Φωτογραφία της Β. Παπαϊωάννου. Αρχεία Φωτογραφίας του Μουσείου Μπενάκη.
Θα γυρίσω πίσω αρκετά πίσω.
Τότε που όταν υπέγραφες σε ένα δημόσιο έγγραφο συμπλήρωνες την φράση
"....και γράμματα γνωρίζω..." ή έβαζες μόνον ένα σταυρό.
Δυστυχώς δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έβαζαν σταυρό.
Πολλά κορίτσια σε μικρή ηλικία τα έστελναν οι γονείς στην Αθήνα να εργαστούν
σαν υπηρέτριες ....το χωραφάκι στο χωριό δεν έφτανε
για να φάει όλη η οικογένεια.
Τα κορίτσια αυτά προκειμένου να φύγουν από την σκλαβιά και την κακομεταχείριση της εσωτερικής δούλας προσπαθούσαν να παντρευτούν με όποιον εύρισκαν μπροστά τους.
Η συνέχεια γνωστή....δωμάτιο σε κάποια αυλή της Αθήνας νοικιασμένο....
Στην ίδια περίπου μοίρα όλοι οι συγκάτοικοι....
Και άρχιζαν τα σχολεία και το μεγάλο πρόβλημα να διαβάσουν τα παιδιά στο σπίτι.
Πώς όμως με την αναλφάβητη μάνα;
Το πρόβλημα θα το έλυνε η γειτόνισα....η σπιτονοικοκυρά
να βοηθήσουν για να κουμαντάρoυν τις οξείες τις δασείες τις περισπωμένες.
Και συνήθιζε το παιδί και καταλάβαινε το πρόβλημα και δεν έφερνε σε δύσκολη θέση την μάνα.
Θα θυμηθώ και τους δασκάλους εκείνης της εποχής....είχαν μεράκι ....γνωρίζανε
τα οικογενειακά προβλήματα των παιδιών....τα κρατούσαν λίγο παραπάνω
να ετοιμάσουν τα μαθήματά τους για την επόμενη ημέρα.
Και η αγωνία των παιδιών να μπορούν να υπογράφουν όταν μεγαλώσουν
να μην βάζουν σταυρό και να γράφουν από κάτω "...και γράμματα γνωρίζω..." πολύ μεγάλη.
Ήταν ευχαριστημένα κάποια τελειώνοντας μόνον τις πρώτες τάξεις του οκταταξίου.
Έπρεπε να βγούν στο μεροκάματο να βοηθήσουν στο σπίτι....να φύγει
η οικογένεια από το δωμάτιο...να νοικιάσουν με δύο δωμάτια και κουζίνα...παλάτι δηλαδή.
Άραγε μετά από τόσα χρόνια γιατί να θυμάται κάποιος ακόμα τον δάσκαλό του
με το χαρακτηριστικό τριμμένο κοστούμι του που προσπαθούσε να σταθεί
στο σκελετωμένο κορμί του με την διάτρητη ξεθωριασμένη ζώνη;
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/2BJu6Vb
via IFTTT