Rembrandt Harmenszoon van Rijn (1606-1669) : Αποκαθήλωση (1653). Μουσαμάς: 1,43x1,11 μ. Μέ υπογραφή καί χρονολογία. Ανήκει στή συλλογή Γουίντενερ, από το 1942. ΗΗ «Αποκαθήλωση» αυτή παρουσιάζει περίπλοκες και σημαντικές σχέσεις με τον ομότιτλο πίνακα του Μουσείου Ερμιτάζ, στο Λένινγκραντ, που ζωγραφίστηκε το 1634. Πραγματικά, ο Ρέμπραντ επαναλαμβάνει εδώ, ύστερα από είκοσι χρόνια, την εικονογραφία του προηγούμενου έργου, δίνοντας όμως μιαν εντύπωση σχεδόν κινηματογραφική. Έχει πάρει ένα τμήμα μόνο από το πρώτο έπίπεδο, το αριστερό, που περιλαμβάνει τις δύο δέσεις του δράματος: το σώμα του Χριστού, και τη λιποθυμία τής Παρθένου, που αποδίδεται όπως σ’ ένα ενσταντανέ. Το 1653 είναι η χρονιά της τετάρτης παραλλαγής των «Τριών Σταυρών», που χαρακτηρίζεται από την κατάργηση του δεξιού σταυρού, την έλλειψη κάθε συμμετρίας στη σύνθεση και μια κατασκευή γεμάτη οξύτητα και αντιθέσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με το έργο που αναπαράγεται εδώ και όπου, παρά τις τέλειες αναλογίες του πίνακα, η μετατόπιση του κέντρου της αφηγήσεως έχει καταργήσει κάθε πλάτεμα των χώρων. Το στέρεο δέσιμο ανάμεσα στον σταυρό, ψηλά, και στη γραμμή των όρθιων προσώπων, που έχουν κοπή στα γόνατα, συγκεντρώνει την προσοχή στό σπαρακτικό επεισόδιο τής στιγμής που το σώμα του Χριστού αφήνεται για να το δεχτεί και να το κρατήσει ένας Νικόδημος με τραγική μορφή. Το νικημένο πρόσωπο τής «Mater dolorosa» χλωμιάζει κάτω απ’ την ίδια λάμψη, σαν για να τονίσει την εσωτερική συμφωνία ανάμεσα στο δράμα και στο φως. Τα άλλα πρόσωπα, με τις έντονες εκφράσεις και τη συγκρατημένη στάση, παίζουν δευτερεύοντα ρόλο· ωστόσο, χάρη σ’ αυτά, κατορθώνεται η ισορροπία των αναλογιών και των χώρων, αυτή η άψογη οργάνωση που ποτέ δε λείπει από τα αριστουργήματα του καλλιτέχνη και που δημιουργεί μια σύνθεση χρωμάτων ικανή για τις βαθύτερες φωτεινές διαθλάσεις.
Εθνική Πινακοθήκη Τεχνών
Ουάσιγκτον
from ανεμουριον https://ift.tt/2Lr8ONU
via IFTTT