Το ισχυρότερο πλήγμα, το οποίο μπορεί να υποστεί η εξωτερική πολιτική μιας χώρας σε καιρό ειρήνης, είναι εκείνο στην αξιοπιστία και το κύρος της. Δίχως αυτά τα δύο συστατικά αποδυναμώνεται κάθε μήνυμα αποτροπής και ανάσχεσης της επιθετικότητας του αντιπάλου, ενώ η χώρα οδηγείται μοιραία σε υποχωρήσεις και κατευναστικές πρακτικές. Με πρακτικούς όρους, η διαφύλαξη της αξιοπιστίας και του κύρους διασφαλίζεται μέσω της συνέχειας της εξωτερικής πολιτικής ή με απλά λόγια: να μη λες άλλα τη μία μέρα και άλλα την επόμενη.
Τον παραπάνω βασικό κανόνα δείχνουν να αγνοούν σήμερα τα κυβερνητικά στελέχη, τα οποία εμπλέκονται με τους κρίσιμους τομείς της διεθνούς θέσης της χώρας και της ασφάλειάς της.
Ακούσαμε πρόσφατα τον Υπουργό Άμυνας κ. Νίκο Παναγιωτόπουλο να εξισώνει την παρουσία των Γάλλων στην Κύπρο με εκείνη των Τούρκων αναφέροντας ότι «και οι δύο προστατεύουν τα συμφέροντά τους». Του διαφεύγει ότι ο τουρκικός στρατός είναι κατοχικός; Ότι υπάρχουν αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., οι οποίες υπογραμμίζουν ότι πρόκειται για εισβολή και παράνομη κατοχή εδάφους ανεξάρτητου κράτους;
Είναι το ίδιο αυτό με μία συμμαχική σύγκλιση μεταξύ του διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας με τη Γαλλία; Ποια σοβαρότητα εκπέμπουμε σε διακρατικό επίπεδο όταν αρθρώνουμε το δίκαιο αίτημα της απόσυρσης των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από τη Μεγαλόνησο και την ίδια στιγμή, τους δίνουμε συγχωροχάρτι λέγοντας ότι «δικαιολογούνται επειδή θέλουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους»; Μήπως πρέπει να ενοχλούμαστε επειδή βρίσκονται γαλλικές φρεγάτες στην Κύπρο;
Προφανώς η ασφάλειά σου δεν μπορεί να αφήνεται σε τρίτους αλλά, ήδη από την εποχή του Θουκυδίδη, οι συμμαχίες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της διακρατικής διαπάλης και των ανταγωνισμών. Αυτή την πραγματικότητα δεν μπορούμε να αγνοούμε και με αυτή οφείλουμε να εναρμονιζόμαστε δίχως αστερίσκους και με άξονα το εθνικό συμφέρον.
Παρόμοιες παλινωδίες παρατηρήθηκαν και από πλευράς του Υπουργού Εξωτερικών κ. Νίκου Δένδια, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του ανέφερε γελώντας ότι η Τουρκία κάνει διαρκώς λάθη φέρνοντας ως παραδείγματα τόσο τη Συρία όσο και την Α.Ο.Ζ. της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντί να προχωρά σε αναλύσεις ως παρατηρητής, μήπως ο κ. Δένδιας θα έπρεπε να οργανώσει τις δικές μας ενέργειες και να δει τα δικά μας λάθη; Η αναφορά του ιδιαιτέρως στο «Οικόπεδο 7» της Κυπριακής Α.Ο.Ζ. ότι «οι Τούρκοι κατευθύνθηκαν σε ένα σημείο του βυθοτεμαχίου όπου υπάρχει μόνο λάσπη και όχι φυσικό αέριο» ήταν τουλάχιστον ατυχής.
Σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, το καθεστώς της Α.Ο.Ζ. προσφέρει κυριαρχικά δικαιώματα στο παράκτιο κράτος, εκ των οποίων απορρέει η παραχώρηση συγκεκριμένων βυθοτεμαχίων προς έρευνα και εκμετάλλευση. Το βυθοτεμάχιο «7» έχει παραχωρηθεί στην ιταλική ENI και στη γαλλική TOTAL από το κυρίαρχο Κυπριακό κράτος ακριβώς για αυτό το σκοπό και η παραχώρηση είναι αυτούσια. Συνεπώς, η παρουσία και η δραστηριότητα τουρκικών ερευνητικών σκαφών είναι παράνομη και αποτελεί παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ξεκάθαρα.
Αλίμονο αν εξαρτούσαμε την ευαισθησία για τα κυριαρχικά δικαιώματά μας από το φυσικό πλούτο κάθε περιοχής. Αν, δηλαδή για παράδειγμα, ένα ελληνικό νησί είναι φτωχό σε φυσικούς πόρους, θα επιτρέψουμε στην Τουρκία να εγκαταστήσει επί του εδάφους του εξορυκτικές μονάδες; Δυστυχώς, αυτές τις ακροβασίες θα τις βρούμε μπροστά μας γιατί πολύ απλά η κυβέρνηση αρνείται να εναρμονίσει την ρητορική και την πρακτική της με τη σοβαρότητα και τη συνέπεια, που απαιτεί η διαχείριση των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής.
sarakiotis.gr
ΘΕΜΑ:
ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ