Τον πολιτισμό τον ''σκότωσαν'' στη Λαμία.
Όχι με μαχαίρι. Όχι με φωνές. Με αδιαφορία. Με σιωπή. Με εγκατάλειψη.
Τον σκότωσαν όταν έκλεισαν τις πόρτες στους νέους καλλιτέχνες.
Όταν δεν στήριξαν ούτε ένα θέατρο, ούτε μία έκθεση, ούτε μία πρωτοβουλία που δεν έφερνε ψήφους.
Τον σκότωσαν όταν κάνανε “φεστιβάλ” με playback και δημοτική φολκλόρ προχειρότητα.
Τον σκότωσαν όταν προτίμησαν τα λόγια αντί για τα έργα. Τα εγκαίνια αντί για την ουσία. Τις μακέτες αντί για τις πράξεις.
Και σήμερα;
Σήμερα στις αίθουσες δεν επικρατεί σιωπή. Εκδηλώσεις πραγματοποιούνται με ταυτότητα. Η παράδοση έχει τον πρώτο λόγο.
Τα παιδιά έχουν χώρους δημιουργίας, και οι άνθρωποι της τέχνης έχουν βήμα.
Ο πολιτισμός δεν έγινε ένα “κεφάλαιο” στον απολογισμό. Δεν έγινε ένα ποσοστό του προϋπολογισμού που ποτέ δεν φτάνει στους πολίτες.
Ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Είναι ψυχή. Είναι η φωνή της πόλης.
Και η Λαμία, που έχει μέλλον, άρχισε και ξαναβρίσκει τη φωνή της.