ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ 1968 | Το πρωί της Κυριακής, 3 Νοεμβρίου, ξεσπά στην Αθήνα η πρώτη μαζική διαδήλωση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Είναι η ημέρα της κηδείας του «Γέρου της Δημοκρατίας», του Γεωργίου Παπανδρέου. Δύο είναι τα κυρίαρχα συνθήματα: το «κλασικό», από τα γεγονότα του 1965 «Παπανδρέου-Δημοκρατία-114» και το «Τι τα κάνατε τα ΟΧΙ μας». Με το σύνθημα αυτό, οι διαδηλωτές αμφισβητούν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 29ης Σεπτεμβρίου 1968 για το νέο Σύνταγμα κατά το οποίο η στρατιωτική δικτατορία, με ανενδοίαστη νοθεία, κατορθώνει να παρουσιάσει το συνηθισμένο για ολοκληρωτικά καθεστώτα ποσοστό του 91,8%. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αρχίζει την πορεία του προς το μοιραίο στις 25 Οκτωβρίου με την εκδήλωση βαριάς γαστρορραγίας. Μεταφέρεται στον «Ευαγγελισμό» και υποβάλλεται σε εγχείρηση. Πεθαίνει στις 2.20 το πρωί της 1ης Νοεμβρίου. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η σορός του μεταφέρεται στο παρεκκλήσιο της Μητροπόλεως, όπου εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα. (Στη φωτογραφία 1 τον νεκρό ασπάζεται ο γιος του από τον γάμο του με την Κυβέλη, Γιώργος.)
Κατά την άφιξη της σορού οι εκεί συγκεντρωμένοι νέοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα, ενώ το σύνθημα «Παπανδρέου - Δημοκρατία» ταράζει την ησυχία που έχει επιβάλει η δικτατορία. Η αστυνομία διενεργεί λίγες συλλήψεις. Αντιλαμβανόμενο το καθεστώς ότι ίδιου περιεχομένου εκδηλώσεις, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα επαναληφθούν κατά την εκφορά, δίνει την παραμονή στη δημοσιότητα ανακοίνωση της αστυνομίας με την οποία επιχειρείται αποθάρρυνση των επίδοξων διαδηλωτών και τους προειδοποιεί ότι «αι αρμόδιοι αρχαί θα λάβουν τα αναγκαία νόμιμα μέτρα προς αποτροπήν πάσης ασχήμιας». Οι «ασχήμιες» όμως δεν αποτρέπονται και η αστυνομία συλλαμβάνει περισσότερους από 40 πολίτες. Ετσι, με τις εκδηλώσεις αντίθεσης στο δικτατορικό καθεστώς κλείνει η πολιτεία του Γεωργίου Παπανδρέου. Γεννημένος στο Καλέντζι Αχαΐας το 1888, αρχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία κατά την εποχή των σπουδών του στο Βερολίνο, όπου ως εκπρόσωπος των Ελλήνων φοιτητών υποδέχεται, με λόγο του, τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η ρητορική του δεινότητα εντυπωσιάζει τον Βενιζέλο, ο οποίος τον ορίζει γενικό διευθυντή του ιδιαιτέρου γραφείου του και στη συνέχεια, το 1916, νομάρχη Λέσβου και Χίου.
Εκεί η σύζυγός του Σοφία Μινέικο
γεννά, το 1919, τον γιο τους Ανδρέα. Ως υπουργός του Βενιζέλου στην τετραετία 1928-1932 συνδέει το όνομά του με την επέκταση και την ανάπτυξη της εκπαίδευσης. Αυτός του ο τίτλος θα τον συνοδεύει έκτοτε γι’ αυτό και στην δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας του κρατά για τον εαυτό του το χαρτοφυλάκιο της Παιδείας (στη φωτογραφία, παρελαύνουν ενώπιον του τον Οκτώβριο του 1964 οι μαθητές της Θεσσαλονίκης).
Ο πρώτος όμως μεγάλος σταθμός της πορείας του είναι η ανάληψη της πρωθυπουργίας της εξόριστης στο Κάιρο κυβέρνησης εθνικής ενότητας τον Απρίλιο του 1944. Με την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα τον Οκτώβριο του 1944 ο Γ. Παπανδρέου επανέρχεται -έπειτα από σύντομη παραμονή της κυβέρνησής του στην Ιταλία-
ως ο «πρωθυπουργός της Απελευθερώσεως». Ακολουθούν τα τραγικά γεγονότα του Δεκεμβρίου και ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτείται. Ο δεύτερος μεγάλος σταθμός του είναι η ανάληψη του «ανενδότου αγώνος» κατά του Καραμανλή, την περίοδο 1961-63, που απολήγει στην εκλογική νίκη της Ενωσης Κέντρου το Νοέμβριο του 1963 και στον προσωπικό του εκλογικό θρίαμβο του Φεβρουάριου 1964. (Στη φωτογραφία, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου με το ημίψηλο σε θέση χαιρετισμού πλαισιώνεται από τους υπουργούς του Στ. Κωστόπουλο, Γ. Μαύρο, Στ. Χούτα, I. Τούμπα, Λ. Ακρίτα, Στ. Αλαμανή).
Τον Ιούλιο του 1965 κορυφώνεται η κρίση στις σχέσεις του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, οι οποίες -παρά τη μετάβασή του στην Κέρκυρα με τον υπουργό του Νικόλαο Μπακόπουλο
για την υπογραφή της ληξιαρχικής πράξης γεννήσεως της πριγκίπισσας Αλεξίας- δεν αποκαθίστανται. Λίγα 24ωρα αργότερα εξαναγκάζεται από τον νεαρό μονάρχη σε παραίτηση. Η δικτατορία τον βρίσκει στη δύση του βίου του, ενώ τη σκυτάλη έχει παραλάβει πλέον ο γιος του, Ανδρέας. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ 1968 Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
from ανεμουριον https://ift.tt/36fl2lM
via IFTTT