Αποδείχτηκε πως η γη δεν είναι μόνο στρογγυλή, είναι και κατηφορική. Πώς αλλιώς τόσο γρήγορα ο φόβος πέρασε το μακρινό Σινικό τείχος και ταξίδεψε σ' όλη την υφήλιο; Λέγαμε θεωρητικά και με την ελαφρότητα της νεότητας, ότι το πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να διαταράξει την πλανητική ηρεμία, ένας ουρανοξύστης στη Ν. Υόρκη το ίδιο, κι ένας πυρετός στην Κίνα ν' αρρωστήσει όλο τον κόσμο. Τελικά είχαμε δίκιο. Κατά τον τραγικότερο τρόπο τούτο επαληθεύτηκε. Τώρα πολιορκημένοι και καθόλου ελεύθεροι. Τυφλωμένοι μπροστά σε μια οθόνη, πολλά ξέρουμε και πολλά ακούμε, όμως πολύ περισσότερα δε μας λένε. Διαγγέλματα κατά τη σοβαρότητα των πραγμάτων. Φόβος παντού. Αναζητείται ελπίδα, αισιοδοξία, όνειρα, πίστη. Λένε πως σ' αυτές τις περιπτώσεις αναζητείται και το εξιλαστήριο θύμα. Θύματα είμαστε όλοι και είμαστε από τότε π' αρχίσαμε ν' απαγκιάζουμε κάποια χρήματα, για ώρα ανάγκης. Έτσι είπαμε. Από τότε που λογιστικά σκεπτόμαστε, κοιμόμαστε και ξυπνάμε με το όνειρο της μεσαίας τάξης. Πότε θα αλλάξουμε κατηγορία. Κι αυτό μας οδήγησε σ' ένα ανταγωνισμό, εν πολλοίς αθέμιτο, σε πλεονεξία, σε μια ζουγκλοποίηση, σε μια απανθρωπιά και τελικά στη σκλαβιά. Η ώρα ανάγκης μετριέται με χρήμα και με αίμα. Από τότε που μπήξαμε το πρώτο παλούκι κι αποχτήσαμε τίτλους ιδιοκτησίας. Σφαγή, αλίμονο στον αδύναμο. Από τότε που η ανασφάλεια κυριάρχησε και μας κατάντησε αχόρταγους, άπληστους, αδηφάγους, ανικανοποίητους, σκληρόκαρδους, απείθαρχους, ιδιοτελείς. Τέτοιες ώρες μου 'ρχεται στο μυαλό μου ο μπαρμπα - Θωμάς με τα τέσσερα παιδιά του. Ο πιο φτωχός του χωριού ήταν, αλλά όποτε και να πέρναγες απ' το σοκάκι του άκουγες χαρούμενες φωνές, γέλια, τραγούδια. Μάλλον ήταν ο πιο πλούσιος και δεν το ξέραμε. Υποθηκεύσαμε το μέλλον μας. Από πολίτες γίναμε καταναλωτές, από προσωπικότητες, αγέλη χωρίς ανοσία, χρεωμένοι πελάτες της υπερβολικής μανίας μας. Ίσως αυτό να είναι το τίμημα. Κι η γιατρειά; Η συνταγή της σημερινής απαγόρευσης: ν' ανακαλύψουμε τον διπλανό μας. Τόσο απλά. Επιπλέον να σκάψουμε μέσα μας για το κρυμμένο συναίσθημα, το ξεχασμένο μέτρο, την αλληλεγγύη, την αξία, τον σεβασμό. Τι λέγαμε; Ο ήλιος βγαίνει για όλους. Κρατάει την ίδια απόσταση, το ίδιο θερμαίνει. Δίκαια πράγματα. Ξεχάσαμε πως όλοι είμαστε κύτταρα της ενιαίας ανθρώπινης ζωής. Ξεχάσαμε ότι ζούμε, όταν υπάρχει ο διπλανός μας, ποτέ μόνοι, κι ότι είμαστε ευτυχισμένοι όταν ευτυχεί κι αυτός. Έτσι λοιπόν, όπως το κακό αστραπιαία διαδίδεται σαν τη φήμη, έτσι να διαδώσουμε και το καλό. Αν ο κόσμος είναι μια γειτονιά, τότε και εμείς είμαστε μια παρέα. Τα λόγια δε φτάνουν. Μισά ή νεκρά στα χείλη μας. Έργα λοιπόν!
via ΘΗΒΑ REAL NEWS https://ift.tt/2IY3os5 |  | Στείλτε τα δελτία τύπου στο e-mail: kaliterilamia@gmail.com |  | |
