο της «Χιονάτης» και τον μετατρέψατε σε κάτι πολύ πιο σύνθετο, σκοτεινό αλλά και σε στιγμές χιουμοριστικό. Γιατί επιλέξατε το παραμύθι των αδελφών Γκριμ και ποια ήταν η δική σας αναγκαιότητα για να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Πιστεύω ότι τα παραμύθια είναι μία καταπληκτική πρώτη ύλη για να βασίσεις μία ταινία. Μεστές παραβολές μίας προφορικής κυρίως παράδοσης που έχει περάσει το απόλυτο τεστ: το πέρασμα του χρόνου. Οι χαρακτήρες των κλασικών παραμυθιών έχουν αντέξει του μοντερνισμού και συνεχίζουν να αποκαλύπτουν στα παιδιά έναν σκοτεινό κόσμο και τα μυστικά του. Για μένα η «Χιονάτη» ήταν μία εξαιρετική αρχή. Όμως όταν αποφάσισα να κάνω μία ταινία για αυτή την αρχέγονη ιστορία, την αντιμετώπισα όπως ένας μουσικός της τζαζ: πήρα το βασικό σκορ και άρχισα να αυτοσχεδιάζω. Άφησα τη φαντασία μου ελεύθερη, δημιούργησα νέους χαρακτήρες, νέες ιστορίες, νέα μηνύματα μέσα από ένα παραμύθι που είναι γνωστό σε όλους. Όμως είχα στο μυαλό μου έναν απαράβατο κανόνα: να κρατήσω ατόφιο το πνεύμα των αδελφών Γκριμ. Τον γοτθικό, σκοτεινό, πολυεπίπεδο χαρακτήρα του παραμυθιού τους. Από εκεί και πέρα φρόντισα να το κάνω δικό μου. Βρήκα μία διέξοδο να εκφράσω τις δικές μου προσωπικές εμμονές με την ισπανική κουλτούρα: οι ταυρομαχίες, το φλαμένγκο, ο μύθος της Κάρμεν – στερεότυπα μίας χώρας που ήθελα να αποδομήσω. Αυτή λοιπόν είναι μία τζαζ, αυτοσχεδιαστική «Χιονάτη»!
Πιστεύετε ότι πολλοί ευρωπαίοι συνάδελφοί σας ένιωσαν την ίδια ανάγκη για επιστροφή στην αφετηρία του σινεμά και χρησιμοποίησαν τη φόρμα του βωβού; «Τhe Artist», «Χαμένος Παράδεισος» (Tabu) και τώρα η «Χιονάτη». Είναι ένα σημείο των κινηματογραφικών καιρών ή σύμπτωση;
Όχι δεν το θεωρώ σύμπτωση. Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους των συναδέλφων μου αλλά τουλάχιστον για μένα η επιστροφή ήταν αναγκαία γιατί είχαν χαθεί, όχι οι τρόποι να κάνει κανείς σινεμά, αλλά σίγουρα οι ιστορίες. Η ιστορία είναι αυτό που τελικά έχει σημασία. Τι θέλεις να πεις – όχι η φόρμα. Ομως ένας συμβολικός τρόπος να πεις ότι χάσαμε το δρόμο ανάμεσα σε ψηφιακούς εφετζίδικους 3D εντυπωσιασμούς, είναι να γυρίσεις στα βασικά και να δοκιμάσεις να πεις δυνατές ιστορίες μέσα από την εικόνα.
Ποιο θα ήταν το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που θα θέλατε να ακούσετε από την κόρη σας, όταν μεγαλώσει και δει αυτή την ταινία που γυρίσατε για εκείνη;
Χμμμ οφείλω να σας ομολογήσω ότι της την έδειξα ήδη. Είναι μόνο 9 χρονών, ίσως θα έπρεπε να περιμένω λίγο γιατί είναι πολύ μικρή και δεν είναι ακριβώς κάτι της ηλικίας της, αλλά ήταν αδύνατον. Της άρεσε, την αγάπησε μιλάει για τους χαρακτήρες σαν να είναι αληθινοί. Όμως το πιο συγκλονιστικό πράγμα με τα παιδιά δεν είναι ακριβώς η γνώμη τους για αυτό που δημιουργείς – σε αγαπάνε, θα αγαπήσουν και την ταινία σου. Είναι ότι σε κρατούν ταπεινό, σου θυμίζουν τις πραγματικές σου διαστάσεις. Μετά από τόση απόρριψη θα μπορούσα εύκολα να την έχω ψωνίσει μετά την επιτυχία της ταινίας. Ήμασταν σε κάποιο φεστιβάλ και μου κρέμασαν ένα VIP ταμπελάκι. Η μικρή με κοίταξε και με ρώτησε τι σημαίνει αυτό. Της εξήγησα: πολύ σημαντικός άνθρωπος. «Μα μπαμπά, εσύ δεν είσαι πολύ σημαντικός άνθρωπος. Είσαι ο μπαμπάς μου…» Αυτό ήταν. Προσγειώθηκα (γελάει).
filoicinelamias.wordpress.com
ΘΕΜΑ:
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ