Γεώργιος Ράλλης (1918 Αθήνα - 2006 Αθήνα)

του ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΜΨΑ

Ο Γεώργιος Ράλλης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Δεκεμβρίου 1918. Ηταν γιος του πολιτικού Ιωάννου Ράλλη (που είχε γίνει πρωθυπουργός επί Κατοχής, ελπίζοντας ότι θα πρόσφερε έτσι υπηρεσίες στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό), εγγονός του Δημητρίου Ράλλη, που είχε γίνει πολλές φορές πρωθυπουργός (1893, 1898, 1905, 1909 και 1920) και δισέγγονος του συνώνυμου του Γεωργίου Ράλλη (1805-1883), ο οποίος ήταν καθηγητής του Εμπορικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε πολλές φορές υπουργός Δικαιοσύνης (1841, 1848, 1857 και 1859). Ελαβε μέρος στον πόλεμο του 1940-41 και στον Εμφύλιο ως έφεδρος αξιωματικός. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα. Εξελέγη βουλευτής Αθηνών του Λαϊκού Κόμματος το 1950, επανεξελέγη με τον «Ελληνικό Συναγερμό» το 1951 και 1952, και με την ΕΡΕ το 1956. Διατέλεσε υπουργός Προεδρίας στην κυβέρνηση Παπάγου το 1954-56 και υπουργός Δημοσίων Εργων στην κυβέρνηση της ΕΡΕ το 1956-58, αλλά αποχώρησε το Φεβρουάριο του 1958 μαζί με τον Παν. Παπαληγούρα και άλλους 13 βουλευτές επειδή διαφώνησε με τον Κων. Καραμανλή για τον εκλογικό νόμο. Στις εκλογές της 11.5.1958 δεν έλαβε μέρος. Έπειτα όμως από τρία χρόνια, το 1961, ξαναγύρισε στην ΕΡΕ και βγήκε βουλευτής Αθηνών στις εκλογές της 29.10.1961. Στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε τότε, ο Γεώργιος Ράλλης έγινε υπουργός Εσωτερικών και έμεινε στο αξίωμα αυτό ως τον Ιούνιο του 1963. Εξελέγη και πάλι βουλευτής το 1963 και το 1964. Στην κυβέρνηση Κανελλοπούλου, που ανετράπη από τη δικτατορία (1967), ο Ράλλης ήταν υπουργός Δημοσίας Τάξεως και προσπάθησε αμέσως να καταστείλει το πραξικόπημα.

Διάλογος με το Βασιλέα

Σχετικά με την προσπάθεια αυτή, ο Γ. Ράλλης διηγήθηκε, στη δίκη των πρωταιτίων της δικτατορίας (συνεδρίαση Πενταμελούς Εφετείου της 28.7.1975) τα ακόλουθα για όσα συνέβησαν την 21η Απριλίου 1967: «Μένω στην Πολιτείαν. Ελαβον γνώσιν ότι κινούνται άρματα εις το κέντρο των Αθηνών και τηλεφώνησα εις τον Αρχηγόν της Αστυνομίας κ. Αρχοντουλάκην, προ της 2ας πρωινής ώρας της 21ης Απριλίου 1967. Μου απήντησεν ότι αυτήν την στιγμήν τού κτυπούν την πόρτα και εφοβείτο ότι ήρχοντο να τον συλλάβουν. Ετοιμάσθηκα να φύγω, αφού είπα στη γυναίκα μου να πάρει στο τηλέφωνο τους κ. κ. Κανελλόπουλο και Παπαληγούρα. Ομως, όπως εκ των υστέρων επληροφορήθην, εστάθη αδύνατον να επικοινωνήσει τηλεφωνικώς.
»Ειδοποίησα το Τμήμα Αμαρουσίου, εις το οποίον υπήρχε ασύρματος, να στείλει να με παραλάβει. Πράγματι, ήρθε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, με παρέλαβε και με πήγε εκεί.
»Δεν εγνώριζα μέχρι της στιγμής εκείνης ποιος είχε κάνει το Κίνημα, και δεδομένου ότι τα τηλέφωνα της Κηφισιάς και του Αμαρουσίου δεν είχαν ακόμη διακοπεί - το ιδικόν μου τηλέφωνον ελειτούργει ακόμη εκ λάθους - πήρα στο τηλέφωνο τον βασιλέα, και παραλλήλως έστειλα ένα αυτοκίνητο της Χωροφυλακής εις την οικίαν του Γεωργίου Παπανδρέου διά να πληροφορηθεί περί της τύχης του.
»Επεκοινώνησα με τον βασιλέα. Με ηρώτησε που ευρίσκομαι. Του είπα. Μέχρι τότε δεν είχε επικοινωνήσει με κανέναν, και όπως μου είπε, δεν εγνώριζε τι συνέβαινε. Μου είπε ότι είχαν συλληφθεί ο υπασπιστής του κ. Αρναούτης και ο ναύαρχος Αυγέρης. Ενθυμούμαι επίσης ότι μου είπε ότι είναι περικυκλωμένος από άρματα μάχης. Τα άρματα αυτό δεν ήσαν μόνο στο Τατόι, αλλά και στο αεροδρόμιο του Τατοΐου. Εστειλα αυτοκίνητο της Χωροφυλακής στο αεροδρόμιο για να κάνει επόπτευσιν, σκεπτόμενος να μεταβώ με αεροπλάνο στο Γ΄ Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη, αλλά μετ’ ολίγον επέστρεψε ο χωροφύλαξ και μου είπε ότι το αεροδρόμιο ήτο περικυκλωμένο με άρματα μάχης.
»Τότε επέστρεψε και ο χωροφύλαξ που είχα στείλει στην οικίαν του Γεωργίου Παπανδρέου και μου είπε ότι είχε συλληφθεί και αυτός και είχε οδηγηθεί εις άγνωστον διεύθυνσιν.
»Εν τω μεταξύ, κατά την τηλεφωνικήν μου επικοινωνίαν με τον βασιλέα, με ηρώτησε: “ Τι σκέπτεσθε να κάνετε; ”, διότι είχαν συλληφθεί και ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Αμύνης. Του εξήγησα ότι, αφού δεν δύναμαι να μεταβώ εις την έδραν του Γ΄ Σώματος Στρατού, να στείλωμεν ένα σήμα εκεί και να διατάξωμεν να κινηθούν οι δυνάμεις του προς τας Αθήνας... Το διετύπωσα, το εδιάβασα εις τον βασιλέα και φαντάζομαι ότι θα υπάρχει στα αρχεία της Αμέσου Δράσεως. Υπήρχε πάντως όταν συνελήφθην μετά ένα χρόνο και εκρατήθην εις το Μαρούσι. Μου το είπε ο χωροφύλαξ ο υπηρετών εις τον ασύρματον, και είχε πάρει και αριθμόν πρωτοκόλλου. Ελεγε: “Προς Γ΄ Σ.Σ., και να κοινοποιηθεί προς Α΄ και Β΄Σ.Σ. Κίνημα εξερράγη εις την περιοχήν της πρωτευούσης. Εχει συλληφθεί ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εθνικής Αμύνης. Ευρίσκομαι ελεύθερος εν επικοινωνία με τον βασιλέα. Και εντέλλομαι, κατόπιν συμφώνου γνώμης και του βασιλέως, να κινήσετε τα τμήματά σας προς Αθήνας, και εάν βρήτε αντίστασιν να κτυπήσετε ”. Αυτό το σήμα εστάλη προς Χωροφυλακήν Θεσσαλονίκης από τον ασύρματον του Αμαρουσίου ...Πληροφορούσα συνεχώς τον βασιλέα, ο οποίος και αυτός αδημονούσε. Εν τέλει, θα ήτο 4 το πρωί ή 3.45 όταν ήλθε η απάντησις, που έλεγε ότι το ΄’ Σώμα Στρατού υπακούει εις τας διαταγής του ΓΕΣ. Και συνεπώς εγνώριζα ότι αυτή η απόπειρα είχε αποτύχει. Επληροφόρησα τον βασιλέα, ο οποίος βέβαια απογοητεύθηκε. Εν τω μεταξύ έμαθα τους τρεις οι οποίοι ηγούντο της κινήσεως ... Περί την 5ην πρωινήν, μου είπεν ο βασιλεύς ότι εζήτησαν να τον δουν. Του είπα ότι θα προσπαθήσω να είμαι και εγώ παρών όταν τους δεχθεί, αλλά εκείνος μου απήντησε πως δεν θα μπορούσα να περάσω. Και με ηρώτησε τι να κάμει. Του απάντησα: Παθητική αντίσταση, με την ελπίδα ότι θα ημπορέσετε κάποτε να τους ανατρέψετε. Ανέλαβα τότε μίαν μεγάλην ευθύνην, διότι ήμουν ο μόνος πολιτικός που είχα κάποιαν επαφήν με τον βασιλέα. Και επίστευα ότι, αν ο βασιλεύς αρνηθεί να τους δεχθεί ή να μιλήσει μαζί τους, θα ήταν δυνατόν τα πράγματα να εκτραχηλισθούν ακόμη περισσότερο. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο κ. Κανελλόπουλος τον εσυμβούλευσε να ακολουθήσει άλλην τακτικήν. Αλλά και σήμερον ακόμη αν με επαναφέρετε σ’ εκείνη την ημέρα, το ίδιο θα έλεγα...».
Πράγματι, ο Π. Κανελλόπουλος, καταθέτοντας στο ίδιο δικαστήριο, δήλωσε ότι όταν τον οδήγησαν στον βασιλέα, του είπε ότι αν συμβιβασθεί δεν θα μείνει κοντά του. Ο Κωνσταντίνος όμως του απάντησε ότι υπήρχε φόβος αιματοχυσίας και αυτό έπρεπε να αποφευχθεί…

Φυλακίσεις και εκτόπιση

Στα επόμενα χρόνια ο Γ. Ράλλης ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση, με αποτέλεσμα να συλληφθεί τρεις φορές, να φυλακιστεί και να εκτοπιστεί στην Κάσο. Όταν γύρισε, συνέχισε με κάθε μέσο την αντίσταση κατά της δικτατορίας, και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του προκατασκευασμένου δημοψηφίσματος του δικτατορικού καθεστώτος. Ανέλαβε επίσης την επώνυμη διεύθυνση του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα», που έδωσε τον τόνο της αντιστάσεως. Στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, που σχηματίστηκε μετά την πτώση των συνταγματαρχών, ο Γ. Ράλλης έγινε υπουργός Εσωτερικών και κατόπιν υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ. Διατέλεσε έπειτα υπουργός Προεδρίας (1974-1977), από το 1973 υπουργός Παιδείας και τέλος υπουργός Συντονισμού (1977-78) και Εξωτερικών (1978-80).

Συνετός πρωθυπουργός

Τον Μάιο 1980, μετά την εκλογή του Κων. Καραμανλή ως Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Γεώργιος Ράλλης εξελέγη διάδοχός του στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός (1980-81). Χάρη στην πανεπιστημιακή του μόρφωση και τη γλωσσομάθειά του, η κυβέρνησή του διαχειρίστηκε με επιτυχία τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα της χώρας και κατόρθωσε, στις διαπραγματεύσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες για την παραμονή των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, να κατοχυρώσει πλήρως τα ελληνικά συμφέροντα - σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι το έκανε η υπογράψασα τελικά τη συμφωνία κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου. Αλλά και στην οικονομία ο Ράλλης διαχειρίσθηκε με σύνεση τα εκκρεμή προβλήματα, παρ’ όλη τη φθορά που είχε υποστεί η Νέα Δημοκρατία στα 6 χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας και τα σοβαρά προβλήματα που είχαν ανακύψει στο αναμεταξύ. Ως πρωθυπουργός, ο Ράλλης υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.

Η αγαπημένη Κέρκυρα

Με την Κέρκυρα συνέδεε τον Γεώργιο Ράλλη το γεγονός ότι έζησε εκεί τα περισσότερα παιδικά του χρόνια, και ότι η γυναίκα του είχε εκεί ένα ιδιόκτητο κτήμα με 1.000 ελαιόδενδρα μέσα στο οποίο έκτισαν ένα ευρύχωρο σπίτι κερκυραϊκού ρυθμού. Οταν εξελέγη λοιπόν βουλευτής Κερκύρας, αποφάσισε να συμβάλει στην πολιτιστική αναβάθμιση του νησιού. Έτσι  έπεισε την κυβέρνηση να μετατρέψει την άλλοτε Βίλλα Μιμπέλι σε παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης (1991), φρόντισε για τη διάσωση των αρχείων της Κέρκυρας που μεταφέρθηκαν στο κτίριο του Μαρασλείου και στελεχώθηκαν με μονίμους υπαλλήλους, πέτυχε την ίδρυση Γραφείου Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στην Κέρκυρα, οργάνωσε έκθεση βυζαντινών και μεταβυζαντινών εικόνων στο ναό του Αγίου Γεωργίου με την ευκαιρία της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Κέρκυρα το 1994, πρότεινε την ίδρυση Ιονίου Ακαδημίας στο νησί, φρόντισε για την ανακατασκευή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κερκύρας, και εργάσθηκε για τη συντήρηση του Αρχαιολογικού Μουσείου και του Μουσείου Ασιατικής Τέχνης, και έκανε προτάσεις για την επίλυση του αποχετευτικού προβλήματος και του θέματος ύδρευσης του νησιού.

Mea Culpa

Ο Γεώργιος Ράλλης έχει το προσόν ότι αναγνωρίζει τα σφάλματά του. Ετσι, έχει δηλώσει ότι το μεγαλύτερο λάθος του ήταν η αποχώρησή του από την ΕΡΕ 1958. Στο βιβλίο του «Πολιτικές Εκμυστηρεύσεις» (1990), λέει τα εξής για εκείνη τη διαφωνία: «Μετά τις εκλογές του 1956, ανέλαβα το υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων (είχα δηλώσει στον Καραμανλή ότι ήθελα να πάω σε άλλο υπουργείο). Ετσι αποξενώθηκα κάπως από τον Καραμανλή, τον οποίο σπάνια συναντούσα, όταν ανέκυπτε κάποιο θέμα του υπουργείου, ή στο Υπουργικό Συμβούλιο. Κάποια μέρα με κάλεσε ξαφνικά ο Καραμανλής και μου είπε ότι έπρεπε να αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο, γιατί είχε διαβληθεί, όπως παρατήρησε. “Τι γνώμη έχεις;” με ρώτησε. “Θα το συζητήσω με τον Βενιζέλο”, απάντησα “και θα σας ενημερώσω”. Πράγματι συζήτησα με τον Βενιζέλο και του πρότεινα ως κατάλληλο το νόμο των συγγενών κομμάτων που είχε εφαρμοσθεί στη Γαλλία, αλλά έβλεπα τον Βενιζέλο πολύ επιφυλακτικό μαζί μου στις συζητήσεις. Δεν καταλάβαινα γιατί. Εκ των υστέρων διεπίστωσα ότι την ίδια εποχή ο Δημ. Μακρής, τότε υπουργός των Εσωτερικών, προχωρούσε σε συζητήσεις του εκλογικού νόμου με το κόμμα των Φιλελευθέρων και ιδιαίτερα με τον Γ. Παπανδρέου, εν γνώσει του Βενιζέλου.
»Στις 28 Φεβρουαρίου 1958, συνήλθε το Υπουργικό Συμβούλιο. Είχα την εντύπωση ότι ο πρωθυπουργός μας καλούσε για τον πανηγυρισμό της διετίας της κυβερνήσεως (γιατί πολύ πρόσφατα είχε συγκληθεί Υπουργικό Συμβούλιο), με την ευκαιρία της συμπληρώσεως δύο χρόνων από το σχηματισμό της. Με την έναρξη της συνεδριάσεως, ο Καραμανλής κάλεσε τον Μακρή να εισηγηθεί τον εκλογικό νόμο, στον οποίο είχαν καταλήξει με τη σύμφωνη γνώμη των Φιλελευθέρων. Επεσα από τα σύννεφα. Καθώς άκουγα τις διατάξεις του σχεδίου εκείνου του εκλογικού συστήματος, διακόπτοντας είπα: “Κύριε πρόεδρε, έχω αντιρρήσεις”. “Τι αντιρρήσεις;”, ρώτησε ο Καραμανλής εκνευρισμένος. “Μ’ αυτόν τον νόμο υπάρχει κίνδυνος να έλθει δεύτερη η ΕΔΑ και τρίτο το κόμμα των Φιλελευθέρων”, παρατήρησα . “Μα είναι δυνατόν να διατυπώνεις τέτοιους φόβους και να πανικοβάλλεις το Κέντρο;”, είπε έντονα. “Δεν έχω την πρόθεση να πανικοβάλω κανέναν· σας επισημαίνω όμως ότι, μ’ αυτή τη διάταξη, επειδή οι κεντρώοι είναι πολύ πεσμένοι, είναι ενδεχόμενο να έλθει δεύτερη η ΕΔΑ και καταλαβαίνετε τι μπορεί να συμβεί”. Ο Καραμανλής, αμφισβητώντας ζωηρά την ορθότητα του συλλογισμού μου και προφανώς αποκλείοντας τέτοια εξέλιξη, με διέκοψε απότομα. Πεπεισμένος για την ορθότητα της απόψεώς μου και θεωρώντας ότι αυτή η οξεία στιχομυθία με τον πρωθυπουργό με είχε προσβάλει ενώπιον των παρισταμένων συναδέλφων υπουργών, μετά το τέλος της συνεδριάσεως πήγα στο υπουργείο Δημοσίων Εργων, όπου έκαμα υπολογισμούς οι οποίοι επιβεβαίωναν πλήρως όσα είχα πει στο Υπουργικό Συμβούλιο. Το σκέφθηκα λίγο ακόμη και το απόγευμα έστειλα στον πρωθυπουργό την παραίτησή μου, παρακαλώντας τον να την αποδεχθεί. Δεν ξέρω πώς πληροφορήθηκε την παραίτησή μου ο Π. Παπαληγούρας, ο οποίος μου τηλεφώνησε για να μου παραπονεθεί γιατί δεν τον ειδοποίησα μολονότι ήμαστε φίλοι. “Κανένας σας δεν μίλησε στο Υπουργικό Συμβούλιο”, αντέτεινα, “εκτός από μένα”. “Μα εγώ συμφωνώ μαζί σου”, είπε. “Κάνε ό,τι νομίζεις”, κατέληξα και η συνομιλία μας τερματίστηκε. Υστερα, υπέβαλε και αυτός την παραίτησή του. Και ενώ είχα παραιτηθεί από υπουργός και είχα δηλώσει στον Καραμανλή ότι παραμένω στις τάξεις του κόμματος, διέπραξα τότε τη μεγάλη ανοησία να συνυπογράψω την άρση της εμπιστοσύνης από την κυβέρνηση, πιστεύοντας τους Παπαληγούρα και Αποστολίδη, που υποστήριζαν ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να ναυαγήσει η ψήφιση του εκλογικού νόμου. Επρόκειτο πράγματι για μια μεγάλη ανοησία».

Το θέμα των Αρχαίων

Ο Γεώργιος Ράλλης παραδέχεται επίσης ότι η κατάργηση των αρχαίων ελληνικών από τα γυμνάσια, που αποφάσισε ως υπουργός Παιδείας, και η αντικατάστασή τους από μεταφράσεις, θα έπρεπε να γίνει διαφορετικό, δηλαδή να υπάρχει και το αρχαίο κείμενο δίπλα στο μεταφρασμένο, για να μπορούν οι μαθητές να εξοικειώνονται με τη γλώσσα των προγόνων τους. Στο τελευταίο βιβλίο του («Εις ώτα μη ακουόντων», σελ. 74-75) γράφει τα εξής: «Αναγνωρίζω ότι ήταν λάθος που περιλάβαμε στα διδακτικά βιβλία του γυμνασίου μόνο τη μετάφραση χωρίς τη συμπαράθεση και του αρχαίου κειμένου... Όπως ήταν επίσης λάθος που δεν προβλέψαμε τη διδασκαλία από το πρωτότυπο απλών κειμένων όπως λ.χ. περικοπές του Ευαγγελίου. Για τις μεταφράσεις πρέπει να σημειώσω ότι, δυστυχώς, δεν χρησιμοποιήθηκαν οι δοκιμότερες από τις υπάρχουσες τότε…». Σημειωτέον ότι ο Γεώργιος Ράλλης είχε στείλει εγκύκλιο σε όλα τα υπουργεία και τις νομαρχίες (8.12.1976) για την απλούστευση της γλώσσας των δημοσίων εγγράφων.

Εις ώτα μη ακουόντων

Ο Γεώργιος Ράλλης έχει κάνει κατά καιρούς πολύ σημαντικές προτάσεις για την εξυγίανση της πολιτικής ζωής. Μεταξύ των άλλων, έχει προτείνει μερικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που πίστευε ότι θα βελτίωναν πολύ τη λειτουργία της δημοκρατίας. Μερικές από τις υποδείξεις του (στο βιβλίο του «Εις ώτα μη ακουόντων», σελ. 128-132), είναι η αναθεώρηση του Συντάγματος με την ίδρυση Γερουσίας, η οποία θα μπορεί να εισηγείται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την πρόωρη διάλυση της Βουλής και τη διεξαγωγή εκλογών, η επιλογή των προέδρων των δικαστηρίων από την ολομέλεια των σωμάτων μεταξύ των 3 ή 5 αρχαιοτέρων, η έγκριση της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και η καθιέρωση μονοεδρικών εκλογικών περιφερειών, που θα εξουδετέρωναν τα μειονεκτήματα του σταυρού και της λίστας, τα οποία προκύπτουν από τους μέχρι τούδε ισχύσαντες εκλογικούς νόμους.

Τα βιβλία του

Μετά την ήττα της ΝΔ στις εκλογές της 18.10.1981, ο Γεώργιος Ράλλης παραιτήθηκε από την αρχηγία του κόμματος και έμεινε απλός βουλευτής. Τον Μάιο του 1987, έπειτα από διαφωνία του με τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, αποχώρησε από το κόμμα και ανεξαρτητοποιήθηκε. Ξαναγύρισε το 1989, ως βουλευτής Κερκύρας, αλλά το 1993 παραιτήθηκε από βουλευτής και αποχώρησε από την πολιτική. Ο Γεώργιος Ράλλης νυμφεύθηκε την Ελένη Βούλτσου, από την οποία απέκτησε δύο κόρες. Διατέλεσε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του Στρασβούργου. Εχει τιμηθεί για την πολεμική του δράση με αριστείο ανδρείας και μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων, καθώς και με πολλά άλλα ελληνικά και ξένα παράσημα. Είναι επίτιμος δι- δάκτωρ της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει γράψει πολλά βιβλία: «Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου» (1947), «Δυνατότης αυξήσεως τού γεωργικού εισοδήματος» (1952), «Κομμουνισμός και Δημοκρατία» (1959), «Η αλήθεια για τους Ελληνες πολιτικούς» (1969), «Τεχνική της βίας» (1972), «Ώρες ευθύνης» (1983), «Γεώργιος Θεοτόκης» (1987), «Πολιτικές εκμυστηρεύσεις» (1990), «Κοιτάζοντας πίσω» (1993) και «Εις ώτα μη ακουόντων» το 1995.
Βασιλείς Δικτάτορες Πρωθυπουργοί 1945-1995 Ελεύθερος Τύπος Αθήνα


from ανεμουριον https://ift.tt/3auGjJ4
via IFTTT

Δημοσίευση σχολίου

To kaliterilamia.gr σέβεται το δικαίωμα όλων των χρηστών να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους ωστόσο διατηρεί το δικαίωμα, να μην δημοσιεύει συκοφαντικά και υβριστικά σχόλια. Έτσι όποια σχόλια, περιέχουν ακατάλληλα προς το κοινό χαρακτηριστικά θα αποσύρονται από τον ιστότοπο.

Νεότερη Παλαιότερη