Πέθανε προλάβει να καλύψει την Αψίδα του Θριάμβου… Μεγάλο μέρος της δουλειάς του παρουσιάζει το κέντρο Πομπιντού.
Το καλλιτεχνικό δίδυμο, Christo και Jeanne Claude, που «τύλιξε» την παλαιότερη γέφυρα στο Παρίσι τη δεκαετία του ’80, συστήνεται ξανά μέσα από την έκθεση που λαμβάνει τώρα χώρα στο κέντρο Pompidou στο Παρίσι. Μόλις λίγους μήνες μετά το θάνατό του, σε μία έκθεση η οποία αρχικά προοριζόταν να πλαισιώσει το τύλιγμα της αψίδας του Θριάμβου, παρουσιάζεται το έργο του γνωστού, βουλγαρικής καταγωγής, καλλιτέχνη Christo (1936-2020) και της συντρόφου και συνεργάτιδάς του Jeanne Claude (1936-2009).
Η πολυαναμενόμενη εγκατάσταση τελικά στην Αψίδα του Θριάμβου, λόγο συνθηκών μετατέθηκε για ένα χρόνο μετά, δηλαδή το φθινόπωρο του 2021, και θα πραγματοποιηθεί παρά την πρόσφατη απώλεια του Christo, ο οποίος τα είχε όλα προγραμματίσει με κάθε λεπτομέρεια.
Συγκεκριμένα, η έκθεση «Christo & Jeanne Claude, Paris» επικεντρώνεται στο έργο τους κατά την περίοδο που ζούσαν στο Παρίσι, αρχές της δεκαετίας του 60, πριν μετακομίσουν στις ΗΠΑ. Περίοδος που ριζώνει επίσης η ιδέα του ιστορικού «τυλίγματος» της παλαιότερης γέφυρας του Παρισιού, και ιστορικού μνημείου, της Pont Neuf, που όμως θα πραγματοποιηθεί περίπου 20 χρόνια μετά, το 1985. Και μας προϊδεάζει με προσχέδια και φωτομοντάζ για τη μετά θάνατον του καλλιτέχνη κάλυψη της Αψίδας του Θριάμβου, ιδέα που έχει επίσης τις ρίζες της στην ίδια περίοδο, δηλαδή μετράμε 60 χρόνια πριν!…
Κατά την περιήγησή μας στην έκθεση δεν μπορούμε να μην κάνουμε το συνειρμό ότι συμπίπτει με μια περίοδο όπου στην καθημερινότητά μας, έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπά μας, είμαστε αντιμέτωποι με ένα είδος «κρυφτού», αφού ένας μέρος της όψης του «άλλου» μας διαφεύγει. Συμπληρώνουμε την εικόνα με τη φαντασία μας, τη μνήμη μας, ή πάλι και όχι…
Γιατί όλη η δράση του Christo και της Jeanne Claude, περιστρέφεται γύρω από την «κάλυψη», το «τύλιγμα», πάντα όμως με έντονη την αναζήτηση του αισθητικού αποτελέσματος. Ο ίδιος θα πει πως θέλει στο τέλος το αποτέλεσμα να είναι όμορφο και ευχάριστο για τον κόσμο. Και αυτό πέρα από τα πολλά ακόμη νοήματα που περνάει, όπως της δύναμης του εφήμερου, της ανάδειξης μέσω της κάλυψης, της αναζήτησης μιας φόρμας πρωταρχικής, της σχέσης μας και της αναθεώρησης της με το αστικό περιβάλλον, την εξοικείωση μας με αυτό, και τόσα ακόμη…
Αν και κατηγοριοποιούμε το έργο του στο κίνημα «land art» (τέχνη στη γη), ο ίδιος δεν θα ταυτιστεί ποτέ με αυτό. Τα κοινά σημεία όμως είναι πολλά, αφού ο Christo θα παρέμβει και θα «μεταμορφώσει» κυρίως μέσω της χρήσης υφασμάτων, φυσικά και αστικά τοπία όπως στην Καλιφόρνια, στο Κολοράντο, στο Μαϊάμι, στο Βερολίνο με το τύλιγμα του Ράιχσταγκ το 1995 κ.α. Επίσης πληθώρα σχεδίων του δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ λόγω των γραφειοκρατικών περιορισμών και της δυσκολίας να πείσει κάθε φορά τις επίσημες σχετικές αρχές.
Στο πρώτο μέρος της έκθεσης παρουσιάζονται πρώιμα έργα του της δεκαετίας του ’60 που φανερώνουν ήδη το αντικείμενο των αναζητήσεων του. Το «πακετάρισμα» μικρότερων και μεγαλύτερων καθημερινών αντικειμένων, άλλοτε κορνιζαρισμένα κι άλλοτε όχι, δίνει μια πληθώρα όγκων, παίζοντας με τη φαντασία μας και την περιέργεια μας. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και με τη μεταμόρφωση και φανέρωσής τους κάτω από το υλικό του καλύμματος. Λες και τελικά αναδεικνύονται περισσότερο μέσω της κάλυψης τους, όπως τα πορτρέτα της Brigitte Bardot και της Jeanne Claude.
Γέφυρα Pont Neuf τελική εικόνα και προσχέδια
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είχε εκφράσει το πόσο τον είχαν εντυπωσίασει τα σκεπασμένα, για προστατευτικούς λόγους, γλυπτά του Giacometti στο ατελιέ του… εικόνα που προφανώς «έδεσε» με τις αναζητήσεις του. Άλλωστε, η κάλυψη αγαλμάτων σε δημόσιους χώρους θα αποτελέσει στη συνέχεια μέρος του έργου του, όπως στην πλατεία Trocadero στο Παρίσι.
Στην έκθεση παρουσιάζονται επίσης από τη περίοδο της δεκαετίας του ’60, εγκαταστάσεις από καλυμμένες και φωτισμένες προσόψεις μαγαζιών, σε φυσικές διαστάσεις, οι οποίες «παίζουν» με το τί κρύβουμε σ ‘ένα χώρο -τη βιτρίνα – όπου κατεξοχήν προβάλουμε αντικείμενα.
Τέλος, η παρουσίαση φωτογραφιών, προσχεδίων, μακετών και άλλων αρχείων από τη κάλυψη της γέφυρας Pont neuf, κλείνει την έκθεση, αποτελώντας ένα μεγάλο της μέρος. Ένα σχετικό ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την «οδύσσεια» του Christo και της Jeanne Claude μέχρι να πείσουν τους αρμόδιους για την πραγματοποίηση του σχεδίου τους, 20 χρόνια μετά από τη σύλληψή του. Έχει ενδιαφέρον ότι για να πείσουν τις αρχές διαπιστώνουν ότι πρέπει να πείσουν πρώτα τον κόσμο … Έτσι δεν διστάζουν να οργανώσουν καμπάνιες υποστήριξης του σχεδίου τους. Το ζευγάρι μας κερδίζει με το πάθος και την αποφασιστικότητα. Όμως πάνω απ’ όλα με τη μεγάλη τους πίστη στο καλλιτεχνικό του όραμα…
Το καλλιτεχνικό αυτό δίδυμο υποστήριζε την ελευθερία της τέχνης και της οικειοποίησής της από τον καθένα, εκτός μουσείων. Τονίζεται σε κάθε ευκαιρία ότι τα έργα του Christo και της Jeanne Claude ήταν πάντα αυτοχρηματοδοτούμενα, κυρίως από την πώληση των προσχεδίων, αρχείων κτλ.
Η καλλιτεχνική εφήμερη εισβολή του θρυλικού αυτού ζευγαριού, σε δημόσιους χώρους, έχει αφήσει εικόνες που μας εντυπωσιάζουν και ιντριγκάρουν μέχρι και σήμερα. Οι ίδιοι στόχευσαν στο εφήμερο αλλά και στη διάρκειά του μέσω των οπτικών μέσων όπως οι φωτογραφίες και τα βίντεο, και αυτό είναι σημαντικό για να κατανοήσουμε τις προθέσεις τους. Όπως και ο ίδιος ο Christo είχε πει «φαντάζεστε να είχαμε βίντεο από το 17ο αιώνα, θα ήταν υπέροχο…».
Έτσι, το έργο του Christo και της Jeannne Claude θα παραμένει συνεχίζοντας την επίδρασή του και στις επόμενες γενιές.
Έργο σαν «δεύτερο δέρμα» όπως το χαρακτήρισε ο γνωστός κριτικός τέχνης της εποχής Pierre Restany (1930-2003).
Τα προσχέδια για την Αψίδα του Θριάμβου
The post Ο Christo συνεχίζει να μας τυλίγει… appeared first on Art22.
from Art22 https://ift.tt/33qj42y
via IFTTT