Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας το 1903. Τον Ιανουάριο του 1936, εκλέγεται με πρόταση της Κομιντέρν Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ο οποίος, τον ίδιο χρόνο, καταφέρνει να εκλέξει 15 βουλευτές και να γίνει ρυθμιστική δύναμη στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Έτσι, ο Ζαχαριάδηςαναδεικνύεται στον ηγέτη της «ηρωικής, καπνεργατικής εποχής» του κόμματος, βγάζοντάς το ταυτόχρονα από την απομόνωση με τη γραμμή του «αντιφασιστικού λαϊκού μετώπου», χάρη στην οποία το ΚΚΕ βρίσκεται για πρώτη φορά από την ίδρυσή του στο κέντρο της πολιτικής ζωής, με εκλογικό ποσοστό της τάξης του 10%. Η πορεία αυτή ανακόπτεται με τη δικτατορία του Μεταξά και ο Νίκος Ζαχαριάδης συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1936 στο Παγκράτι για να μείνει στις φυλακές της Κέρκυρας μέχρι την έκρηξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Στις 31 Οκτωβρίου του 1940, ο Ζαχαριάδης δίνει δείγματα μεγάλης πολιτικής οξυδέρκειας και τόλμης, καλώντας με ανοιχτή επιστολή από το κελί του τους Έλληνες κομμουνιστές «να μετατρέψουν κάθε σπίτι και καλύβα σε έπαλξη του εθνικοαμυντικού αγώνα», παρά το γεγονός ότι η διεύθυνση του πολέμου βρίσκεται στα χέρια της δικτατορίας και ενώ η ΕΣΣΔ δεν έχει μπει ακόμα στον πόλεμο. Παρ’ όλα αυτά, ο διαβόητος «κομμούνιστοφάγος» υπουργός Δημόσιας Τάξης Μανιαδάκης δεν απελευθερώνει τον Ζαχαριάδη, ο οποίος παραδίδεται από τη δικτατορία μετά την κατάρρευση του μετώπου στους Γερμανούς κατακτητές και μεταφέρεται στο φοβερό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.
Αμέτοχος ευθυνών για την ήττα των Δεκεμβριανών και τη συμφωνία της Βάρκιζας, ο Ζαχαριάδης γίνεται δεκτός σαν από μηχανής θεός από τους οπαδούς του όταν επιστρέφει στην Ελλάδα τον Μάιο του 1945. Παρά την κλιμακούμενη τρομοκρατία, η συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Παναθηναϊκό Στάδιο με ομιλητή τον Ζαχαριάδη είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία του κόμματος, επαναφέροντας την ελπίδα ενός «δεύτερου γύρου». Το 7ο συνέδριο του ΚΚΕ, τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, επανεκλέγει τον Ζαχαριάδη Γραμματέα του κόμματος. Ο τελευταίος χαράζει τη γραμμή του «προοδευτικού περάσματος στον ένοπλο αγώνα» και, από τον Νοέμβριο του 1947, καθοδηγεί το δεύτερο αντάρτικο. Μια σειρά επιλογές του, όπως η αποχή από τις εκλογές του ’46, η στρατηγική της συγκρότησης τακτικού στρατού, η αποτυχημένη μάχη της Κόνιτσας κ.λπ., αμφισβητούνται έντονα στους κόλπους της ηγεσίας, αλλά τίποτε δεν μπορεί να κλονίσει το καθεστώς της προσωπολατρίας στο εσωτερικό του ΚΚΕ και του Δημοκρατικού Στρατού. Ακόμα και μετά τη συντριβή στο Γράμμο και το Βίτσι, ο Ζαχαριάδης παραμένει ακλόνητος ηγεμόνας του αποδεκατισμένου ΚΚΕ στα χρόνια της πολιτικής προσφυγιάς. Η περίοδος αυτή (1949-1956) είναι η πιο σκοτεινή περίοδος του Ζαχαριάδη, που χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να απαλλαγεί από τους αμφισβητίες. Ο Μάρκος Βαφειάδης χαρακτηρίζεται «ηττοπαθής, σπασμένος», ο Σιάντος «πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις» κι ενώ ο Πλουμπίδης εκτελείται στο απόσπασμα, ο Ζαχαριάδης επιμένει να τον χαρακτηρίζει «χαφιέ της Ασφάλειας». Μόνο μετά το θάνατο του Στάλιν και με την αποφασιστική παρέμβαση της νέας, Χρουστσοφικής ηγεσίας του ΚΚΣΕ, ο Ζαχαριάδης καθαιρείται, στην 6η Ολομέλεια του 1956, από το πόστο του Γενικού Γραμματέα ως υπεύθυνος «προσωπολατρίας, διοικητικών μεθόδων και ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος». Η καθαίρεσή του πυροδοτεί έντονα και μερικές φορές αιματηρά επεισόδια στους κόλπους των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων, που διχάζονται σε οπαδούς και αντιπάλους του Ζαχαριάδη, προκαλώντας παρέμβαση των Σοβιετικών και τη διαγραφή του πρώην ηγέτη του ΚΚΕ και από απλό μέλος του κόμματος, το 1957. Από τη στιγμή εκείνη μέχρι το θάνατό του ο Ζαχαριάδης επιδιώκει με κάθε ευκαιρία να σπάσει την απομόνωσή του και να έρθει στην Ελλάδα ελπίζοντας ότι το κύρος του στους κόλπους των Ελλήνων κομουνιστών θα του ξαναχαρίσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 1962, όταν μια σειρά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ δικάζονται για κατασκοπεία, στέλνει γράμμα στις αρχές ζητώντας τους να του δοθεί η άδεια να δικαστεί στην Ελλάδα, ώστε να απολογηθεί ενώπιον ακροατηρίου, πράγμα όμως που απορρίπτεται. Την ίδια τύχη έχει ανάλογο αίτημά του στην περίοδο της χούντας. Την τελευταία ελπίδα του Ζαχαριάδη αντιπροσωπεύει η ανασύνθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ το Δεκέμβριο του 1972, που φέρνει στο πηδάλιο τον Χαρίλαο Φλωράκη (στη θέση του Κώστα Κολιγιάννη) και στο Πολιτικό Γραφείο τους Κώστα Λουλέ, Λούλα Λογαρά και Αντώνη Αμπατιέλο. Ο Ζαχαριάδης ελπίζει ότι η νέα ηγεσία του ΚΚΕ θα μεσολαβήσει στους Σοβιετικούς, ώστε να μπορέσει να έρθει και να δικαστεί στην Ελλάδα. Αλλά οι ελπίδες του αποδεικνύονται φρούδες όταν τον επισκέπτεται στη Σιβηρία με «άδειες» βαλίτσες ο απεσταλμένος του Πολιτικού Γραφείου Κώστας Λουλές. Για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου του -αν επρόκειτο δηλαδή για φυσικό θάνατο ή αυτοκτονία- θα ειπωθούν και θα γραφούν πολλά.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ 1973 Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΑ 1998
from ανεμουριον https://ift.tt/3d2PxRC
via IFTTT