Ο Μιλτιάδης Σπυρ. Σωτήρχαινας, ήταν αδελφός του πατέρα μου Δημητρίου Σπυρ. Σωτήρχαινα. Εγώ πήρα το όνομά του, επειδή ο πατέρας μου έδωσε το όνομα του σκοτωμένου αδελφού του σ’ εμένα. Ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη και δεν είχαν αποκτήσει παιδιά. Έχω μάθει ότι εκείνες τις τραγικές ημέρες του Σετττέμβρη του 1943 σκοτώθηκε ένας Γερμανός και οι Γερμανοί ξεκίνησαν μ’ ένα απόσπασμα για να συλλάβουν Έλληνες και να τους εκτελέσουν σαν αντίποινα για την εκτέλεση του Γερμανού. Αναζητούσαν Λειβαδίτες που να έμεναν κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, κοντά στην οποία συνέβη ο θάνατος του Γερμανού. Ανεβαίνοντας έφθασαν στον Άγιο Γεώργιο κατά λάθος και νόμισαν ότι βρισκόντουσαν στην εκκλησία Άγιος Νικόλαος. Εκεί στο προαύλιο του Αγίου Γεωργίου συνάντησαν το θείο μου Μιλτιάδη μαζί με τον κουμπάρο του και τους συνέλαβαν. Ο κουμπάρος του από τη Δομβραίνα είχε έλθει στη Λιβαδειά για να σωθεί γιατί κι εκεί στα χωριά γινόντουσαν συλλήψεις από τους Γερμανούς. Ο άτυχος κουμπάρος του Νικολάου είχε δώσει ραντεβού με το θείο μου στο προαύλιο του Αγίου Γεωργίου. Είχαν πει στο θείο μου να μην βγει έξω γιατί γινόντουσαν συλλήψεις επειδή είχε μαθευτεί ο θάνατος του Γερμανού, αλλά ο θείος μου είχε πει «Εγώ δεν έχω κάτι τίποτα να φοβηθώ είμαι αθώος» κι έτσι συνελήφθη μαζί με τον κουμπάρο του από τη Δομβραίνα και άλλοι γείτονες, όπως ήταν ο Γιώργος Αγραφιώτης κι ο Γιώργος ο Κρανιώτης. Μετά τους οδήγησαν στο κελί του Μαστρο-Γρηγόρη έτσι το έλεγαν, ήταν εργαστήριο του Μαστρο-Γρηγόρη κοντά στον Άγιο Λουκά στο νεκροταφείο του Ζαγαρά από την αριστερή πλευρά. Τους έβαλαν μέσα και μαζί με τον ίδιο το Μαστρο-Γρηγόρη τους σκότωσαν αφού έριξαν χειροβομβίδες από το παράθυρο. Τότε φοβόντουσαν όλοι οι άνδρες από τις συλλήψεις και είχαν απομακρυνθεί και είχαν κρυφθεί, αυτά μου τα διηγήθηκε Αικατερίνη Μάκρη, που τότε ήταν κορίτσι 10-12 και ξεκίνησε μαζί με την Μαρία την Κατσαπρόκαινα που τότε ήταν μεγάλη και μαζί με τη Δέσποινα Αγραφιώτη που ήταν αδελφή του Γεωργίου Αγραφιώτη και πήγαν στο κελί του Μαστρο-Γρηγόρη. Εκεί μόλις άνοιξαν την πόρτα οι 3 γυναίκες είδαν πτώματα από εδώ κι από εκεί, που δεν μπόρεσαν ν’ αναγνωρίσουν εύκολα και ήταν πλημμυρισμένα στο αίμα. Από τα ρούχα του Γιώργου του Αγραφιώτη η αδελφή του Δέσποινα τον αναγνώρισε. Πήραν από τα διπλανά σπίτια, από τις γειτόνισσες μερικές κουβέρτες και πάνω σε μια πόρτα μετέφερναν τους νεκρούς στα σπίτια τους. Τον μεν θείο μου Μιλτιάδη τον ανέβασαν στο ανώγειο του πατρικού μας σπιτιού που είναι δίπλα στον Άγιο Γεώργιο, το δε κουμπάρο μη ξέροντας τον άφησαν στην αυλή. Ο δύστυχος Νικολάου, όπως μου είπε η Αικατερίνη Μακρή, ήταν πλημμυρισμένος στο αίμα. Η κηδεία τους έγινε απουσία ανδρών και τους έθαψαν οι γυναίκες στην Αγία Παρασκευή, έσκαψαν τους τάφους τους κι έθαψαν όπως ξέρω το θείο μου και τον Γιώργο τον Αγραφιώτη για τους άλλους δεν γνωρίζω. Οι άνδρες φοβόντουσαν γιατί οι Γερμανοί έκαναν συλλήψεις κι όπως ξέρουμε την άλλη μέρα κρέμασαν τα 10 παλικάρια στην κεντρική πλατεία. Η μάνα μου μού διηγήθηκε γιατί έζησε τα γεγονότα κι ήταν τότε στο σπίτι ο πατέρας μου μαζί με το φίλο του και γείτονα Γιώργο Κρίκο κρύφθηκαν κάτω από το τραπέζι που είχε τοποθετηθεί ο νεκρός θείος μου, όταν οι Γερμανοί ήλθαν στο σπίτι μας να επιτηρήσουν και να κάνουν έρευνα. Όταν δε οι Γερμανοί δεν βρήκαν τίποτα ύποπτο, έφυγαν από το σπίτι και πήγαν και κρύφθηκαν. Οι Γερμανοί είχαν συλλάβει κι άλλους συμπολίτες και τους είχαν σε μια αχυρώνα του παπα-Χρήστου του Παπακωνσταντίνου στην συνοικία Καλλιθέα. Ο θείος μου ήταν υπέροχος άνθρωπος, γλεντζές, νοικοκύρης κι έπεσε νέος για την πατρίδα.
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΩΝ. ΡΟΥΣΣΑΡΗΣ
«Ο ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΣΤΗ ΛΕΒΑΔΕΙΑ ΤΟ 1943»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΔΩΝΗ
ΑΘΗΝΑ 2008
from anemourion https://ift.tt/2LR5xXU
via IFTTT