ΓΡΑΦΕΙ Η ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ | Ο Φίλιππος Βλάχος. Το πάθος του για το καλό βιβλίο, εκτός από εκδότη τον έκανε και τυπογράφο. Στη δεκαετία ’70-’80, τότε που η μονοτυπία ψυχορραγεί και στο προσκήνιο μπαίνει δυναμικά η φωτοσύνθεση, δημιουργεί τις εκδόσεις «Κείμενα», Τυπογραφείο «Κείμενα» ή απλώς «Κείμενα», όπως ήταν γνωστό στους υποψιασμένους. Και το παράδοξο, αν και βαθιά πολιτικό άτομο, ποτέ δεν φλέρταρε με το πολιτικό βιβλίο. Βρισκόταν σταθερά προσανατολισμένος στη λογοτεχνία. Εν τούτοις, το μικρό αλλά πιστό κοινό που αγόραζε τα βιβλία των Κειμένων ήταν πολιτικοποιημένο. Ο Φίλιππος Βλάχος (1939-1989) στο νησί του, την Κέρκυρα, είδε και «μύρισε» ό,τι έμενε ακόμη από την εφτανησιώτικη παράδοση της τυπογραφίας στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Η συνάφεια με τα παλιά βιβλία και ο σεβασμός προς τους παλιούς μαστόρους είναι το σχολειό του ως προς την τυπογραφία. Μέσα από αυτά προσπαθεί να αφομοιώσει τα 500 χρόνια τυπογραφικής παράδοσης και να μάθει αυτή τη δύσκολη τέχνη. Το 1969/70 ξεκινάει τις εκδόσεις «Κείμενα», αλλά το πάθος του για το καλό βιβλίο τον κάνει εκτός από εκδότη και τυπογράφο. Ετσι, στήνει ένα τυπογραφείο, ψάχνει για παλιά στοιχεία και κοσμήματα από τυπογραφεία που διαλύονται και αγοράζει καινούρια από τα στοιχειοχυτήρια που λειτουργούν ακόμη. Η εποχή είναι οριακή για την κλασική τυπογραφία. Υπάρχουν βέβαια πάντα τα μικρά και μεγάλα τυπογραφεία με τις κάσες, τα μολυβένια στοιχεία και τα επίπεδα πιεστήρια, οι λινοτυπίες και οι μονοτυπίες και κυρίως υπάρχουν οι άνθρωποι που δουλεύουν όλα αυτά. Από την άλλη, οι νέες τεχνολογίες εισβάλλουν στην Ελλάδα επιθετικά, εκτοπίζοντας με ρυθμούς ταχύτατους την παράδοση τόσων αιώνων. Με τα βιβλία των εκδόσεων «Κείμενα», ο Φίλιππος Βλάχος αντιστάθηκε, πιστεύοντας ότι οι νέες τεχνικές θα έπρεπε να μπολιαστούν με τη γνώση και την πείρα της παράδοσης. Υπερασπίστηκε με πάθος το φτηνό και καλό βιβλίο, που μπορούσε και έπρεπε, κατά την άποψή του, να είναι τυπογραφικά άψογο, όπως και ένα ακριβό βιβλίο τέχνης. Θεωρούσε ότι η τυπογραφία, «έργο επιμελείας, υπομονής και αγάπης», όπως έλεγε ο Γιάννης Κεφαλληνός στον οποίο συχνά αναφερόταν, δεν είναι απλή αισθητική, αλλά η σύζευξη λειτουργικότητας και αισθητικής. Μια δουλειά ακρίβειας, με αυστηρούς κανόνες και όρια. Σε κάθε βιβλίο αναζητούσε το δικό του ύφος, γι’ αυτό επέμενε στο σχεδίασμά τους, τον ενδιέφεραν οι λεπτομέρειες των πρωτοσέλιδων και του στησίματος των σελίδων. Και επειδή πίστευε στη συλλογικότητα της δουλειάς, ξαναγύρισε στον παλιό περίτεχνο κολοφώνα των βιβλίων, παραθέτοντας, όλους τους συντελεστές της «συντεχνίας». Όλο αυτό το μεράκι έφτιαξε λίγο λίγο ένα αυτόνομο τυπογραφικό ύφος που ίσως έδρασε θετικά, επηρεάζοντας όσους από τους νεότερους θέλησαν να εφαρμόσουν τη νέα τεχνολογία, με βάση τις αρχές και την αισθητική της «τέχνης» της τυπογραφίας.
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ» ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ΑΘΗΝΑ 1996
from ανεμουριον https://ift.tt/3cDhk7f
via IFTTT