Τυχαία βρέθηκα στην οδό Πραξιτέλους στον Αφανό - στη Λαμία, για όσους δεν ξέρουν - για οικογενειακούς λόγους και είπα ας κάτσω λίγο να περιμένω στην γνωστή παιδική χαρά και στο παρκάκι. Ήταν ό,τι χειρότερο που μπορούσε να μου συμβεί σήμερα. Εικόνες απελπισίας, εικόνες ντροπής, εικόνες στενάχωρες αλλά και θυμού. Θυμό για τη Δημοτική Αρχή, που πρέπει να απολογηθεί στα παιδιά της γειτονιάς που θα ήθελαν να παίξουν και στους ανθρώπους που θα ήθελαν για μια στιγμή να ξεκουραστούν στα παγκάκια αυτής της όμορφης περιοχής. Ντροπή απέναντι στα παιδιά, γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι δεν μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε το αυτονόητο, τις ελάχιστες ώρες παιχνιδιού στη γειτονιά και τα αφήνουμε στο τάμπλετ και στο κινητό. Θυμό και για τους γείτονες που αφήνουν μπροστά στα μάτια τους, μπροστά στα σπίτια τους, να υπάρχουν αυτές οι εικόνες. Απελπισία και στενοχώρια.
Σαν παλιός αυτοδιοικητικός και ενεργός πολίτης, πάντα νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια της αυτοδιοίκησης με τα Συνοικιακά Συμβούλια και τις λαϊκές συνελεύσεις της γειτονιάς, τις μηνιαίες εξορμήσεις καθαριότητας, το συναγωνισμό των συνοικιών ποια θα είναι καλύτερη, με τους συνοικιάρχες δημοτικούς συμβούλους και τους αντιδημάρχους της γειτονιάς… Τώρα μιζέρια… Η αυτοδιοίκηση από λαϊκός θεσμός έγινε «των δημοσίων σχέσεων» και των μεγάλων λόγων…
Δείτε τις εικόνες της ίδιας της παιδικής χαράς στην ιστοσελίδα του Δήμου εδώ και κάντε τη σύγκριση…
https://www.lamia.gr/basiki-selida/paidiki-hara-afanoy
Στέφανος Σταμέλλος
