Οι σύγχρονοι ερευνητές αναφέρονται στους μύθους και τους μελετούν για να κατανοήσουν τον συμβολισμό τους, τους θρησκευτικούς και πολιτικούς θεσμούς των αρχαίων Ελλήνων και γενικά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Οι χρονολογικά μεταγενέστεροι Ελληνικοί μύθοι εντάσσονται στον χώρο της λαογραφίας και δεν αφορούν τη μυθολογία με την καθ'εαυτού στενή έννοια του όρου.
Η Eλληνική μυθολογία συνίσταται σε μια πλούσια συλλογή αφηγημάτων που αναφέρονται στην προέλευση του κόσμου και εξιστορούν την ζωή και τις περιπέτειες μιας ευρείας ποικιλίας θεών, ηρώων, ηρωίδων και άλλων μυθολογικών πλασμάτων. Αυτές οι ιστορίες αρχικά διαμορφώθηκαν μέσω της προφορικής και ποιητικής παράδοσης, πριν να διαδοθούν γραπτώς μέσα από τα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας.
Μια από αυτές άφορα για το ποιος έπλασε τους ανθρώπους.
«Κάποτε […] ήταν το θείον κατάμονο και υπήρχε μόνο το επουράνιο γένος, η Γη δε, βρισκόταν σε άγρια και άμορφη κατάσταση σκεπασμένη όλη από δασά λογγάρια, που δεν τα διαπερνούσε το φως της ημέρας» (Λουκιανός, Προμηθεύς ή Καυκάσιος 12).
«Σκέφτηκα (ο Προμηθέας) πως ήταν καλύτερο να πάρω λίγη λάσπη και να πλάσω απ’ αυτήν μερικά ζωντανά όντα και να δώσω σ’ αυτά μορφές που να προσομοιάζουν με τις δικές μας. […] Λοιπόν, καθώς λένε και οι ποιητές αφού ανακάτεψα χώμα με το νερό και το δούλεψα, έπλασα τους ανθρώπους, παρακάλεσα δε και την Αθηνά να με βοηθήσει στο έργο μου αυτό». (Λουκιανός, Προμηθεύς ή Καυκάσιος 13).
Η Αθηνά έδωσε στους ανθρώπους ζωή όπως ακριβώς έκανε και με την Πανδώρα, όταν ο Προμηθέας την έφτιαξε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (Υγίνος, Μύθοι CXLII).
«Ο δε Προμηθεύς, αφού έπλασεν τους ανθρώπους από χώμα και νερό…» (Απολλόδωρος Α 7,1 ή Ι, 45) φαίνεται πως στην Φωκίδα, κάπου κοντά στην ακρόπολη του Πανοπέα, άφησε ίχνη. Εκεί υπάρχουν στην χαράδρα πέτρες, στο χρώμα του πυλού, μάλιστα, «λένε πως αυτές είναι υπολείμματα του πηλού εκείνου, από τον οποίο ο Προμηθέας έπλασε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος» (Παυσανίας Ι 4, 4).
Σημειώσεις – Συμπεράσματα
Το πλάσιμο των ανθρώπων από νερό και πυλό εντοπίζεται στο βαβυλωνιακό έπος του Γιλγαμές, στην Γένεση της Π. Διαθήκης, στην ταλμουδική εκδοχή της Δημιουργίας.
Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Γκρέηβς, οι Έλληνες δανείστηκαν τον «μύθο» από το βαβυλωνιακό έπος του Γιλγαμές (ωστόσο είναι πολύ πιθανό να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο), ενώ οι Εβραίοι έγιναν κληρονόμοι του «πελασγικού» ή χαναανιτικού μύθου (Ρ. Γκρέηβς – Οι Ελληνικοί Μύθοι Α, σελίδα 13).
Τα Ταλμούδ της Βαβυλώνας ολοκληρώνεται γύρω στο 400 μ.Χ.
Τα Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ ή Παλαιστινιακό ολοκληρώνεται γύρω στο 500 μ.Χ.
Οι Βαβυλώνιοι έχουν λάβει (ή ταυτοποιούν) την παράδοσή τους από (με) την ελληνική θεογονία. Π.χ. η Ρέα (Αστάρτη) είναι κόρη του Ουρανού (Ανού) και πήρε σύζυγο τον Κρόνο (Βήλο ή Βάαλ – Μπελ Μαρντουκ).
«Βαβυλώνιοι γαρ λέγουσι, Βήλον ον είναι Κρόνος» (Ευσέβιος Α, 10).
Βασικός θεός των Χαναναίων, ήταν ο Βάαλ ή Βήλος=Κρόνος (Κριταί Β΄ 11-14).
Άρα οι επιρροές της Γένεσης, τουλάχιστον, στην γέννηση των ανθρώπων, είναι ολοφάνερα ελληνογενείς.
from Αρχαία Ελληνικά https://ift.tt/2YsCmEN
via IFTTT