«ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ…ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ…!» ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ Κ. ΜΩΚΟΥ


               -Εγώ μαμά να ξέρεις, όταν μεγαλώσω και παντρευτώ θα πάρω στρατιωτικό, σαν τον μπαμπά!.

      Επτάχρονο κοριτσάκι και μοναχοκόρη η Χρύσα, συνταγματάρχης ο Κυρ Ανέστης ο πατέρας της, όπου και να πήγαινε εκείνος τον είχε από κοντά.

       Και σε ορκωμοσίες και σε δεξιώσεις και στη Λέσχη Αξιωματικών και παντού.                                
Αστραφτερός, λαμπερός της φαίνονταν ο κόσμος με τις στολές, τα σειρίτια και τα γαλόνια, πάθος πραγματικό,που με τα χρόνια αυξάνονταν.

     Και μεγάλωσε η Χρύσα, έφθασε τα 19, όταν σε μια ορκομωσία ανάμεσα στου Δόκιμους…. 
κάρφωσε τα μάτια της στον Γιώργο, παλικάρι 24χρονο και τον ξεχώρισε. 

        Τέλειωσε η τελετή, ακολούθησε η συνηθισμένη δεξίωση και κάπου εκεί τον πλησίασε και την πλησίασε,τα μίλησαν,είπαν να τα ξαναπούν και ξανασυναντήθηκαν και τα είπαν

 -Ξέρεις Γιώργο μου, εμένα από μικρή μ’αρέσουν πάρα πολύ οι στρατιωτικοί, όταν μάλιστα είναι και όμορφοι όπως εσύ.

-Κι’εμένα και είμαι περήφανος που ορκίστηκα αξιωματικός, κι’εμένα μου αρέσεις πολύ.

              Έδεσε το γλυκό, πρωτάρα η Χρύσα, την…πέρασε ο Γιώργος από την …βασική εκπαίδευση, ακολούθησαν 2-3 μήνες ειδύλλιου, πήρε μετάθεση ο Γιώργης, για το Διδυμότειχο, αραίωσαν οι συναντήσεις, «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται», μέχρι που το θέμα ατόνησε και …πάμε για άλλα.

       Και μεγάλωνε η Χρύσα, αλλά ή μανία με τους στρατιωτικούς μανία!. Όποιον κι’όπου έβρισκε …στολή…«ψήφιζε!».Εκεί…κολλημένη!. Πήρε βαθμό ο μπαμπάς, Ταξίαρχος πια και η Χρύσα, 30άρα πια και βάλε,και  στα μέσα και στα έξω στη Λέσχη Αξιωματικών. Και μιλούσε με κάποιες άλλες κυρίες:

 -Να ξέρετε,εγώ όταν παντρευτώ θα πάρω αξιωματικό. Η στρατιωτικό ή κανέναν!. Και περιουσία έχω και χρήματα ένα σωρό έχουμε –ας είναι καλά ο μπαμπάς. Τί μου λείπει;

     Τα άκουγαν αυτά οι κυρίες των στρατιωτικών, πότε χαμογελούσαν και πότε την συμβούλευαν.

-Τι τον θέλεις κορίτσι μου τον στρατιωτικό;. Πότε από δω, πότε μετάθεση από τη μια άκρη στην άλλη, πότε επιφυλακές, πότε τούτα, πότε τ’άλλα, άντρα θα’χεις και άντρα δεν θα’χεις!

        Τα άκουγε και ο Λευτέρης που με… βύσμα βρέθηκε σερβιτόρος στη Λέσχη. Γατόνι ο Λευτέρης, είχε πάρει τρεις τέσσερις αναβολές…λόγω σπουδών και τα …διάφορα, μέχρι που έφτασε τα 29, άλλο δεν τον έπαιρνε και κατατάχτηκε στην υπηρεσία της …μητρός πατρίδος. Αλάνι ο Λευτέρης, αλάνια και η παρέα του, ο Άρης και ο Πέτρος (παιδιά κακομαθημένα και…ολίγον άτακτα), όποτε έπαιρνε 24άωρη άραζαν όλοι στο Πασαλιμάνι, κοίταζαν πως…κουνιούνται οι βάρκες και έλεγαν τις…αηδίες και τις σαχλαμάρες τους.

   Όπως, καλή ώρα, εκείνο το απόγευμα που ξαναβρέθηκαν.

-Τι γίνεται ρε μάγκες, πως πάει;

-Τι να πάει αδελφέ, όλα στραβά κι’ανάποδα. Αψιλίες, χοντρές αψιλίες. Σε λίγο μας βλέπω …ζήτουλες, στην πείνα.

-Και τι κάνετε ρε εδώ, θα κάθεστε και θα μετράτε…βιαστικούς;Που σας έχει…φάει η …μούχλα,που λοιώσατε τα παντελόνια απ το καθησιό;

-Κοίτα ρε ποιος μιλάει. Αυτός που τη γαζώνει στη μάσα, στη λούφα και στο άραγμα στη Λέσχη Αξιωματικών.Εσύ ρε δεν είσαι κανονικός φαντάρος,είσα…ντακότα!.Κάνε μας τη χάρη.

-Αμάν, μάγκες το βρήκα!.

-Τι βρήκες ρε φίλε; Εμείς δεν χάσαμε τίποτα.

-Λοιπόν ακούστε. Γουστάρετε ρε να κονομήσουμε;

-Ακου τι λέει;Αμέ, πώς όμως;

-Πέτρο, εσύ ρε πού είσαι ομορφόπαιδο και με…παράστημα θα γίνεις…αξιωματικός!.

-Τι μου λες ρε φίλε, τι μου τσαμπουνάς; Απόκριες έχουμε;

-Άκου να δεις. Εκεί στη Λέσχη είναι ρε μια ευφάνταστη, μιά…βαρεμένη που κάνει τα πάντα αρκεί να παντρευτεί στρατιωτικό. Είναι 35άρα κόρη Ταξίαρχου με…χαρτί, πολύ…χαρτί. Θα συνεννοηθούμε, θα σου τη δείξω θα της την πέσεις θα της… μοστράρεις σαν στρατιωτικός,θα τσιμπήσει και τα…υπόλοιπα θα τα πούμε.

-Είσαι σίγουρος ρέ;

-Σαν να σε βλέπω και με…βλέπεις.

    Απόγευμα γύρω στις 7 και έβγαινε τώρα η Χρύσα από τη Λέσχη Αξιωματικών, όταν καλοντυμένος, σενιαρισμένος, έσκασε μπροστά της ο Πέτρος.

-Δεσποινίς, μπορώ δυο λεπτά να σας απασχολήσω; Σας βλέπω που έρχεστε τακτικά εδώ, είμαι κι’εγώ στρατιωτικός - Ταγματάρχης Πυροβολικού-, σας καμαρώνω και μου αρέσετε ιδιαίτερα, ειλικρινά μου έχετε κάνει εντύπωση. Πάρτε το τηλέφωνό μου και θα ήμουν ευτυχής αν κάποια στιγμή σας κερνούσα ένα καφέ!.

    Της είπε κι’αλλα…ωραία, μάστορας-ειδικός στο…λακριντί ο Πέτρος, τσίμπησε η Χρύσα, ενθουσιάστηκε και μετά δυο μέρες του τηλεφώνησε και συναντήθηκαν και τα…είπαν.Και μια και δυό και…πολλές φορές.

      Και ενθουσιασμένη, ψηλομύτα, φούλ στην …ματαιοδοξία η ..δικιά σου περη
φανεύονταν με καμάρι στις φίλες της:

-Δεν σας τα έλεγα; Τον βρήκα τον δικό μου. Και αξιωματικός ανώτερος, Ταγματάρχης Πυροβολικού καλέ, και λιγομίλητος και σοβαρός και πάνω απ’όλα άντρας με …άλφα κεφαλαίο,Καταλαβαίνετε τώρα;

-Άσε μας ρε Χρύσα, τα ίδια και τα ίδια μας λες κάθε φορά που νταραβερίζεσαι με δαύτους τους στρατιωτικούς. Ξεκόλλα!. Μακάρι να σου…κάτσει, αλλά….πίσω την έχει η αχλάδα την ουρά!.
-Είστε ζηλιάρες και γρουσούζες μωρέ! .

-Καλάαα…

       Τέσσερις μήνες διαρκούσε το νταραβέρι, κολημμένη πάνω του η δικιά σου, τάχα μου ,επίτηδες συγκρατημένος εκείνος, σοβαρός, πράος και λιγομίλητος.

-Πολύ ωραία περνάμε Πέτρο μου, έχεις μπει στην καρδιά μου,για μένα είσαι το πάν!.

-Κορίτσι μου κι’εγώ σε λατρεύω και λέω σύντομα να πάμε…παρακάτω. Μάλιστα σκεφτόμουνα αυτή την εβδομάδα να δώσουμε λόγο,αν δεν είχα ορισμένες δυσκολίες.

-Τι είναι, τι δυσκολίες έχεις γλυκέ μου; Γιατί δεν μου λες;

-Άκου ρε Χρύσα, υπάρχουν στην οικογένειά μας κάποια προβλήματα με την τράπεζα και αν στις 15 του μηνός δεν αποπληρωθεί κάποιο δάνειο, φοβούμαι πως θα χάσουμε το σπίτι. Είμαστε καταστεναχωρημένοι, χάλια και η μητέρα και ο πατέρας μου και όλοι.Είμαστε σε αδιέξοδο. Βέβαια το δάνειο δεν είναι μεγάλο-τεράστιο και τρέχουμε, ψαχνόμαστε να βρούμε τα χρήματα, αλλά μέχρι σήμερα τίποτα. Βλέπεις είναι και η κρίση και λεφτά δεν υπάρχουν. Γι’αυτό και με βλέπεις στεναχωρημένο. Σου τα λέω γιατί σε εμπιστεύομαι και να μην γίνει…λόγος.Για φαντάσου έναν Ταγματάρχη να χάσει το σπίτι του; Ρεζίλι των σκυλιών θα γίνουμε. Θα ξεφτιλιστούμε!.

      Τα έλεγε ο Πέτρος σε τόνο…λυπητερό… μελοδραμματικό, χαιρετήθηκαν και τράβηξε ο καθένας για το σπίτι του.

       Δυο μέρες τα σκέφτονταν όσα της είπε ο Πέτρος η Χρύσα. Το…μέτρησε από δω, το…μέτρησε από ‘κεί, η ίδια οικονομικό πρόβλημα δεν είχε, σου λέει μέχρι σήμερα είναι σωστός και σοβαρός, στάθηκε στα «σκέφτομαι να δώσουμε λόγο» και «στα λέω γιατί σ’εμπιστεύομαι» και αποφάσισε:
-Ρε συ θα του τα δώσω, που ξέρεις μπορεί να …ανοίξει η τύχη μου και να μου βγει γαμπρός. Αυτό δεν θέλω; Αξιωματικό δεν θέλω; Ύστερα του τηλεφώνησε.

-Πέτρο μου, που χάθηκες, γιατί δεν μου τηλεφώνησες;

-Ρε Χρυσάκι σου τα είπα, τα ξέρεις,είμαι στις μαύρες μου, ξέρεις το λόγο.

-Άκου Πετράν μου, μην στεναχωριέσαι, μόνο πες μου, πόσο είναι το δάνειο;

-Τι ρωτάς ρε κορίτσι μου; Γύρω στις 80.000 είναι, αλλά γιατί το ρωτάς;

-Δεν θα γίνεις ρεζίλι των σκυλιών γλυκέ μου. Αύριο να συναντηθούμε να σου τα δώσω εγώ τα λεφτά. Για ό,τι γίνεται με λεφτά μην στεναχωριέσαι. Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι. Την υγειά μας νά’χουμε και την αγάπη μας.

-Τι μου λες τώρα ρε κορίτσι μου, ξέρεις τι μου λες; Τα λεφτά είναι πολλά και εγώ πως θα σου τα επιστρέψω; Οσο για την αγάπη μας, ότι και να γίνει εμείς θα αγαπιόμαστε.

-Πολλά-ξεπολλά, γλυκέ μου, εγώ αποφάσισα να σου τα δώσω και θα βρεις –θα βρούμε τον τρόπο να μου τα επιστρέψεις. Άλλωστε μαζί δεν θά’μαστε; Έχουμε καιρό και θα τα…βρούμε. Αύριο το πρωί στις δέκα να τα πούμε.

  Δέκα ακριβώς την περίμενε ο..δικός σου ,όταν φάνηκε η Χρύσα.Ηπιαν καφέ,είπαν διάφορα  και τα …συνηθισμένα. 

       Και άνοιξε την τσάντα της και του έδωσε το πακέτο. Της έδωσε δυο σκαστά φιλιά ο Πέτρος, το άρπαξε, σηκώθηκε,πετάχτηκε πάνω σαν ελλατήριο και είπε:

-Μωρό μου,φεύγω τώρα αμέσως, πάω στην Τράπεζα να…γλυτώσουμε. Πάρε με να τα πούμε το απόγευμα.

     Στην τράπεζα είπε πως θα πήγαινε ο Πέτρος, αλλά με το..πακέτο βρέθηκε στα φιλαράκια του στο Πασαλιμάνι.

 -Μάγκες το σχέδιο πέτυχε.Να και το…μπαγιόκο, χρήμα!.

   Και του τηλεφώνησε το απόγευμα η Χρύσα, μια και δυό και τρεις φορές και από την άλλη άκρη της γραμμής πάντα η ίδια απόκριση: «Ανύπαρκτος αριθμός!». Τα ίδια και την …άλλη και την παραάλλη.Μέχρι που και η ίδια…κατάλαβε, το…κατάπιε και είπε μέσα της:

-Ρε τι…καντεμιά είναι αυτή που με δέρνει;Τίποτα να μην μου στεριώνει; Ευτυχώς που ήταν …μικρό το..δάνειο!.Άσε που σκέφτονταν όσα της είχαν πει οι φίλες της:

-Περίμενε, ξεκόλα,μην ενθουσιάζεσαι, πίσω την έχει η αχλάδα την…ουρά!.

     Στο Πασαλιμάνι πανηγύρι, μπύρες, χαρές, γέλιο …χοντρή η πλάκα και είπε ο Πέτρος στον Λευτέρη:

 -Φιλαράκι, καλά ξηγηθήκαμε,ωραία …φάμπρικα!.Ακου…Ταγματάρχης Πυροβολικού; Άμα θες ρε μάγκα, την επόμενη φορά γίνομαι και…Στρατηγός!.

Δημοσίευση σχολίου

To kaliterilamia.gr σέβεται το δικαίωμα όλων των χρηστών να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους ωστόσο διατηρεί το δικαίωμα, να μην δημοσιεύει συκοφαντικά και υβριστικά σχόλια. Έτσι όποια σχόλια, περιέχουν ακατάλληλα προς το κοινό χαρακτηριστικά θα αποσύρονται από τον ιστότοπο.

Νεότερη Παλαιότερη