Λαμία: Παρουσίαση του βιβλίου ''Αγανίκη Αινιάνος Μαζαράκη (Το Τρισεύοσμον άνθος της Οίτης)'' την Δευτέρα στις 30 Σεπτεμβρίου


Την Δευτέρα 30/9/19 στις 20.00 στο Δημοτικό Ωδείο Λαμίας ο Γεώργιος Καλλιώρας θα παρουσιάσει το βιβλίο του Αγανίκη Αινιάνος Μαζαράκη (Το Τρισεύοσμον άνθος της Οίτης)

Συνδιοργανωτές στην παρουσίαση του βιβλίου θα είναι οι παρακάτω φορείς:

  • Γενικά αρχεία του Κράτους Λαμίας.
  • Δήμος Λαμίας
  • Όμιλος Φθιωτών Λογοτεχνών και συγγραφέων


Η Εισήγηση του βιβλίου θα γίνει από την Κυρία Μαρία Παναγιωτοπούλου. Διδάκτωρ φιλολογίας και προϊσταμένη στα ΓΑΚ Ευρυτανίας.

Απαγγελίες ποιημάτων θα κάνουν οι Κυρίες

Βορίση Βάσια 
Γάκη Γιώτα.
Καλέργη Γεωργία
Τσιάμη Εύα

Η σοπράνο Λίλυ Βαρακλιώτη θα τραγουδήσει ποιήματα της Αγανίκης Αινιάν Μαζαράκη, μελοποιημένα από τον Γ. Σταυρόπουλο. Στο πιάνο συνοδεύει η Ελένη Οικονόμου

Την εκδήλωση θα χαιρετήσει Σοφία Βακιρτζηδέλη Προϊσταμένη Γενικών Αρχείων του Κράτους- Αρχείων Ν. Φθιώτιδος.

Τον συγγραφέα θα παρουσιάσει ο Γιατρός , ποιητής και ζωγράφος Ντίνος Μιχελής.

.............................................................................................

Ω! Μια μόνη επί της γης είχα φιλοδοξίαν 
να καταπαύω δάκρια , να σβήνω την οδύνη ...
να χύνω βάλσαμον γλυκύ εις την απελπισίαν ...
να φέρω πάντοτε χαράν ... των πόνων την γαλήνην!

Αγανίκη Αινιάνος Μαζαράκη

Η Αγανίκη Αινιάνος ήταν η πρώτη ποιήτρια της Φθιώτιδος και με το ποίημά της «Εργασία» σελίδα 63, θα μπορούσε να θεωρηθεί και η πρώτη φεμινίστρια της Ελλάδος. 

Γεννήθηκε το 1838 στην Υπάτη, στην πόλη των θρύλων, των μύθων και των παραδόσεων. Ήταν κόρη του Γερουσιαστή Φθιώτιδος Γεωργίου Αινιάνος, πρωτεργάτη της Φιλικής Εταιρείας, ήρωα της επανάστασης και λόγιου και της Ελένης Χατζοπούλου, εγγονή από μητέρα, του άρχοντα του Μαυρίλου Χατζή Δημάκη.

Από μικρό κορίτσι ακόμη η Αγανίκη δίπλα στο τζάκι άκουγε από τους γονείς της, την γιαγιά της, και την βάγια του σπιτιού, να της μιλούν για θρύλους και μύθους της περιοχής αλλά και της εξιστορούσαν για ηρωικές ιστορίες της οικογένεια της, η όποια είχε προσφέρει πολλά στον απελευθερωτικό αγώνα της πατρίδας της. Ο Παππούς της και λόγιος Ζαχαρίας, ο πατέρας της Γεώργιος και ο θείος της Δημήτριος Αινιάνας ήταν οι πρώτοι διδάσκαλοι της. Πέρα από αυτούς, οι γονείς της έδωσαν τα πάντα για την επιμόρφωσης της με ειδικούς διδασκάλους, αλλά της παρείχαν και χιλιάδες τόμους βιβλίων και εγχειριδίων που υπήρχαν στον πύργο των Αινιάνων.

Στον Πύργο των Αινιάνων στην Υπάτη , εν μέσω των «ανθέων και της κρυσταλλώδους βρύσης» όπως η ίδια αναφέρει στο αποχαιρετιστήριο άσμα της, μεγάλωσε σαν την πριγκίπισσα των παραμυθιών. Μια πριγκίπισσα που ζούσε μέσα σε μια γυάλινη παραμυθένια σφαίρα, απολαμβάνοντας τα πλούτη και τις ανέσεις, μιας και οι Αινιάνες ήταν ακόμη από τους πιο πλούσιους παράγοντες της εποχής.

Δυστυχώς όμως, η γυάλινη σφαίρα με τον παραμυθένιο κόσμο της Αγανίκης έμελλε να κρατήσει μέχρι τα δέκα της χρόνια. Λίγο πριν το 1848, χάνει την μητέρα της και τον Ιανουάριο του 1848 χάνει και τον πατέρα της. Αλλά τα προβλήματα για την μικρή Αγανίκη μόλις είχαν ξεκινήσει. Την ίδια χρονιά το 1848 στην Αθήνα ξεκίνησε η επανάσταση κατά του Όθωνα, που βρίσκει τον θείο και κηδεμόνα της, Δημήτριο Αινιάνα, πρωτεργάτη και συντονιστή των επαναστατών στην Φθιώτιδα. Ο Πύργος των Αινιάνων μετατράπηκε σε στρατηγείο επαναστατικής δράσης εναντίον του βασιλέα. Όταν τα Οθωνικά στρατεύματα έφτασαν στην Υπάτη για να καταδιώξουν και να συλλάβουν τον θείο της Δημήτριο Αινιάνα, αυτός μαζί με την οικογένεια του και την μικρή Αγανίκη κατέφυγαν στην αγέρωχη και υπερήφανη Οίτη. Όταν τα πράγματα ησύχασαν, μαζί με τον θείο της και την οικογένεια του επέστρεψαν στην Υπάτη στον Πύργο των Αινιάνων. Αλλά εκεί το μόνο που αντίκρισαν ήταν στάχτες και αποκαΐδια. Οι Οθωνικοί είχαν κάψει τον Πύργο τους, μαζί με τα χιλιάδες βιβλία και εγχειρίδια που είχε συγκεντρώσει η οικογένεια της. Το σοκ ήταν τόσο δυνατό που ο θείος της, αυτός ο πολεμιστής που έφαγε την μπαρούτη με την χούφτα, έκλαψε. Η μικρή Αγανίκη βλέποντας την ζεστή φωλιά των παιδικών της χρόνων καταστραμμένη, εκτονώνει την θλίψη και τον οδυρμό της με την ποίηση . Από την ημέρα εκείνη και έπειτα σε όλη την ζωή της οτιδήποτε την κέντριζε, η της προκαλούσε το ενδιαφέρον το έκανε ποίηση.

Με την ψυχή της πάντα στην ρομαντική και «προσφιλή» της, Υπάτη, η Αγανίκη το 1848 εγκαταλείπει το χώμα των προγόνων της για να συνεχίσει την ζωή της σπουδάζοντας στην Αθήνα. Στην Αθήνα η Αγανίκη με σκοπό να ακολουθήσει ανώτερες σπουδές με προτροπή του θείου της Δημητρίου, γράφτηκε στο Αρσάκειο, μιας και ο πατέρας της, Γεώργιος Αινιάνας υπήρξε ένας από τα από τα ιδρυτικά μέλη της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας που ίδρυσε το Αρσάκειο.

Το 1855 και σε ηλικία 17 ετών αποφοίτησε από το λύκειο. Αμέσως μετά την αποφοίτηση της παντρεύτηκε τον στρατιωτικό ιατρό του ελληνικού στρατού Ιωάννη Μαζαράκη από την Κύθνο.
Στο πρόσωπο του αξιωματικού Ιωάννη Μαζαράκη, η Αγανίκη βρήκε το απάνεμο λιμάνι που θα έδενε με σιγουριά το καράβι της ψυχής της και θα άφηνε πίσω της, τις πίκρες, τους πόνους, τα βάσανα και τις στενοχώριες, που της έδωσαν τα παιδικά της χρόνια. Τα όνειρα της, όπως γράφει παρακάτω, για τα χρόνια που θα ζούσε μαζί του, ήταν απλά και όμορφα. Σαν κοριτσόπουλο, ορμώμενη από την ανατροφή της και τα τρυφερά παιδικά της όνειρα, ονειρεύεται ανάμεσά τους αγάπη και ευτυχία. Η Αγανίκη, μια γυναίκα με αρχές και με γνήσια ρουμελιώτικη ανατροφή, αμέσως μετά τον γάμο της, καταπιάστηκε με τις υποχρεώσεις του σπιτιού της και αφοσιώθηκε τόσο στην ανατροφή των παιδιών της όσο και στις κοινωνικές της υποχρεώσεις, στην υψηλή κοινωνία των Αθηνών.

Ο έγγαμος βίος της Αγανίκης δοκιμάστηκε πολύ άσχημα. Από τον γάμο της, απέκτησε οκτώ αγόρια και μια κόρη. Από τα εννέα παιδιά της πέθαναν τα τέσσερα, ο Περικλής, ο Πελοπίδας, ο Νεοπτόλεμος,. Έζησαν, τα πέντε παιδιά της, ο Γεώργιος, που υπηρέτησε σαν διπλωματικός υπάλληλος στη Πόλη, η Ανδριανή, ο Περικλής, που αναδείχτηκε βουλευτής Κυκλάδων και οι ήρωες των βαλκανικών πολέμων και μακεδονομάχοι, οι υποστράτηγοι Κων/νος και Αλέξανδρος. Ο Αλέξανδρος ,μάλιστα διατέλεσε και ακαδημαϊκός. 

Η απώλεια του αδερφού της, των γονιών της, των τεσσάρων παιδιών της και άλλων συγγενικών της προσώπων, ήταν η αιτία για να βυθιστεί σε βαθιά μελαγχολία. Η πίστη στην οικογένεια της, η αγάπη για τη ανατροφή των παιδιών της, της δίνουν την δύναμη να αντισταθεί και να αντέξει της μοίρας τα χτυπήματα.

Η Αγανίκη, σαν Κυρία με ανατροφή και υψηλή παιδεία, γρήγορα αντιλαμβάνεται την ψεύτικη και σαθρή κοινωνική πραγματικότητα της Αθηναϊκής αριστοκρατίας και απογοητεύεται. Έτσι αρχίζει να απομακρύνεται από το αριστοκρατικό περίγυρο της, θεωρώντας τον ψευδοαριστοκρατισμό και διεφθαρμένο και στρέφεται στην φύση, στην ζωγραφική στο διάβασμα και ιδικά στην ποίηση.
Τα θέματα που προσέλκυαν την ψυχή της Αγανίκης από τα σωζόμενα ποιήματα της είναι πολλά και διάφορα. Θέματα που αφορούν την οικογένεια, την φύση, την πατρίδα, την ελευθερία, την φτώχεια, την ορφάνια, τον αγώνα, την καταγωγή της και πάνω απ΄ όλα την γυναίκα. Η Αγανίκη σε όλη της την ζωή έγραφε ποίηση, κάθε πόνος, κάθε χαρά και κάθε τι που κέντριζε την ψυχή της, το μετέτρεπε σε ποίηση. Είχε γράψει χιλιάδες ποιήματα, αλλά σώθηκαν πολύ λίγα από αυτά, διότι, όπως έγραφε με πάθος, με το ίδιο πάθος κατέστρεφε τα ποιήματα της κατά σωρούς.

Πριν πεθάνει παρακαλεί τους οικείους της. Δεν θέλει τιμές, δεν θέλει στεφάνια και όμορφα ακριβά λουλούδια, θέλει ένα κομμάτι της άγριας φύσης να την συνοδεύουν στο μακρινό της ταξίδι. 
«Τ’ αγριολούλουδα του κάμπου που στις ρεματιές ανθίζουν. Ω, αυτά ποθώ το χώμα το στερνό μου να στολίζουν».

Η ψυχή της Αγανίκης Αινιάνος Μαζαράκη ξεκουράστηκε στης 27 Σεπτεμβρίου του 1892 σε ηλικία 54 ετών.

Δημοσίευση σχολίου

To kaliterilamia.gr σέβεται το δικαίωμα όλων των χρηστών να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους ωστόσο διατηρεί το δικαίωμα, να μην δημοσιεύει συκοφαντικά και υβριστικά σχόλια. Έτσι όποια σχόλια, περιέχουν ακατάλληλα προς το κοινό χαρακτηριστικά θα αποσύρονται από τον ιστότοπο.

Νεότερη Παλαιότερη