Μετά το θάνατο του Μιχαήλ Δ' ανήλθε στο θρόνο ο γιος του τού εργάτη του λιμανιού Στέφανου και θετός γιος της Ζωής Μιχαήλ Ε', ο λεγόμενος Καλαφάτης, ο οποίος επρόκειτο να έχει συντομότατη βασιλεία (από τις 10 Δεκεμβρίου του 1041 μέχρι τις 21 Απριλίου του 1042). Ο νεαρός αυτοκράτορας υπήρξε εγωιστής και φιλόδοξος. Στην αρχή προσποιήθηκε σεβασμό προς τη Ζωή και προς το θείο του Ιωάννη Ορφανοτρόφο, τον οποίο συμβουλευόταν σε όλα τα ζητήματα. Ομως λόγω της φιλοδοξίας του άλλαξε στάση και έδειξε τις πραγματικές του προθέσεις, δηλαδή τη θέληση του να κυβερνά ο ίδιος το Βυζαντινό Κράτος. Σύντομα, λοιπόν, στράφηκε κατά του θείου του Ι. Ορφανοτρόφου τον οποίο συνέλαβε και εξόρισε. Η εκτόπιση του Ιωάννη Ορφανοτρόφου έγινε δεκτή από το λαό με μεγάλη ανακούφιση γιατί ήταν σε όλους μισητός εξαιτίας της αυταρχικής του πολιτικής και της βαριάς φορολογίας. Συγχρόνως για να αυξήσει τη λαϊκή συμπάθεια αποφυλάκισε τα θύματα του θείου του, του λαομίσητου Ιωάννη Ορφανοτρόφου, Κωνσταντίνο Δαλασσηνό και Γεώργιο Μανιάτη, και ανέθεσε τη διεύθυνση των κοινών στο νομομαθή Κωνσταντίνο Λειχούδη. Στη συνέχεια ο νεαρός αυτοκράτορας εκλέγει σύμβουλο του τον άλλο θείο του, τον Κωνσταντίνο, τον οποίο προάγει στο μέγα αξίωμα του νοβελλίσιμου = ευγενέστατου. Επειτα μεθοδεύει την εφαρμογή του δεύτερου μέρους του σχεδίου του, που ήταν η απομάκρυνση της Ζωής, η οποία όμως ήταν αγαπητή στο λαό, γιατί εκπροσωπούσε τη δυναστική νομιμότητα. Στην αρχή την έκλεισε στο γυναικωνίτη και στη συνέχεια κατά τη νύκτα της 18ης προς 19η Απριλίου διέταξε ανθρώπους του να τη συλλάβουν με την κατηγορία ότι σχεδίαζε να τον δηλητηριάσει. Ευθύς αμέσως την επιβίβασαν βιαίως σε πλοιάριο και τη μετέφεραν στην Πρίγκιπο όπου κατά διαταγή του αυτοκράτορα εξαναγκάστηκε να περιβληθεί το μοναχικό σχήμα. Στη συνέχεια ο Μιχαήλ Ε' ανακοινώνει τα γεγονότα στη σύγκλητο και στους δήμους. Οι συγκλητικοί τα εγκρίνουν καθώς και μερικοί από τους ηγέτες του δήμου. Βέβαιος για την επιτυχία του απευθύνει διάγγελμα προς το λαό στο οποίο προσπαθούσε να δικαιολογήσει την προς τη θετή μητέρα του αγνώμονα συμπεριφορά του. Οταν αναγνώσθηκε από τον έπαρχο της πόλεως το βασιλικό διάγγελμα στην τεράστια πλατεία (το Φόρο) του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο λαός αντέδρασε κεραυνοβόλα φωνάζοντας: «Ημείς σταυροπάτην και Καλαφάτην βασιλέα ου θέλομεν, αλλά την αρχέγονον και κληρονόμον και ημετέραν μητέρα Ζωήν». Ο Μιχαήλ, επειδή τρομοκρατήθηκε, έσπευσε να επαναφέρει τη Ζωή στα ανάκτορα. Ομως το πλήθος εξαγριώθηκε όταν αντίκρισε τη Ζωή χωρίς την αυτοκρατορική εσθήτα. Ο Μιχαήλ πείθεται ότι δεν υπάρχει γι' αυτόν σωτηρία και καταφεύγει ικέτης σε κάποια εκκλησία, ενώ ο λαός οδηγεί και τη Θεοδώρα, την αδελφή της Ζωής, από το μοναστήρι (όπου εμόναζε) στην Αγία Σοφία, την αναγορεύει αυτοκράτειρα και την επευφημεί μαζί με τη Ζωή. Ετσι ο θρόνος περιέρχεται για λίγο στις δύο γραίες αδελφές οι οποίες διέταξαν τη σύλληψη του Μιχαήλ Ε' και του θείου του Κωνσταντίνου που είχαν καταφύγει στη μονή του Στουδίου. Αφού συνελήφθησαν και διαπομπεύθηκαν και τυφλώθηκαν, στάλθηκαν σε εξορία (20 Απριλίου του 1042).
from ανεμουριον https://ift.tt/2MaKyzR
via
IFTTT
