Κ. ΓΙΑΝΝΑΚΟ | Γεννήθηκε το 1878 στο Αργοστόλι Κεφαλλονιάς. Άρχισε να ζωγραφίζει σε ηλικία 10 ετών πιάνει δουλειά στο φαρμακείο του νησιού για να μπορέσει να ζήσει. Στο Γυμνάσιο δείχνει το πηγαίο ταλέντο του σαν ζωγράφος απεικονίζοντας με πολλή τέχνη διάφορα αντικείμενα. Η πρώτη αίθουσα που εξέθεσε έργα του ήταν... η βιτρίνα του φαρμακείου που εργαζόταν. Η προσωπογραφία τον Μητροπολίτη Γερμανού ήταν η αφορμή για να τον καλέσει στην Αθήνα, όταν έγινε αυτός Μητροπολίτης Αθηνών. Ανέλαβε μάλιστα όλα τα έξοδα, καθώς και τη φοίτηση του στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο εργαστήριο του Νικολάου Λύτρα. Κέρδισε την υποτροφία Βαλλιάνου και αναχώρησε για το Μόναχο στις 2 Ιανουαρίου 1900. Εκεί γνωρίστηκε με τον μεγάλο Γκύζη και τον Γερμανό Emanuel Leutze, στο εργαστήριο του οποίου διαγωνισθείς μεταξύ 300 μαθητών διαφόρων εθνικοτήτων πήρε το πρώτο βραβείο. Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν φοιτούσε στη Σχολή Καλών Τεχνών των Αθηνών, έτυχε δυο σπουδαίων βραβείων: Το «Χρυσοβέργειο» και το «Θωμαΐδειον» το 1897. Το έργο αυτό που βραβεύθηκε στην Ακαδημία τον Μονάχού της οποίας ο πρόεδρος Hezelman, το 1951, σε μια ωραία γιορτή έπειτα από 50 χρόνια τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος της. Την ίδια εποχή, μετά την απελευθέρωση, ο Adenauer του απέμεινε το γερμανικό Μεγαλόσταυρο. Τα 6 χρόνια της μαθητείας του στην Ακαδημία τον Μονάχου, όπου είχε συσπουδαστές τον Φρίξο Αριστέα, τον Μ. Ηλιάδη, τον Δούκα και άλλους, αγάπησε το γερμανικό εμπρεσιονισμό, παρήγαγε δε έργα με ζήλο και αφοσίωση ώστε να επαληθευθεί ο Νικόλαος Λύτρας, που είχε πει ότι ο μαθητής ερχόμενος μιαν ημέρα στην Αθήνα θα τον διαδεχθεί. Και δεν διεψεύσθη, γιατί μόλις το 1909 διορίστηκε επί κυβερνήσεως Θεοτόκη καθηγητής εις την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών όπου δίδαξε μέχρι το 1942. Αποτέλεσμα της εξαίρετου διδασκαλίας του είναι οι μαθητές που έβγαλε - διακεκριμένοι καλλιτέχνες σήμερα - όπως οι Γουναρόπουλος, Αργυρός, Γεωργιάδης, Κοντόπουλος, Τσαρούχης, Γιαννακό, Σπυρόπουλος, Δανιήλ και άλλοι. Σαν καθηγητής ζητούσε πάντα απ' τους μαθητές του εργασία και μόνο εργασία, βοηθούσε μάλιστα αυτούς όχι μόνο ηθικά, αλλά και οικονομικά. Ήταν μαζί με τον γλύπτη Δημητριάδη, διευθυντή της Σχολής, ένας μεγάλος ανθρωπιστής. Έλαβε μέρος σε πολλές διεθνείς και πανελλήνιες εκθέσεις, όπως στην Μπιεννάλε Βενετίας, το 1943 όπου αγοράστηκε το έργο του «Ο Χριστός» και που σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών. Οι πιο γνωστές
Πινακοθήκες της Ευρώπης έχουν έργα του, όπως της Βιέννης, τον Μονάχου, του Βελιγραδίου, της Ρώμης, των Παρισίων και άλλες. Μάλιστα το έργο του, που βρίσκεται στο Παρίσι, το 1947, στη Διεθνή Έκθεση έτυχε Διπλώματος Τιμής. Το 1946, ο βασιλεύς Γεώργιος Β' τον τίμησε με το παράσημο του Φοίνικος. Αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο του Βικάτου ένα μεγάλο ζωγράφο, έναν ανθρωπιστή. Επίσης, η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε με το Αριστείον Τεχνών και Γραμμάτων. Παρά ταύτα, όμως, η ίδια Ακαδημία δεν τον ανακήρυξε ακαδημαϊκό. Φυσικά το ίδιο έκαμε και με τον Παρθένη, αλλά και με τον Καζαντζάκη. Και ενώ η Ακαδημία του αρνείται, ο μεγάλος δημιουργός και δάσκαλος με διαθήκη του ό,τι κέρδισε από την Τέχνη το αφήνει σε αυτήν. Δηλαδή με τη διαθήκη του όρισε όπως η περιουσία του, μέσω τον ελληνικού Δημοσίου, διατίθεται για υποτροφίες αριστούχων μαθητών στην Ακαδημία του Μονάχου. Επίσης, η Ακαδημία του Μονάχου θα δικαιούται να αποστέλλει κάθε τρία χρόνια και για ένα έτος μόνο ένα Γερμανό γλύπτη για να σπουδάσει και να μελετήσει στην Ελλάδα τις ελληνικές αρχαιότητες και την ελληνική ύπαιθρο. Ο Βικάτος άφησε στην Εθνική Πινακοθήκη 20 πίνακές του που κι αν έχουν περάσει 35 χρόνια βρίσκονται ακόμα στα υπόγειά της!
Ο ΣΠΥΡΟΣ ΒΙΚΑΤΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΚΑΙ ΒΟΗΘΟ ΤΟΥ Κ. ΓΙΑΝΝΑΚΟ ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΤΟ 1948.
|
Ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ
Ο καθηγητής Προκοπίου γράφοντας για τον Βικάτο μας διηγείται τα εξής: «Όταν πέρασα από το Προκαταρκτικό Τμήμα στα Εργαστήρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών ήταν νομίζω το 1930- ο Βικάτος δέχτηκε να με πάρει σπουδαστή στο εργαστήριό του.
Ο λόγος πού ζήτησα την κατάταξή μου στο ατελιέ του οφείλεται στη φήμη που είχε στη Σχολή, για τη φιλελεύθερη διδαχή του. Άφηνε στο σπουδαστή - έλεγαν οι μεγαλύτεροι - περιθώρια πρωτοβουλίας και δεν εμπόδιζε την ανάπτυξη της ατομικότητάς του. Η Επαφή που είχα ως σπουδαστής μαζί του, κυρίως κατά τις ώρες των διορθώσεων, ήταν ομολογώ αποκαρδιωτική. Γιατί ο Βικάτος δεν διόρθωνε τις σπουδές μου. Τις έσβηνε - δουλεύαμε με κάρβουνο τον πρώτο χρόνο - και ζωγράφιζε πάνω στο τελάρο μου ένα δικό του έργο κάθε φορά. Είχα εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να συνεννοηθώ μαζί του, γιατί ερχόταν, έσβηνε, ζωγράφιζε και έφευγε, χωρίς να μιλά. Δεν είχε καθόλου μεταδοτικότητα και απέφευγε να κρίνει με παρατηρήσεις τα λάθη των σπουδαστών του. Οι μήνες προχωρούσαν, η συνεννόηση δεν προχωρούσε, ο διάλογος περιοριζόταν σε δύο, τρία μόνον λόγια και στο τέλος, πριν τελειώσει ο χρόνος, άφησα το εργαστήριό του και πήγα στον Ουμβέρτο Αργυρό, για να αποφοιτήσω τελικά με τον Παρθένη. Σήμερα πού ξανασκέφτομαι την ιστορία αυτή των σπουδών μου, αδικώ τον εαυτό μου και όχι το Βικάτο. Δεν ήμουν έτοιμος και ώριμος να καταλάβω πως αυτό που έκανε ήταν πιο σημαντικό από την προφορική διδασκαλία που περίμενα. Γιατί ο Βικάτος
ΣΚΑΚΙ
|
ΒΙΚΑΤΟΣ ΣΠΥΡΟΣ (1878 - 1960). Η ΝΥΦΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΥ ΜΑΛΑΚΑΤΕ. ΛΑΔΙ ΣΕ ΜΟΥΣΑΜΑ , 47 X 40 ΕΚ.. ΣΥΛΛΟΓΗ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ Ε. ΚΟΥΤΛΙΔΗ , ΑΡ. ΕΡΓΟΥ: Κ.396. ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ.
|
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
«Όποιος αντίκρισε τον ευγενικό και αξιαγάπητο άνδρα δεν θα λησμονήσει το αγαθό βλέμμα του. Αν ελέχθή κάποτε ότι εργάζεται όσο ο Ρέμπραντ και ο Μουρίλλο αριστοτεχνικώς, αυτό δεν σημαίνει τίποτα άλλο εκτός από το ότι αισθανόμεθα πόσο
ΒΙΚΑΤΟΣ ΣΠΥΡΟΣ (1878 - 1960). PIETA. ΛΑΔΙ ΣΕ ΜΟΥΣΑΜΑ , 120 X 186 ΕΚ. ΣΥΛΛΟΓΗ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ Ε. ΚΟΥΤΛΙΔΗ , ΑΡ. ΕΡΓΟΥ: Κ.1120
|
ΒΙΚΑΤΟΣ ΣΠΥΡΟΣ (1878 - 1960). ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ. ΛΑΔΙ ΣΕ ΜΟΥΣΑΜΑ , 55 X 46 ΕΚ. ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ, ΑΡ. ΕΡΓΟΥ: Π.663
|
«ΕΛΛΑΔΑ 20ός ΑΙΩΝΑΣ» ΕΚΔΟΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»
from ανεμουριον https://ift.tt/2kOUipl
via IFTTT