Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας σας προσκαλούν την Τρίτη 14-2-2017 ώρα 21.15 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας , στην προβολή της ταινίας «Τα χρυσά μας χρόνια» (Trois souvenirs de ma jeunesse). Μια ελεγεία για τη νεότητα από τον Αρνό Ντεπλεσάν που απέσπασε το βραβείο SACD (Societe des Auteurs et Compositeurs Dramatique) στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο 68ο Φεστιβάλ Καννών 2015. Είσοδος ελεύθερη.
Η τελευταία – και πιο ώριμη – ταινία του Αρνό Ντεπλεσάν, My Golden Years (2015) ήταν η ταινία λήξης του 56ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΚΟ, Η ΟΠΟΙΑ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ ΑΠΟ ΣΚΗΝΗ ΣΕ ΣΚΗΝΗ, ΤΑ «ΧΡΥΣΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ» ΑΜΠΑΛΑΡΟΥΝ ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ, ΤΟ ΣΚΑΜΠΡΟΖΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΦΟΡΙΚΗ ΦΙΛΜΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕΘΑΕΙ ΑΠΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ.
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Πολ θυμάται την παιδική του ηλικία… Τα ξεσπάσματα της μητέρας του… Τον ισχυρό δεσμό που είχε με τον αδερφό του, Ιβάν… Θυμάται… Οταν ήταν δεκαέξι χρόνων, τον απαρηγόρητο πατέρα του… Εκείνο το ταξίδι στη Ρωσία… Θυμάται όταν ήταν δεκαεννιά, την αδελφή του, τα ξαδέρφια του, τους φίλους που τον πρόδωσαν… Τις σπουδές στο Παρίσι… Μα πάνω απ’ όλα, ο Πολ θυμάται την Εσθέρ. Ηταν το κέντρο του κόσμου του.
Παραγωγή: Πασκάλ Κοσετέ5
Σκηνοθεσία: Αρνό Ντεπλεσάν
Σενάριο: Αρνό Ντεπλεσάν, Ζιλί Πείρ
Φωτογραφία: Ιρίνα Λουμπτσάνσκι
Μοντάζ: Λορένς Μπριόντ
Μουσική: Γκρεγκουάρ Ετζέλ
Πρωταγωνιστούν: Ματιέ Αμαλρίκ, Λου Ρόι - Λεκολινέ,
Κεντέν Ντολμέρ, Αντρέ Ντισολιέ, Ντινάρα Ντρουκάροβα
Διάρκεια: 123 λεπτά | Γαλλία
Μια πανέμορφη βουτιά στην εφηβεία και το πέρασμα στον κόσμο των μεγάλων, όπως την βιώνει με θέρμη ένας χαρισματικός νεαρός της δεκαετίας του ’80 σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, απορροφώντας τις εμπειρίες, τους ενθουσιασμούς, τις πρώτες ανακαλύψεις και τις απογοητεύσεις που κρύβει μέσα της η οικουμενική τελετουργία της ενηλικίωσης. (Λουκάς Κατσίκας – ΣΙΝΕΜΑ)
Νοσταλγικό και ανάλαφρο από τη μία, εκβιαστικά περίτεχνο και υπερβολικά… γαλλικό από την άλλη οδοιπορικό ενηλικίωσης, βραβευμένο με Σεζάρ σκηνοθεσίας. (Χρήστος Μήτσης – Αθηνόραμα)
Μαζί με την Κατρίν Μπρεγιά και τον Μπενουά Ζακό, ο Αρνό Ντεπλεσέν είναι ο πιο πιστός μαθητής της Nouvelle Vague, όχι ως προς τον ριζοσπαστισμό, αλλά γιατί χρησιμοποιεί το μυαλό του για να βρει την καρδιά, με όπλο τη γνώση του απροσποίητου κινηματογραφικού συντακτικού, και φυσικά την κινηματογραφοφιλία. Τα Χρυσά μας χρόνια είναι ίσως η πιο συναισθηματική ταινία του, και πώς να αποφύγει την τρυφερότητα, αφού μιλά για τον πρώτο έρωτα… (Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος – Lifo.gr)
Ο Αρνό Ντεπλεσέν γεννήθηκε το 1960 στο Ρουμπέ της Γαλλίας. Σπούδασε σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού (Sorbonne Nouvelle), κι έπειτα στο IDHEC, απ’όπου κι αποφοίτησε το 1984. Έχει σκηνοθετήσει τρεις μικρού μήκους ταινίες εμπνευσμένες από το έργο του Βέλγου, Ζαν Ρέι. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 εργαζόταν ως διευθυντής φωτογραφίας σε ταινίες μεγάλου μήκους.
Το 1990, σκηνοθέτησε την ταινία Η Ζωή των Νεκρών (La Vie des morts), στην οποία πρωταγωνίστησαν πολλοί ηθοποιοί που έμελλαν να συνεργαστούν για χρόνια έπειτα με το σκηνοθέτη, όπως οι Μαριάν Ντενικούρ, Εμανουέλ Ντεβός, και Τιμπόλτ ντε Μονταλεμπέρ. Η ταινία διάρκειας 54 λεπτών, τιμήθηκε με το Βραβείο Jean Vigo για μικρού μήκους ταινία από το Φεστιβάλ Καννών το 1990.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Ο φρουρός (La Sentinelle), έκανε την πρεμιέρα της το 1992 στο Φεστιβάλ Καννών. Ακολούθησε το Η Σεξουαλική μου Ζωή… ή Πώς Λογομάχησα (Comment Je Me Suis Dispute… (Ma Vie Sexuelle) ) το 1996.
Το 2000, ο Ντεπλεσέν παρέδωσε την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, Έστερ Καν (Esther Kahn), βασισμένη σε μία ιστορία του Άρθουρ Σίμονς. Η ταινία ήταν μνεία στο έργο του Φρανσουά Τρυφώ.
Τρία χρόνια αργότερα, έκανε δύο ταινίες όταν διασκεύαζε το θεατρικό του Έντουαρντ Μποντ Playing ‘In the Company of Men’: η μία περιείχε 70% υλικό προβών και 30% της ταινίας, και η δεύτερη τις αντίστροφες αναλογίες.
Την επόμενη χρονιά ακολούθησε το Ρηγάδες για μία Ντάμα (Rois et Reine), το οποίο χάρισε στο Ματιέ Αμαλρίκ το Σεζάρ Καλύτερου Ηθοποιού.
Το 2007, σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ L’Aimée, που παρακολουθεί την οικογένεια του στο πατρικό τους στο Ρουμπέ, λίγο πριν πουληθεί. Την ίδια χρονιά σκηνοθέτησε το Μια Νύχτα Χριστουγέννων (Une Conte de Noel), που συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Καννών το 2008.
Στο Διαγωνιστικό Τμήμα συμμετείχε επίσης και η ταινία του Τζίμι Π.: Η Ψυχοθεραπεία ενός Ινδιάνου των Πεδιάδων (Jimmy P) το 2013, σηματοδοτώντας την πέμπτη ταινία του σκηνοθέτη που επιλέχθηκε να διαγωνιστεί για το Χρυσό Φοίνικα.
«ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΖΩ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΘΥΣΙΑΖΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ. ΞΕΚΙΝΑΩ ΜΕ ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ, ΕΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΤΟ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ. ΚΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΩ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΑΓΓΙΞΕΙ. ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ, Ο ΤΡΥΦΩ: ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΨΑΜΕ. ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΠΟΥ ΕΧΩ.» – ΑΡΝΟ ΝΤΕΠΛΕΣΕΝ
filoicinelamias.wordpress.com
ΘΕΜΑ:
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ