Για την ερμηνεία του ονόματος της Μονής «Σεπετού» και της Παναγίας της «Σεπετιώτισσας» έχουν υποστηριχθεί διάφορες εκδοχές: α) ότι προέρχεται από παραφθορά των επιθέτων σεπτεός (από το ρήμα σέβομαι = εκείνο που πρέπει να σέβεται κανείς), ή σεπτικός (= ο σε σεβασμό ανήκων), ή σεπτός (=σεβαστός) β) ότι έ-χει σχέσει με τη σλαβική λέξη sopot = κρουνός, καταρράκτης (από το γνωστό καταρράκτη του Τρίτωνος, παραποτάμου του Αλφειού) γ} ότι προέρχεται από την έκφραση «Σε πετώ» (= σου χαρίζω, συνήθως το μωρό που έριχναν οι γονείς τον μπροστά στην εικόνα της Παναγίας για να ιαθεί από αρρώστια, ή να το πάρει κάποιος από τους παρευρισκόμενους ως ανάδοχος) ή δ) από μυθικό «σερπετό» (= ερπετό) που κατά την παράδοση ταλαιπωρούσε την περιοχή και μετά από επίκληση
των κατοίκων το σκότωσε κεραυνός, με τη χάρη της Παναγίας, κι απαλλάχθηκε ο τόπος. Ακριβείς πληροφορίες για τον χρόνο ίδρυσης της δεν υπάρχουν. Οι ενδείξεις ανάγουν τις απαρχές της Μονής στο 1100 ή 1200. Η τοπική παράδοση λέει πως αρχικά ήταν κτισμένη στη θέση «Βροντό» απέναντι από τον καταρράκτη του Τρίτωνος. Μετά την καταστροφή της ανοικοδομήθηκε στο σημείο τον Βράχου, όπου βρέθηκε και η Θαυματουργική εικόνα της Παναγίας γύρω στα 1347. Οι τοπικές παραδόσεις ποικίλουν ως προς το ακριβές σημείο ευρέσεως της εικόνας, που μάλιστα αποδίδεται και στον ευαγγελιστή Λουκά. Αλλά και για την περίοδο της Φραγκοκρατίας ελάχιστες πληροφορίες διασώζονται περί της Μονής, ενώ αυτή καταστρέφεται κι ερημώνεται όταν η Πελοπόννησος υποτάχθηκε στους Τούρκους. Επανέρχονται οι Ενετοί και το μοναστήρι ξανακτίζεται. Από τους «απογραφικούς πίνακες» του Antonio Pacifico εξάγεται ότι 9 χωριά, γειτονικά προς το μοναστήρι, συμπαραστέκονταν στις ανάγκες του. 'Οταν το 1715 οι Τούρκοι επανέκτησαν την κυριαρχία της Ολυμπίας, η Μονή συνέχισε τη ζωή της, κάτω από υποφερτές συνθήκες, οι οποίες άρχισαν να γίνονται δύσκολες μετά το 1750 και ιδιαίτερα το 1770 ( Ορλωφικά). Η Μονή εξελίσσεται σε κέντρο συναντήσεως και αποφάσεων των οπλαρχηγών της περιοχής. Κι όταν αρχίζει ο Αγώνας του 1821 ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της Πατρίδος: αποστέλλει «τα χρυσά και αργυρά σκεύη και κειμήλια υπέρ του Ταμείου του πολέμου», ενώ οι μοναχοί της αντιστέκονται «με συντοπίτες οπλαρχηγούς στις μάχες τον Λάλα, τ' Αη-Θανάση Ανδριτσαίνης και σε άλλες μάχες» κατά του Ιμπραήμ. Μετά την απελευθέρωση, σύμφωνα με το γνωστό διάταγμα του 'Οθωνος, διελύθη. «Επωλήθη δια δημοπρασίας όλη η αποσκευή αυτής, ιερά σκεύη και άμφια και βιβλία και λοιπά του ιερού ναού. Ομοίως αιγοπρόβατα, ημίoνοι κ.λπ.». Οι μοναχοί της πήγαν στις Μονές Αιμυαλών και Τιμίου Προδρόμου Γορτυνίας. Τις επόμενες δεκαετίες παρέμεινε ως προσκύνημα των χριστιανών της περιοχής, υπό τη μέριμνα του εφημερίου της ενορίας της Καλλιθέας (Ζάχο) και την εποπτεία του μητροπολίτου Τριφυλίας και Ολυμπίας. Στις 23 Αυγούστου 1915, ημέρα πανηγύρεως του ναού της Μονής, εκδηλώθηκε, από ξεχασμένο κερί, πυρκαγιά που αποτέφρωσε το ναό, τα κειμήλια, τα αφιερώματα, σώθηκε όμως η Θαυματουργός εικόνα της Παναγίας. Με τη συμβολή των κατοίκων της περιοχής ξανακτίσθηκε, από Λαγκαδινούς μαστόρους, από το 1916 ως το 1918. Είναι ναός μονόκλιτος, ρυθμού βασιλικής και λιθόκτιστος, αγιογραφημένος, με ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο και σε ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι, αριστερά, η εικόνα της Θεοτόκου. Στη Μονή λειτούργησε στην περίοδο 1900-1903 Δημοτικό σχολείο για τα παιδιά της Αλιφείρας και των γύρω χωριών, με δάσκαλο τον ιερομόναχο Ανθιμο, ενώ από το 1936 ως το 1938 λειτούργησε και εκκλησιαστική Σχολή για επιμόρφωση των εφημερίων της περιοχής. Το 1972 ιερόσυλοι έκλεψαν την εικόνα της Παναγίας με σκοπό να την πουλήσουν. Επτά μήνες αργότερα συνελήφθησαν οι δύο αδελφοί-κλέπτες της. Η επαναφορά της στη Μονή έγινε μέσα σε κλίμα πάνδημης χαράς και ευχαριστιών προς την Παναγία. Τέλος, το 1984, έπειτα από ενέργειες του αρχιμανδρίτου Γεωργίου Ζαχαρόπουλου, από την Ανδρίτσαινα, και ευλογία του μητροπολίτου Στεφάνού, ιδρύθηκε γυναικεία κοινοβιακή Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Π.Δ. 393/7.8.1984). Η μικρή αδελφότης, με καθοδηγό τον ιδρυτή και πνευματικό της Γέροντα επέτυχε σε σύντομο διάστημα να αναζωογονήσει τη Μονή, να ανακαινίσει τα κτίσματα, να ανεγείρει σε επαφή με τους πελώριους βράχους τετραώροφο ξενώνα και να μετατρέψει το αρχαίο αυτό μοναστήρι σε πραγματική πνευματική κυψέλη. Από τα παλαιά κειμήλια δεν σώθηκαν παρά μόνον η ιερά εικόνα της Θεοτόκου, με αργυρή επένδυση και ένα χρυσόγλυπτο άγιο Ποτήριο λεπτής τέχνης, «δέησις» των μοναχών Βησσαρίωνος και Δανιήλ. Η Μονή,. όμως, έχει αρκετά λείψανα Αγίων: Ιακώβου του αδελφοθέου, Γεωργίου, Φιλοθέης, Προκοπίου, Μ. Βασιλείου, Χαραλάμπους, Αθανασίου Χριστιανουπόλεως, Ελευθερίου, Κυριακής, Παρασκευής, Άννης και Αναστασίας Φαρμακολυτρίας. Οι αδελφές ασχολούνται και με την αγιογραφία.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Π. ΛΕΚΚΟΥ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΘΗΝΑ 1995
ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Π. ΛΕΚΚΟΥ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΘΗΝΑ 1995
from ανεμουριον https://ift.tt/2rsPvwG
via IFTTT