Ο Μιχαήλ Δ' πριν γίνει θαλαμηπόλος της αυτοκράτειρας Ζωής και στη συνέχεια αυτοκράτορας ήταν αργυραμοιβός. Όμως παρά την ταπεινή καταγωγή του αποδείχτηκε ικανός κυβερνήτης και γενναίος στρατηγός. Ήταν όμως επιληπτικός, πράγμα το οποίο τον ανάγκασε να αφήσει τη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας στον αδελφό του Ιωάννη τον Ορφανοτρόφο. Ο πανούργος αυτός ευνούχος κυβέρνησε την αυτοκρατορία με αποφασιστικότητα και χωρίς προσκόλληση σε μια κοινωνική τάξη.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ \ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ Δ'
Οι σπατάλες του αυτοκράτορα, οι πολεμικές και οι άλλες δαπάνες του Βυζαντινού Κράτους και η πλεονεξία του Ιωάννη Ορφανοτρόφου είχαν ως αναγκαίο αποτέλεσμα την επιβολή νέας βαριάς φορολογίας. Η ανελέητη αυτή οικονομική πολιτική του Μιχαήλ Δ' παρακίνησε τους σλαβικούς πληθυσμούς της βαλκανικής χερσονήσου σε εξέγερση. Ένας πρόσθετος λόγος για την εξέγερση των πληθυσμών αυτών (Σέρβων και Βουλγάρων) ήταν το γεγονός ότι ορίστηκε τώρα η περιοχή αυτή να καταβάλει τους φόρους σε χρήμα και όχι σε είδος. Λίγο μετά το θάνατο του Ρωμανού Γ' επαναστάτησε η Σερβία, αναγκάστηκε όμως να συνθηκολογήσει το 1035/6. Στάλθηκαν τότε στην Κωνσταντινούπολη ως όμηροι επιφανείς Σέρβοι μεταξύ των οποίων ο Στέφανος Βοϊσθλάβος, τοπάρχης της Διοκλείας και της Στάμνου. Όμως ο Στέφανος κατά το έτος 1040 δραπέτευσε από την Κωνσταντινούπολη, επανήλθε στη χώρα του, ξαναπήρε την εξουσία και εξεδίωξε το βυζαντινό διοικητή Θεόφιλο τον Ερωτικό. Ο Μιχαήλ Δ' έστειλε στρατό εναντίον του, ο οποίος παγιδεύτηκε στις δυσπρόσιτες ορεινές διαβάσεις και στα φαράγγια της περιοχής και αποδεκατίστηκε. Μάταια Ό στρατηγός του θέματος Ραγούσης Κατακαλών ο Κλαζομενίτης επιχείρησε να συλλάβει αιχμάλωτο τον Βοϊσθλάβο. Έτσι κατόρθωσε ο τολμηρός Σέρβος επαναστάτης να παραμείνει αήττητος. Το ζήτημα των βυζαντινοσερβικών σχέσεων επρόκειτο να λυθεί αργότερα μετά το θάνατο του Στέφανου Βοϊσθλάβου (1052). Εκτός από τους Σέρβους εξεγέρθηκαν και οι Βούλγαροι, όταν βρήκαν ικανό αρχηγό. Αυτός ήταν ο Πέτρος Δελεάνος ή Δολιάνος (Peter Deljan), ο οποίος αφού δραπέτευσε από την Κωνσταντινούπολη γύρισε στην πατρίδα του. Εκεί αφού έπεισε τους συμπατριώτες του ότι είναι εγγονός του Σαμουήλ ανακηρύχθηκε από αυτούς βασιλιάς. Οργάνωσε ισχυρό στρατό με τον οποίο εβάδισε κατά του Μιχαήλ Δ' που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Ο αυτοκράτορας περίτρομος εγκατέλειψε την πόλη και κατέφυγε στην πρωτεύουσα. Εν τω μεταξύ οι στρατηγοί του Πέτρου Δελεάνου ή Δολιάνου κατέλαβαν τη Δημητριάδα και νίκησαν τον αυτοκρατορικό θεματικό στρατό στη Θήβα. Τότε επαναστάτησαν και οι κάτοικοι της Νικοπόλεως (εκτός από τη Ναύπακτο) εξ αιτίας της ληστρικής φορολογικής πολιτικής του Ορφανοτρόφου. Μετά τη φυγή του αυτοκράτορα ο Δελεάνος δεν προχώρησε προς τη Θεσσαλονίκη, γιατί προτίμησε να καταβάλει πρώτα κάθε άλλη εστία βυζαντινής αντιστάσεως και μετά να καταλάβει την πόλη. Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνα για τους Βυζαντινούς όταν προσεχώρησε στον Δελεάνο ο Πατρίκιος και στρατηγός Θεοδοσιουπόλεως Αλουσιάνος, ανιψιός του τσάρου Σαμουήλ, ο οποίος δραπέτευσε από την Κωνσταντινούπολη το Σεπτέμβριο του 1040. Ο Δελεάνος τότε, επειδή φοβήθηκε μήπως οι Βούλγαροι αναγνωρίσουν ως μόνο τσάρο τον Αλουσιάνο και παραμερίσουν τον ίδιο, έσπευσε να τον δεχθεί ως συμβασιλέα. Ο Αλουσιάνος ανέλαβε στη συνέχεια να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη. Όμως μετά από εξαήμερη πολιορκία αποκρούστηκε από τους Θεσσαλονικείς. Δεκαπέντε χιλιάδες νεκροί έπεσαν στην πολιορκία και άλλοι τόσοι αιχμαλωτίστηκαν. Η βουλγαρική επανάσταση κατέληξε σε αποτυχία γιατί γεννήθηκε αμοιβαία δυσπιστία μεταξύ των αρχηγών της, που τελικά οδήγησε σε σύγκρουση στην οποία επικράτησε ο Αλουσιάνος. Αυτός, κατά την έκφραση του W. Miller «με την κληρονομική δολιότητα της φυλής του προσεκάλεσε τον Δελεάνο (Delgan) εις δείπνον και ετύφλωσε τούτον, όντα οινοβαρή». Στη συνέχεια ο Αλουσιάνος είτε διότι υπήρξε πράγματι Βυζαντινός πράκτορας, όπως υπεστήριξε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος και ο Δ. Ζακυθηνός, είτε διότι φοβόταν τη βυζαντινή υπεροχή, όπως υποστηρίζει ο Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, συναντήθηκε στη Μοσυνόπολη με τον αυτοκράτορα στον οποίο παρέδωσε τον Δελεάνο και έλαβε ως αντάλλαγμα τον τίτλο του μαγίστρου. Ο θριαμβευτής αυτοκράτορας, λίγο πριν από το θάνατο του και ενώ ήταν σοβαρά άρρωστος, προήλασε προς τη Θεσσαλονίκη και από εκεί προς την Πρίλαπο επιδιώκοντας να εξουδετερώσει κάθε εστία της βουλγαρικής επανάστασης. Πράγματι, αφού ανάγκασε την Ιβάτζη (που συνέχιζε την επανάσταση) να παραδοθεί και αφού τακτοποίησε τα βουλγαρικά πράγματα επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη όπου ετέλεσε θρίαμβο. Ο άρρωστος Μιχαήλ Δ' προαισθανόμενος το θάνατο του περιβλήθηκε το μοναχικό σχήμα και αποσύρθηκε στη μόνη των Αγίων Αναργύρων που την είχε ιδρύσει ο ίδιος. Εκεί πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1041, εξαιτίας της επιληψίας που τον κατέτρυχε.
from ανεμουριον https://ift.tt/36S410d
via IFTTT