 |
| Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ-ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΒΑΦΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΩΘΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ (ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟ ΚΑΒΑΦΗ) |
1863
Ο ποιητής με την παγκόσμια ακτινοβολία γεννιέται στην Αλεξάνδρεια. Είναι το ένατο και τελευταίο παιδί του Πέτρου Ι. Καβάφη, μεγαλέμπορου βαμβακιού, από φαναριώτικο γένος, που οι ρίζες του θεωρούνται βυζαντινές, και της Χαρίκλειας, το γένος Φωτιάδη, από παλαιότερη οικογένεια της Πόλης. Έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη γενέτειρα πόλη σε εξαιρετικές συνθήκες ευημερίας. Στο ισόγειο του διώροφου σπιτιού των Καβάφηδων, στην αριστοκρατική οδό Σερίφ, στεγάζονταν τα γραφεία του ακμαίου εμπορικού οίκου «Καβάφης & Σία» (κύριος συνεταίρος ο Γεώργιος Καβάφης, θείος του ποιητή, εγκατεστημένος στο Λονδίνο), ενώ η οικογένεια του Πέτρου Καβάφη «ζούσε μεγάλα» στο πρώτο και δεύτερο πάτωμα, διατηρώντας Γάλλο παιδαγωγό, Αγγλίδα τροφό, Έλληνες υπηρέτες, Ιταλό αμαξά και Αιγύπτιο σείτη (θυρωρό).
1870
Με τον πρόωρο θάνατο του Πέτρου Καβάφη αρχίζει ουσιαστικά και η σταθερή πορεία της οικογένειας προς την οικονομική κρίση και την παρακμή.
1872
Η Χαρίκλεια Καβάφη υποχρεώνεται να διαλύσει το σπίτι της οδού Σερίφ και να φύγει με τα παιδιά της στην Αγγλία, όπου θα παραμείνει επί έξι χρόνια, με κύριο τόπο διαμονής το Λίβερπουλ, ενώ ένα μικρό διάστημα θα παραμείνουν και στο Λονδίνο. Σ' αυτό το διάστημα ο Κωνσταντίνος Καβάφης θα μάθει σε βάθος την αγγλική γλώσσα και θα καλλιεργήσει την έμφυτη ροπή του προς τα Γράμματα μέσα από το δοκιμασμένο αγγλικό εκπαιδευτικό σύστημα.
 |
| Η ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΚΑΒΑΦΗ, ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΗΣ, ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ. Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΥΤΗ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΚΟΡΝΙΖΑΡΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ. (ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟ ΚΑΒΑΦΗ. ΛΕΥΚΩΜΑ ΚΑΒΑΦΗ 1863-1910, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΜΗΣ). |
1878
Η οικογένεια επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης είναι πλέον δεκαπέντε χρόνων. Την επόμενη τριετία (σύμφωνα με στοιχεία που διαθέτει ο Μιχάλης Πιερής) και μέχρι την ένταξη του σε οργανωμένο σχολείο, ο Καβάφης αρχίζει να μελετά και να εργάζεται πνευματικά από μόνος του, χρησιμοποιώντας βιβλία από τις δανειστικές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας.
1881
Ο ποιητής θα συνεχίσει τις βασικές του σπουδές στο εμπορικο-πρακτικό Λύκειο «Ο Ερμής» του Κωνσταντίνου Πανταζή, σχολείο που ιδρύεται εκείνη τη χρονιά και στο οποίο φοιτούν επίσης οι παιδικοί του φίλοι Μικές Ράλλης και Στέφανος Σκυλίτσης, ίσως και οι Τζων Ροδοκανάκης και Κίμων Περικλής.
1882
Νέα οικογενειακή μετακίνηση. Αυτή τη φορά προς την Πόλη. Αιτία η εθνικιστική επανάσταση του Αραμπί στην Αίγυπτο και οι ταραχές που ακολούθησαν, κάνοντας τη θέση των εκεί Ευρωπαίων επισφαλή. Η οικογένεια θα παραμείνει για τρία χρόνια στην Πόλη, φιλοξενούμενη του Φαναριώτη παππού του Γεωργάκη Φωτιάδη. Η τριετής παραμονή στην Πόλη θα σταθεί ιδιαίτερα κρίσιμη για τον Καβάφη προς διάφορες κατευθύνσεις. Είναι γνωστό ότι αποφεύγει να ενημερώσει τους φίλους του για την ιδιωτική του ζωή, ενώ, σύμφωνα με ανέκδοτες βιογραφικές σημειώσεις της Ρίκας Σεγκοπούλου, «ο ομοσεξουαλισμός του άρχισε να εκδηλώνεται στα 1883». Σύμφωνα δε με επιστολή της νονάς του Αμαλίας Πιταρίδου-Πάππου (22-11-1883), ο Καβάφης της είχε εκφράσει την επιθυμία να τον βοηθήσει για να ακολουθήσει πολιτική και δημοσιογραφική καριέρα. Την περίοδο πάντως που παραμένει στην Πόλη, εκδηλώνονται και οι πρώτες συστηματικές του προσπάθειες να επιδοθεί στην τέχνη του ποιητικού λόγου. Η ατμόσφαιρα και το τοπίο της Πόλης φαίνεται να προκαλούν στον ποιητή ψυχική εφορία και αυτό διαπιστώνεται στα ποιήματα του «Ο Βεϊζαδές προς την ερωμένη του» (1884) και «Dünya Guzeli» (1884), αλλά ιδίως «Το Νιχώρι» (1885), όπου εκφράζεται ο θαυμασμός του για τις φυσικές καλλονές του Πολιτικού τοπίου, το οποίο, άλλωστε, θα υμνήσει και στο πρώτο λογοτεχνικό του πεζό «Μια νυξ στο Καλντέρι» (1884). Οι πρώτες αυτές ποιητικές απόπειρες του Καβάφη θεωρούνται ότι βρίσκονται κάτω από την άμεση επίδραση του αθηναϊκού ρομαντισμού: καθαρεύουσα γλώσσα, απαισιόδοξη φιλοσοφία, θέματα τυπικά στον πεισιθανάτιο αθηναϊκό ρομαντισμό.
1885
(Οκτώβριος). Ο Καβάφης επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια μαζί με τη μητέρα και τους αδελφούς του Αλέξανδρο και Παύλο. Η επιστροφή ταυτίζεται και με την απόφαση του να εγκαταλείψει την αγγλική υπηκοότητα, την οποία είχε αποκτήσει ο πατέρας του γύρω στα 1850, και να πάρει την ελληνική.
 |
| ΤΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ Σ' ΕΝΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΣΤΑ 1865. ΔΕΞΙΑ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ-ΙΩΑΝΝΗΣ, 14 ΕΤΩΝ, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΘΙΣΤΟΣ Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, 12 ΕΤΩΝ, ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, 9 ΕΤΩΝ. (ΠΗΓΗ: ΛΕΥΚΩΜΑ ΚΑΒΑΦΗ1863-1910, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΜΗΣ) |
1886
Αρχίζει να εργάζεται περιοδικά αλλάζοντας διάφορα επαγγέλματα. Πειραματίζεται στη δημοσιογραφία.
1888
Εργάζεται ως μεσίτης στο Χρηματιστήριο Βάμβακος.
1889-1892
Προσλαμβάνεται ως άμισθος Γραμματέας στην Υπηρεσία Αρδεύσεων.
1891
Θεωρείται μια σημαντική χρονιά για τον ποιητή. Εκδίδει σε μονόφυλλο το πρώτο πραγματικά αξιόλογο ποίημα του «Κτίσται» και δημοσιεύει μερικά από τα πιο σημαντικά πεζά του κείμενα, όπως τα δύο περί Ελγινείων που παρουσιάζουν δημόσια την πολιτική πλευρά του ποιητή ή τα «Ολίγα περί στιχουργίας», «Ο Σακεσπήρος περί της ζωής» και «Ο καθηγητής Βλάκη περί της νεοελληνικής», στα οποία προβάλλονται οι κύριες αρετές του φιλόλογου και του κριτικού Καβάφη: καθαρή σκέψη, λεπτές παρατηρήσεις, ενάργεια και σαφήνεια στη διατύπωση. Την ίδια χρονιά πειραματίζεται δημιουργικά γράφοντας ένα «δισυπόστατο ποίημα», στο οποίο ενσωματώνει μεταφρασμένες περικοπές από το περίφημο ποίημα Correspondances του Μποντλέρ, ποίημα που κατέχει θεμελιακή θέση στην ιστορία του ευρωπαϊκού συμβολισμού. Την επόμενη δεκαετία άλλωστε θα έχει μια σοβαρή θητεία στα κινήματα του παρνασσισμού και του συμβολισμού που θα παίξουν καθοριστική σημασία στην ποιητική του προσπάθεια.
1892
Προσλαμβάνεται ως έμμισθος έκτακτος στην ίδια υπηρεσία, θα έχει Άγγλους προϊσταμένους και θα παραμένει εκεί για τριάντα περίπου χρόνια, έως το 1922, φτάνοντας στον βαθμό του υποτμηματάρχη.
1893-1899
Γράφει μερικά από τα σημαντικά του ποιήματα, που πολύ θα συζητηθούν: «Κεριά» (1893), «Στην ίδια πόλη» (πρώτη γραφή του ποιήματος «Η Πόλις» (1894), «Ενας Γέρος» (1894), «Πολυέλαιος» (1895), «Τείχη» (1896), «Τα παράθυρα» (1897), «Περιμένοντας τους βαρβάρους» (1899) και το «Πρώτο σκαλί» (1899). Αυτή τη χρονιά βάζει οικονομικό πρόγραμμα στη ζωή του και αρχίζει να κρατάει λογαριασμούς. Επιχειρεί ταξίδι αναψυχής στο Κάιρο.
1894
Ο προϊστάμενος του αναφέρει: «Είναι πολύ καλός γραφέας και κάνει έξοχη εργασία». Συνιστά να του δοθεί αύξηση η οποία και του δίνεται.
1896
Συνεργάζεται με την εφημερίδα «Phere d' Alaxandrie». Ο Γ. Τσοκόπουλος τον χαρακτηρίζει: «Σκεπτικιστής, φιλοσοφικός, μελαγχολικός με ειρωνική πικρία».
1897
Σε στενογραφημένες σημειώσεις καταγράφει τις προσπάθειες του να απαλλαγεί από το πάθος του, που πιστεύει ότι τον καταβάλλει σωματικά και πνευματικά. Στις 6 Μαρτίου, σημειώνει: «Πρέπει αλύγιστα να επιβάλω στον εαυτό μου ένα τέρμα έως την 1η Απριλίου, διαφορετικά δεν θα μπορέσω να ταξιδέψω. Θ' αρρωστήσω και πώς θα περάσω την θάλασσα, και πώς αρρωστημένος θ' απολαύσω το ταξίδι μου; 16 Μαρτίου: Μεσάνυχτα. Υπέκυψα εκ νέου. Απελπισία, απελπισία, απελπισία. Καμιά ελπίδα δεν υπάρχει. Παρεκτός αν σταματήσω ως τις 15 Απριλίου. Ο Θεός βοηθός». Παίρνει κανονική άδεια. 9 Μαρτίου με τον αδελφό του Τζον πηγαίνει στο Παρίσι. Βλέπει θεατρικές παραστάσεις κ.λπ. 14-21 Ιουνίου στο Λονδίνο. Στις 28 Ιανουαρίου επιστρέφουν στην Αλεξάνδρεια.
 |
| ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ (ΛΑΔΙ) ΠΟΥ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΜΕΣΗΛΙΚΑ. (ΠΗΓΗ: ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ - ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, 1995). |
1899
Πεθαίνει η μητέρα του ποιητή, Χαρίκλεια, την οποία λάτρευε. Τεκμήριο αυτής της αγάπης αλλά και της συγκίνησης που του προκάλεσε ο θάνατος της, ένα ανέκδοτο στενογραφημένο ημερολόγιο, στο οποίο ο ποιητής κατέγραψε αναδρομικά διάφορα στιγμιότυπα από τη ζωή, την αρρώστια και τις τελευταίες ημέρες της Χαρίκλειας Καβάφη.
1900
Η πρώτη περίοδος μετά τον θάνατο της μητέρας του σημαδεύεται από συνεχείς μετακινήσεις. Πηγαίνει στο Κάιρο.
1902
Έρχεται στην Αθήνα όπου και γνωρίζεται με τον Ξενόπουλο και τον Πολέμη. Η σημασία αυτού του ταξιδιού είναι μεγάλη για τον Καβάφη, ο οποίος θα κρατήσει ένα λεπτομερές ημερολόγιο στα αγγλικά. Σε επιστολή του προς την εξαδέλφη του Μαριγώ, αναφέρει ότι πηγαίνοντας στην Αθήνα αισθανόταν όπως ένας πιστός που πηγαίνει προσκυνητής στη Μέκκα. Την ίδια χρονιά γράφει τη στιχουργική μελέτη «Η συνάντηση των φωνηέντων εν τη προσωδία», κείμενο που μαρτυρά τη βαθιά γνώση της νεοελληνικής ποιητικής παράδοσης.
1903
Ταξιδεύει για δεύτερη φορά στην Αθήνα, όπου και γνωρίζεται με τον Πορφύρα, ενώ στις 30 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς δημοσιεύεται στα «Παναθήναια» το ιστορικό άρθρο του Ξενόπουλου για τον Καβάφη με τίτλο «Ενας Ποιητής». Αυτή τη χρονιά ο Καβάφης γράφει ένα σημαντικό πεζό του κείμενο, τον «φιλοσοφικό έλεγχο» των ποιημάτων του, που είναι γνωστό με τον τίτλο «Ποιητική».
1907
Εγκαθίσταται στο περίφημο σπίτι-εργαστήριο της οδού Λέψιους όπου και θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του δημιουργώντας το σημαντικότερο τμήμα, ποσοτικά και ποιοτικά, του έργου του.
1909
Ο Καβάφης πιστεύει ολοένα και περισσότερο στη συγγραφική του προσωπικότητα και μετατρέπεται σιγά αλλά σταθερά σε έναν συνειδητό και τίμιο τεχνίτη που προσηλώνεται με αυταπάρνηση στο έργο του. Αυτή τη χρονιά αρχίζει να συγγράφει τη «Γενεολογία» του.
1911
Η πιο σημαντική ίσως χρονιά για τον Καβάφη και το έργο του. Ο ποιητής αποκτά την προσωπική του φωνή, συγκροτεί τη δική του ποιητική περιοχή, η οποία κατά τον ίδιο ορίζεται από τρεις μεγάλους θεματικούς κύκλους, οι οποίοι συχνά συμπλέκονται μέσα στο πλαίσιο του ίδιου ποιήματος. Πρόκειται για τον φιλοσοφικό, τον ιστορικό και τον ηδονικό κύκλο, με βάση τους οποίους διακρίνεται αντίστοιχα η ποίηση του σε φιλοσοφική, ιστορική και ηδονική. Από καλλιτεχνική άποψη είναι φανερό ότι ο ποιητής έχει περάσει πια οριστικά σε μια περίοδο ποιητικού ρεαλισμού.
1912
Χρονιά που επιχειρεί τη μείωση των εξόδων του. Τα έξοδα ενδυμασίας του μειώνονται σχεδόν στα μισά.
 |
| ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ ΤΟ 1865 (ΛΕΥΚΩΜΑ ΚΑΒΑΦΗ 1863-1910, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΜΗΣ. Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΧΩΡΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ.Θ. ΔΗΜΑΡΑ). |
1914
Ο πόλεμος συγκεντρώνει στην Αίγυπτο πολλούς Άγγλους λόγιους. Έτσι, ο Καβάφης θα κάνει την πιο σημαντική ίσως γνωριμία της ζωής του: γνωρίζεται και συνδέεται με μεγάλη φιλία με τον γνωστό Άγγλο μυθιστοριογράφο Εντουαρντ Μόργκαν Φόρστερ, οποίος πέντε χρόνια αργότερα θα παρουσιάσει πρώτος τον Καβάφη στο αγγλικό κοινό.
1915
Παρακολουθεί τις διαλέξεις που διοργανώνει το περιοδικό «Γράμματα», θα γνωρίσει τους Τ. Μαλάνο και τον Μ. Περίδη.
1916
Εκτακτος υποτμηματάρχης.
1917
Ανανεώνεται το συμβόλαιο του με την Υπηρεσία Αρδεύσεων για άλλα πέντε χρόνια. Την ίδια χρονιά γνωρίζεται με ένα άλλο «μυθικό» πρόσωπο της καβαφικής βιογραφίας, τους κατά άλλους παράνομο γιο του και κατά άλλους ερωτικό του σύντροφο και φίλο και, πάντως, μετέπειτα γενικό κληρονόμο του, τον Αλέκο Σεγκόπουλο.
1921
Ενώ προτείνεται να προβιβαστεί σε τμηματάρχη, γράφει στους προϊσταμένους του ότι για προσωπικούς λόγους δεν επιθυμεί να ανανεώσει το συμβόλαιο εργασίας του με την Υπηρεσία που λήγει τον επόμενο Μάρτιο.
1922
Τον Απρίλιο παραιτείται και χωρίς καμιά περίσπαση («επιτέλους ελευθερώθηκα από αυτό το μισητό πράγμα») θα αφοσιωθεί με τη συμπλήρωση του ποιητικού του έργου.
1923
Πεθαίνει ο τελευταίος εν ζωή αδελφός του Τζον, σίγουρα ο πιο αγαπητός στον ποιητή, αφού πέρα από τη στοργή και την αγάπη που του έδειξε σε όλη του τη ζωή, ιδίως στα νεανικά του χρόνια, υπήρξε και ο πρώτος θαυμαστής, φίλος και μεταφραστής του ποιητικού του έργου.
1926
Η κυβέρνηση του δικτάτορα Πάγκαλου απονέμει στον Καβάφη το παράσημο του Φοίνικος, διάκριση την οποία ο ποιητής αποδέχεται υποστηρίζοντας ότι «Το παράσημο μου το απένειμε η Ελληνική Πολιτεία γι' αυτό και το κρατώ».
1927
Γνωρίζεται με τον Νίκο Καζαντζάκη.
1928
Στο «Εντευκτήριο των Γραμμάτων» ειρωνεύεται τον Σκίπη και υπερασπίζεται τον Σικελιανό. Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς τον επισκέπτεται ο κύριος εκφραστής του φουτουρισμού, Μαρινέτι.
1930
Ο ποιητής αρχίζει να υποφέρει από το λάρυγγα του.
1932
Οι γιατροί διαπιστώνουν καρκίνο του λάρυγγα. Φεύγει τότε στην Αθήνα όπου του γίνεται τραχειοτομία. Ο ποιητής δεν μπορεί να μιλήσει πια. Σημειώνει πια μόνο σε μερικά χαρτιά διάφορες παραγγελίες, συνήθως πρακτικής φύσης. Την ίδια χρονιά ο Δημήτρης Μητρόπουλος μελοποιεί δέκα ποιήματα του.
1933
Επιστροφή στην Αλεξάνδρεια, με την υγεία του να χειροτερεύει συνεχώς· δουλεύει στο κρεβάτι πλέον το τελευταίο του ποίημα. Αρχές Απριλίου μεταφέρεται στο Ελληνικό Νοσοκομείο, παθαίνει συμφόρηση το Σάββατο 29 Απριλίου, ημέρα των γενεθλίων του και πεθαίνει στις 2 το πρωί.
 |
| ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΒΑΦΗ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1874 ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟ 1876 ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ, QUEENSBOROUGH TERRACE. ΔΕΚΑ ΔΩΜΑΤΙΑ, 220 ΛΙΡΕΣ Ο ΧΡΟΝΟ. ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ 16, QUEENSBOROUGH TERRACE, HYDE PARK, ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΤΟΙΧΙΣΜΕΝΗ ΠΛΑΚΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ ΕΚΕΙ ΕΖΗΣΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ. (ΠΗΓΗ: ΛΕΥΚΩΜΑ ΚΑΒΑΦΗ 1863-1910, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΜΗΣ). |
Ο Καβάφης, όσο ζούσε, δεν εξέδωσε ποτέ ολόκληρο το ποιητικό του έργο, το οποίο άλλωστε συμπλήρωνε ως την τελευταία στιγμή του βίου του. «Έχω», έλεγε, «να γράψω ακόμη είκοσι πέντε ποιήματα», όσα περίπου βρέθηκαν στο Αρχείο του, τα «Ατελή» ποιήματα (Επιμέλεια Ρενάτα Λαβανίνι- Εισαγωγή Γ.Π. Σαββίδης, εκδόσεις Ίκαρος, 1995). Επίσης, ο Καβάφης δεν πραγματοποίησε ποτέ μια κανονική εμπορική έκδοση. Ακολουθούσε ένα δικό του ιδιόρρυθμο σύστημα έκδοσης και κυκλοφορίας του έργου του, το οποίο και προκάλεσε πολλές συζητήσεις στο χώρο των καβαφικών μελετών. Το μείζον αυτό πρόβλημα λύθηκε οριστικά το 1966 με τη διδακτορική διατριβή του Γ.Π. Σαββίδη, που είχε ως αντικείμενο τις «Καβαφικές Εκδόσεις». Περιληπτικά μπορεί να αναφερθεί ότι υπήρξαν τρία διαφορετικά στάδια εκδοτικής τακτικής του Καβάφη: τα «μονόφυλλα», τα «τεύχη» και οι «συλλογές», τα οποία αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές φάσεις στην ιστορία της καβαφικής ποίησης. Η μέθοδος των «μονόφυλλων» χρησιμοποιείται από το 1891 έως και το 1904, οπότε ο ποιητής τυπώνει το πρώτο «τεύχος» με 21 ποιήματα. Η πρώτη χρονολογικά «συλλογή» του κυκλοφόρησε, ιδιωτικά πάντα, κατά την πάγια τακτική του, το 1912 και η πρώτη θεματική «συλλογή» του το 1917. Για πρώτη φορά κυκλοφόρησε ολόκληρο το σώμα της αναγνωρισμένης καβαφικής ποίησης το 1935 με επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου.
(Στοιχεία για το Χρονολόγιο Καβάφη αντλήθηκαν από το βιβλίο «Εισαγωγή στην Ποίηση του Καβάφη - Επιλογή Κριτικών Κειμένων. Επιμέλεια: Μιχάλης Πιερής. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 1994, και από το Χρονολόγιο που είχε δημοσιευτεί παλιότερα στο περιοδικό «Χάρτης» και μας παραχωρήθηκε από το «Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού»).
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
7 ΗΜΕΡΕΣ
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΑΘΗΝΑ 1998
from ανεμουριον https://ift.tt/2WcUb7f
via IFTTT