Το εριουργείο στα Πατήσια άνοιξε κάπου το 1926
σαν παράρτημα του κεντρικού της Ν.Ιωνίας.
Οι πρόσφυγες από την Μ.Ασία είχαν κατακλύσει τους Ποδαράδες τα Πατήσια
και πολλές γυναίκες γνώριζαν την τέχνη από τις χαμένες πατρίδες.
Τα εργοστάσια αυτά άνοιξαν κοντά στις προσφυγικές συνοικίες.
Σφύριζε η σειρήνα το πρωϊ που έπιαναν δουλειά και το απόγευμα που σχόλαγαν.
Οι κάτοικοι της περιοχής γνώριζαν αυτές τις ώρες....ρολόϊ ακριβείας η σειρήνα.
Για πολλά χρόνια έβλεπες τους εργάτες τις εργάτριες να σχολάνε με κλωστές
στα μαλλιά τους και στο χέρι την καστάνια που έβαζαν το φαϊ τους.
Ένας έξυπνος Τριπολιτσιώτης άνοιξε ένα μικρό μαγεριό δίπλα στο εργοστάσιο.
Με την γυναίκα του στην κουζίνα έφιαχνε φασολάδες....λαδερά άντε και κανένα
κυμά κατεψυγμένο σουτζουκάκια και έβαλε φτηνές τιμές.
Κατά τις 12 το μεσημέρι ήταν το διάλειμμα στο εργοστάσιο οπότε
άρχισαν να επισκέπτονται οι εργάτες το ταβερνάκι.
Έγινε στέκι και το βράδυ και ειδικά Σάββατο...
Να μην ξεχάσω και το εριουργείο του ΜΗΝΑΪΔΗ-ΦΩΤΙΑΔΗ στα Κάτω Πατήσια
με τα υπέροχα υφάσματα.
Εκεί δούλεψε για ένα διάστημα και ο Στέλιος Καζαντζίδης όταν έμενε
στα προσφυγικά στην Νέα Ιωνία με την κυρα Γεσθημανή την μητέρα του
μια γλυκύτατη και ευγενική γυναίκα.
Στην Αιόλου υπάρχουν ακόμα καναδυό μαγαζιά από τα παλιά που πουλάνε υφάσματα για κοστούμια.
Ποιός τα αγοράζει δεν ξέρω αλλά θα θυμηθώ παλιά όταν είχαν πελάτες.
Υπήρχαν και οι ραφτάδες τριγύρω σε ορόφους με προσωπική πελατεία ...
Φυσικά το να αγοράσεις ύφασμα και να το ράψεις δεν ήταν εύκολη υπόθεση
γι αυτό έβλεπες να υπάρχει ένα και μοναδικό στην ντουλάπα για γάμους
γιορτές κηδείες.
Άκουγες και σχόλια...."αθάνατο σου λέω....ΜΗΝΑΪΔΗ-ΦΩΤΙΑΔΗ...."
Φυσικά ο σκόρος πείναγε και δεν κοίταγε την ούγια γι αυτό γύρω από την Ομόνοια υπήρχαν οι μανταρίστρες για να μαντάρουν με τέχνη τις τρύπες.
Όταν με τα χρόνια και το σιδέρωμα γυάλιζε το κοστούμι πάλι στον ράφτη
θα πήγαινες για να γυρίσει το μέσα έξω...και να γίνει "καινούργιο".
from Πίσω στα παλιά https://ift.tt/2OGjdGD
via IFTTT