Η ύδρευση της Λαμίας υπήρξε διαχρονικά ένα από τα σημαντικότερα –και ταυτόχρονα πιο επίμονα– προβλήματα της πόλης. Το νερό ήταν πάντα λιγοστό, και πολλές φορές ακατάλληλο προς πόση, προκαλώντας πλήθος ασθενειών. Μέχρι το 1929, όταν επιτέλους η πόλη απέκτησε επαρκές και υγιεινό νερό, η υδροδότηση γινόταν από πηγές, πηγάδια και στέρνες.
Μια περιοχή-σύμβολο αυτής της εποχής ήταν τα Πηγαδούλια, ανάμεσα στη συνοικία των Γαλανέικων και λίγο πιο πάνω από το Δημοτικό Θέατρο. Ονομασία που προήλθε από την αφθονία πηγών και πηγαδιών. Εδώ κατέφευγαν οι κάτοικοι της βόρειας πλευράς της πόλης, όχι μόνο για το νερό του νοικοκυριού αλλά και για να ποτίσουν τους λαχανόκηπους που ήταν διαδεδομένοι τότε.
Ένα τοπόσημο των Πηγαδουλίων ήταν η βρύση του Αχμέτ Αγά, απέναντι από τον φούρνο του Μούρτζου (λειτούργησε από το 1910), με το άφθονο νερό της. Δυστυχώς, αυτή η βρύση δεν σώθηκε – θύμα της αδιαφορίας και της μανίας του τσιμέντου που ισοπέδωσε πολλά στοιχεία της παλιάς Λαμίας.
Οι κάτοικοι των Αγίων Θεοδώρων εξυπηρετούνταν από μια πηγή κοντά στην εκκλησία του Αη-Γιώργη, ενώ στον Άγιο Λουκά υπήρχε πηγή με πηγαίο νερό που αξιοποιήθηκε ήδη από το 1856, όταν ο δήμαρχος Κυριάκος Τασσίκας το συγκέντρωσε σε μια κομψή, μαρμαρόγλυπτη βρύση.
Οι Εφτά Βρύσες – Καρδιά της Πόλης
Στο κέντρο της Λαμίας, δίπλα στην Πλατεία Λαού και πίσω από τον Μητροπολιτικό Ναό, υπήρχε άφθονο, γάργαρο νερό. Εκεί, το 1877, ο δήμαρχος Τράκας Κομνάς κατασκεύασε τις θρυλικές Εφτά Βρύσες, με δημοτική δαπάνη. Εφτά μαρμάρινες βρύσες με τρεχούμενο νερό που εξυπηρετούσαν τους πάντες: από μαγαζάτορες και χανιάρηδες μέχρι νοικοκυρές και παιδιά. Οι Εφτά Βρύσες ήταν σημείο ζωής, καθημερινότητας, αλλά και κοινωνικής συνεύρεσης.
Από τα Πηγάδια στα Υδραγωγεία
Καθώς η πόλη επεκτεινόταν, οι φυσικές πηγές δεν επαρκούσαν. Η πρώτη σοβαρή οργανωμένη προσπάθεια έγινε επί δημαρχίας Νίκου Κρίτσα (1899-1903), όταν κατασκευάστηκε υδραγωγείο στην περιοχή της Ταράτσας. Το έργο επεκτάθηκε και ενισχύθηκε από τον Σπύρο Τράκα (1904-1913), με αντικατάσταση των αρχικών σωλήνων με σιδερένιους.
Η πραγματική επανάσταση, όμως, ήρθε το 1929, όταν η πόλη απέκτησε νερό από τον Γοργοπόταμο, έργο που υλοποιήθηκε επί δημαρχίας Γιάννη Μακρόπουλου (1925-1929). Η στιγμή ήταν τόσο ιστορική που οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία για να δουν το νερό να τρέχει!
Επέκταση, Μεταρρυθμίσεις και Υδρόμετρα
Ο δήμαρχος Γιώργος Πλατής (1929-1934) επέκτεινε το δίκτυο σε πολλές συνοικίες και εγκατέστησε σαράντα νέες δημοτικές βρύσες. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1937, ο δήμαρχος Νίκος Δουδουμόπουλος θεσμοθέτησε την εγκατάσταση υδρομέτρων, αντικαθιστώντας το παλαιό, άδικο σύστημα του “φόρου επί των βρυσών”, που ίσχυε από το 1837.
Τομή στο 1972
Ορόσημο στην πορεία της ύδρευσης ήταν το 1972, επί δημαρχίας Νίκου Μουντούρη, όταν κατασκευάστηκε νέα μεγάλη δεξαμενή στον Άγιο Λουκά. Παράλληλα έγιναν τρεις γεωτρήσεις, νέα έργα υδροληψίας στον Γοργοπόταμο, συλλεκτήρες πηγών και αντικατάσταση των σωλήνων ύδρευσης σε ολόκληρη την πόλη.