Από το βιβλίο του Αριστείδη Κ. Ρούσσαρη με τίτλο Ο ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΣΤΗ ΛΕΒΑΔΕΙΑ ΤΟ 1943
Γεννήθηκα το 1938, όταν έγινε το κακό ήμουν 5 χρονών, ο Νίκος που κρεμάσανε οι Γερμανοί ήταν 16 χρονών, είχε γεννηθεί το 1927 και είχαμε και μια μεγαλύτερη αδελφή την Ευδοξία που ήταν παντρεμένη και ζούσε στον Υψηλάντη.
Ο μπαμπάς μου ήταν αγρότης και μέναμε κάτω από το Κάστρο, δίπλα στον Άγιο Κωνσταντίνο.
Θυμάμαι καλά εκείνο το πρωινό ήμουνα στην μπαλκονόπορτα κι από κάτω σε απόσταση 5-10 μέτρων είδα ένα Γερμανό στρατιώτη.
Ήμουν μικρός και δεν μπορούσα ακριβώς να προσδιορίσω τι γινόταν, εκείνο που θυμάμαι ότι συγκεντρωνόντουσαν πολλοί άνδρες από τους Γερμανούς δίπλα στο Κάστρο.
Εκείνο που θυμάμαι ήταν ότι μαζί με τους συγκεντρωμένους ήταν κι ο γείτονάς μου ο Γιώργος ο Μπάτσαρης, ο οποίος ήταν ξυπόλυτος και μ ’ έστειλε να του πάρω από το σπίτι του τις αρβύλες του γιατί ήταν ξυπόλυτος.
Μεταξύ των συγκεντρωμένων ήταν κι ο αδελφός μου ο Νίκος, τον αδελφό μου δεν τον είδα γιατί έτρεξα να πάρω τις αρβύλες του Μπάτσαρη που μου τις πετάξανε εκεί σε μια βρυσούλα που ήταν δίπλα στην εκκλησία.
Τους κατέβασαν όλους στην Κρύα στο εργοστάσιο του Πανουργιά.
Εγώ ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα τι γινόταν, όμως θυμάμαι καλά ότι την επόμενη ημέρα ο πατέρας μου ήταν αναστατωμένος γιατί έμαθε ότι πήραν από το εργοστάσιο 10 παλληκάρια, είχαν ρωτήσει οι Γερμανοί ποιοι ήταν από τη συνοικία του Ζαγαρά κι απ’ αυτούς που σήκωσαν χέρι πήραν μερικούς, μεταξύ των οποίων και τον αδελφό μου που ήταν ο μικρότερος.
Θυμάμαι ότι είχαν φέρει σκοτωμένα τα παιδιά με το φορτηγό και τα έφεραν έξω από τα σπίτια.
Ο πατέρας μου έβγαλε μια πόρτα και επάνω έβαλε το νεκρό αδελφό μου και τον πήγε στο νεκροταφείο του Αγίου Λουκά.
Τον πατέρα μου δεν τον είχαν πάρει οι Γερμανοί όταν έγινε το μπλόκο.
Μετά όταν μεγάλωσα άκουσα πολλές εκδοχές για το πώς έγινε το κακό, έλεγαν πως κάποιοι σκότωσαν ένα Γερμανό, του έκοψαν τα γεννητικά όργανα και τον έθαψαν μέσα στην κοπριά και για εκδίκηση οι Γερμανοί έκαναν αυτά τα εγκλήματα.
Ζήσαμε μια τραγωδία, η μάνα μου πέθανε μέσα σ’ ένα χρόνο, έσβησε από την πίκρα και τον καημό της.
Δυστυχώς δεν έχω ούτε φωτογραφία του αδελφού μου, γιατί παρά το γεγονός ότι είχα φωτογραφία του και το πρόσωπό του το θυμάμαι από τη φωτογραφία του, ήταν ένα ψηλό αδύνατο παιδί, με το κακό που έγινε στην οικογένειά μου, κρεμάσαν τον αδελφό μου, πέθανε η μητέρα μου, πήγε εξορία ο πατέρας μου, όταν γκρέμισα το πατρικό μου σπίτι, ήμουν τόσο πικραμένος από τη ζωή μου, που δεν πήρα τίποτα για ενθύμιο από το πατρικό μου, τ’ άφησα όλα εκεί όπως ήταν, δεν πήρα ούτε τη φωτογραφία του αδελφού μου, ούτε τις φωτογραφίες των γονιών μου, ήθελα να ξεχάσω, αλλά δυστυχώς οι πληγές είναι μεγάλες και αγιάτρευτες δεν κλείνουν.
Πάντα, πικραίνομαι όταν περνάω από την Κεντρική Πλατεία.
Εδώ με πίκρανε το πατρικό μου σπίτι, όταν το έριξα το 1972, τα έθαψα όλα εκεί μέσα, δεν πήρα επαναλαμβάνω κάτι για κειμήλιο, προσπαθώ να ξεχάσω αλλά δυστυχώς αυτές οι άσχημες μνήμες έρχονται συνέχεια, πέρασαν 61 χρόνια και δεν ξεπέρασα εκείνες τις στιγμές.
Δεν ήταν που χάσαμε το Νίκο, χάσαμε και τη μάνα μου, δεν γνώρισα μάνα.
from ανεμουριον https://ift.tt/2XiSN1O
via IFTTT