Αναζητώντας «Το Νησί» που ονειρευτήκαμε…

Έντεκα εξαιρετικοί ζωγράφοι ενώνουν τις εμπνεύσεις τους σε μια ομαδική έκθεση στην πανέμορφη Αστυπάλαια. Η έκθεση «Το Νησί» που επιμελείται η Ήρα Παπαποστόλου, φιλοξενείται στο χώρο τέχνης Deximi Αrt Shop ως το τέλος Σεπτεμβρίου. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Σύλβια Αντωνιάδη, Γιώργος Καρακάσογλου, Χριστόφορος Κατσαδιώτης, Λίλα Μπελιβανάκη, Λαμπρινή Μποβιάτσου, Βιβή Παπαδημητρίου, Βασίλης Πέρρος, Θανάσης Ραχούτης, Αντώνης Τσακίρης, Νίκος Σίσκος, Τάσος Χώνιας.

 Η Ήρα Παπαποστόλου, Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης, γράφει:

«Αν ένας χάρτης του κόσμου δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία, δεν αξίζει ούτε μια ματιά μας, γιατί αφήνει απ’ έξω τη μοναδική χώρα στην οποία φτάνει πάντα η ανθρωπότητα. Κι όταν φτάνει εκεί η ανθρωπότητα, αγναντεύει πιο πέρα και, βλέποντας μια χώρα καλύτερη, σαλπάρει».
Όσκαρ Ουάιλντ

Το νησί είναι ο τόπος όπου μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, το μέρος που βρίσκουμε τον εαυτό μας ή ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός.
Είναι ένα μέρος πολλές φορές ουτοπικό, ένας τόπος της φαντασίας αλλά και ένας τόπος πραγματικός.
Το νησί είναι ταυτόχρονα συμβολικό, αλληγορικό και πραγματικό.
Είναι το «εδώ» που στο Σύμπαν της σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας είναι «παντού» και το «τώρα» που ταυτίζεται με το «χθες» και το «αύριο».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΚΑΣΟΓΛΟΥ utopia.Oil on canvas 50×700 cm.(2020)

Οι καλλιτέχνες που επιλέχτηκαν για να απεικονίσουν με τον δικό τους τρόπο ο καθένας το νησί ανήκουν στον χώρο της παράστασης. Παρατηρούμε κυρίως στοιχεία από κλασικό ρεαλισμό, υπερρεαλισμό, ποπ σουρεαλισμό και εξπρεσιονισμό. Πρόκειται για έργα αφηγηματικά με ποικίλες τεχνικές: λάδι, μολύβι, στυλό, ακουαρέλα, ακρυλικά…
Το έργο του Αντώνη Τσακίρη διακατέχεται από έντονα συμβολικά, σουρεαλιστικά και εξπρεσιονιστικά στοιχεία. Η τολμηρή χρωματική παλέτα του είναι χαρακτηριστική, η ανθρωποκεντρική του θεματολογία επιδιώκει την ανάγνωση των ιστοριών που εκτυλίσσονται ανάμεσα στις γραμμές της ζωής, στην πόλη, στο βυθό, στα πρόσωπα, αναζητώντας την όχι προφανή αλήθεια. Στην δική του περίπτωση, το νησί μπορεί να είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός, σκεπτόμενος.
Το ίδιο ισχύει και για τον Θανάση Ραχούτη. Το νησί είναι ο ίδιος του ο εαυτός ή-αλλιώς- ο καθρέφτης του εκείνος όπου μπορεί να χαλαρώσει και να ομολογήσει την κούρση του από το θέατρο που παίζει σαν ένας καθημερινός ήρωας.
Ο Νίκος Σίσκος επιδιώκει στη ζωγραφική του την επίτευξη της ισορροπίας ανάμεσα στην σουρεαλιστική οπτική και την σύγχρονη ματιά απέναντι στην εικόνα και τις έννοιές της. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι ο διάλογος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της τέχνης. Πολύπλοκες μορφές – εικονικές και μη εικονικές- καθώς και έντονα διακοσμητικά στοιχεία συνυπάρχουν στους πίνακές του, συνθέτοντας αναπαραστάσεις φανταστικών και μεταφυσικών μορφών με αινιγματικές προεκτάσεις. Τα έργα του αναπτύσσουν έναν ιδιότυπο προσωπικό χώρο μέσα στον οποίο σχολιάζει το καλό και το κακό, την πίστη και τον πειρασμό, το όμορφο και το άσχημο. Εδώ, το νησί του αποτελεί ένα αίνιγμα.

ΣΥΛΒΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ “BLEEDING VOLCANOES” 2015

Η Σύλβια Αντωνιάδη λέει για τα αιμορραγούντα ηφαίστειά της: «Αν η φαντασία είναι αλήθεια θα σκίσει την πραγματικότητα και με το χέρι της θα καρπωθεί την ουσία που της ανήκει. Η σιαμαία φιγούρα των δύο θηλυκών πλασμάτων τελεί τη δέηση του προσανατολισμού κάτω από την ολόγιομη Σελήνη. Πίδακες πυρός γεννούν γη σηματοδοτώντας το ατελεύτητο της δημιουργίας». Στην περίπτωσή της, λοιπόν, το νησί δεν είναι παρά η ίδια η σουρεαλιστική ιδέα.
Και η Βιβή Παπαδημητρίου χρησιμοποιεί συμβολική γλώσσα στο έργο της. Για την ίδια, ένα νησί είναι (σε φιλοσοφικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο) ένας μικρόκοσμος, όπου κεκλεισμένων των θυρών αναπτύσσονται και παγιώνονται θεωρήσεις σχετικά με την κληρονομιά, τα επιτεύγματα, και τις προσδοκίες. Ο άνθρωπος κατηγοριοποιείται βάσει αυτών, και δυσκολεύεται να ξεφύγει. Τα ατοπήματα κρύβονται (κι ας τα γνωρίζουν όλοι) και η εικόνα του ατόμου ορίζεται από τις προσδοκίες της μικροκοινότητας αυτής.
Το μυστήριο και η μεταφυσική διάσταση κυριαρχούν στο έργο του Βασίλη Πέρρου. Ρεαλιστής ζωγράφος, αποδίδει το νησί ως έναν ζωτικό χώρο ο οποίος ορίζεται μέσα σε μία βάρκα και περιβάλλεται από θάλασσα. Πρόκειται για τον γεωγραφικό τόπο -με την ευρύτερη έννοια- που εγκιβωτίζει το μεγαλείο της φύσης. Τα δέντρα του μπορούν να ταξιδέψουν, δεν είναι καταδικασμένα σε ακινησία. Είναι, τελικά, το δικό του προσωπικό νησί, ο ζωτικός του χώρος, το οξυγόνο του.

ΝΙΚΟΣ ΣΙΣΚΟΣ- Hunger for life,50cm X 70cm,acrylic on canvas,2020

Για τη Λίλα Μπελιβανάκη το νησί συμβολίζει το «οικείο». Σύμφωνα με την ίδια, φτιάχνοντας τα προσχέδια για το έργο «Just Staring» και ενώ κατέληγε στη θεματολογία του, μία λέξη είχε καθαρή στο μυαλό της: αυθάδεια. Οι φιγούρες της σύνθεσης έχουν στόχο την διάδραση με τον θεατή, πολύ παραπάνω από άλλες δημιουργίες της, καθώς προσπαθούν να γυρίσουν πίσω ένα κομμάτι από την έκπληξη που νιώθει κάποιος βλέποντας μια εικόνα ασύνδετων φαινομενικά στοιχείων και τεχνοτροπιών! Ο τρόπος να νιώθει κανείς πραγματικά ελεύθερος, πραγματικά ήρεμος στον χρόνο, στον τόπο, στην αμήχανη ησυχία και τον εκκωφαντικό θόρυβο, στο χάος και την αυθαίρετη ματιά. Αυτό είναι για εκείνη το «Just Staring»: μια δικαιοσύνη ανάμεσα στην εικόνα και τον παρατηρητή, ένας τρόπος να καταλήξουμε μέσα από την αυθαιρεσία στην οικειότητα!
Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης περιγράφει ψυχικές καταστάσεις με τις οποίες μπορεί να ταυτιστεί και ο θεατής, ενώ μας ταξιδεύει στο υποσυνείδητο και στο όνειρο. Παραμορφωμένες φιγούρες – ανθρωπόμορφες ή ζωό μορφες- παρελαύνουν στα έργα του όπου σαν “σύγχρονος Οδυσσέας” ενοχλεί με τις αλήθειες του. Το νησί για τον χαράκτη είναι το πεδίο εκείνο όπου κρύβονται οι υπαρξιακές μας ανησυχίες, οι φοβίες, οι θαμμένες επιθυμίες και οι ανομολόγητοι πόθοι μας.
Ο Τάσος Χωνιάς επιλέγει να αγναντεύει το νησί από ένα ανοιχτό παράθυρο. Περισσότερη σημασία γι’ αυτόν έχει ο εσωτερικός χώρος τον οποίο ζωγραφίζει με λεπτομέρεια και κίνηση. Το νησί γι’ αυτόν είναι κάτι για το οποίο προσδοκούμε, κάτι στο οποίο θέλουμε κάποια στιγμή να φτάσουμε. Ίσως μια υπόσχεση ευτυχίας και ιδανικής ζωής.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΤΣΑΔΙΩΤΗΣ Σειρήνες (Sirènes) , 2012, Οξυγραφία 16 Χ 12 εκ.

Το έργο της Λαμπρινής Μποβιάτσου με τίτλο «Πολιτεία» είναι εμπνευσμένο από τις «Αόρατες πόλεις» του Ίταλο Καλβίνο. Πρόκειται για μία πόλη που ίπταται και είναι χτισμένη επάνω σε βράχο-νησί μοναχικό που όμως κι εκείνος κατοικείται, όπως φαίνεται από τις εισόδους και τα σκαλιά που τον διατρέχουν. Χαρακτηριστικό της πόλης αυτής, είναι ότι τα κτίσματα ενώνονται μεταξύ τους, με μεταλλικούς σωλήνες που εκτείνονται σε όλη της την επιφάνεια, ακόμα και στο πιο κάτω σημείο του μυστηριώδους και ερεβώδους βράχου. Η ένωση του επάνω, φωτεινού κόσμου με τον υπόγειο και σκοτεινό αντίθετό του, φανερώνει την ταυτόχρονη ύπαρξη των αντιθέτων: δεν υπάρχει φως χωρίς σκιά, ανάταση χωρίς κάθοδο, αέρινο χωρίς βραχώδες. Το στοιχείο του νερού, ως σύμβολο αέναης κίνησης, ένωσης με το όλον αλλά και ζωογόνου δύναμης, ρέει μέσα από τους υδραυλικούς σωλήνες και καταλήγει σε βρύση μεταλλική. Εργαλεία υπενθυμίζουν την ανθρώπινη νόηση και πράξη. Δύο από αυτά, βρίσκονται ένθετα επάνω στην επιφάνεια του έργου. Επάνω τους, η αντανάκλαση της ζωγράφου συνομιλεί με το θεατή. Ίσως το νησί της να είναι η ίδια μας η ανάγκη για επικοινωνία.
Τέλος, για τον Γιώργο Καρακάσογλου το νησί συμβολίζει την έννοια της ουτοπίας. Σύμφωνα με τον Όσκαρ Ουάιλντ «όταν φτάνει εκεί η ανθρωπότητα, αγναντεύει πιο πέρα και, βλέποντας μια χώρα καλύτερη, σαλπάρει».
Ήρα Παπαποστόλου, Ιούνιος 2020

Event Information
Deximi Art Shop, Χώρα, Αστυπάλαια
Διάρκεια Έκθεσης: 1 Ιουλίου – 30 Σεπτεμβρίου
Επικοινωνία: Τηλ 2243 062111 deximiart@gmail.com

 

The post Αναζητώντας «Το Νησί» που ονειρευτήκαμε… appeared first on Art22.



from Art22 https://ift.tt/3ex4d8C
via IFTTT

Δημοσίευση σχολίου

To kaliterilamia.gr σέβεται το δικαίωμα όλων των χρηστών να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους ωστόσο διατηρεί το δικαίωμα, να μην δημοσιεύει συκοφαντικά και υβριστικά σχόλια. Έτσι όποια σχόλια, περιέχουν ακατάλληλα προς το κοινό χαρακτηριστικά θα αποσύρονται από τον ιστότοπο.

Νεότερη Παλαιότερη