Πλέοντας το ποτάμι χωρίζει την πόλη σε δυο μισά που ξεψυχούν μέσα σε μια γάγγραινα από γοτθικές εκκλησίες, κοιμητήρια, ταβέρνες, μοναστήρια με καλόγριες κι άλλα με μούμιες. Κάτω απ' τη γέφυρα περνάει ένα ρέμα από σκουρόχρωμο ασήμι, σαν μια απέραντη σαρκοφάγος που πάνω της πλέουν τα πτώματα των πνιγμένων γυναικών. Οι γυναίκες της πόλης μου ρίχνονται στο ποτάμι με μυλόπετρες δεμένες στο λαιμό και πεθαίνουν μέσα στο βούρκο, που είναι γεμάτος κυπρίνους και απόβλητα εργοστασίων. Έπειτα από λίγο καιρό τ' αποσυντεθειμένα τους πτώματα ανεβαίνουν στην επιφάνεια με μια κίνηση αργή, εμποδισμένη απ' τα φύκια, η οποία τελικά τα ξαναβγάζει στον αέρα. Τα πτώματα των γυναικών γλιστρούν στα νερά του ποταμού σαν σιωπηλά φέρετρα, μέχρι που κάποιος ψαράς τα σπλαχνίζεται και τα γαντζώνει με το καμάκι του για να τα τραβήξει στην ακτή, όπου μπλέκονται μέσα στα βούρλα και τις καλαμιές. Κάθε φορά που κάποιος ελευθερώνει το πτώμα μιας γυναίκας ξεκινάει ένας άνευ λόγου σαματάς από σειρήνες, περιπολικά και ασθενοφόρα. Το πτώμα της πνιγμένης στην ακτή συγκεντρώνει πολυάριθμους περίεργους, οι οποίοι σπεύδουν εκεί για να περιεργαστούν το εύρημα και ν ανασάνουν την πρασινωπή αποφορά του θανάτου. Μιας και δεν έχω χώρο για να περιγράψω τη διαδικασία αποσύνθεσης που ακολουθεί ένα πτώμα βυθισμένο στο νερό (παραπέμπω τους ενδιαφερόμενους στο Μυστήριο της Μαρί Ροζέ, του Έντγκαρ Άλαν Πόε, συνδυασμό διηγήματος και αστυνομικής αναφοράς), θα επικεντρωθώ στην επίδραση της στο αιδοίο, πράγμα που είναι ο λόγος για τον οποίο εμφανίζομαι σ' αυτό το βιβλίο, μοναδικό αληθινό κατάλογο που μέχρι σήμερα έχει συνταχθεί επί του θέματος. Στην αρχή τα χείλη του αιδοίου των πνιγμένων έχουν ρυτίδες, όπως συμβαίνει συνήθως με τ' ακροδάχτυλά μας όταν παρατείνουμε το μπάνιο μας. Μετά τις ρυτίδες έρχεται το πρήξιμο: το αιδοίο μέσα στο νερό, ακόμα κι αν η κάτοχος του έχει αρκετές μέρες πεθαμένη, εμμηνορροεί για τελευταία φορά, μα το κύμα του αίματος που κ0ατεβαίνει από τη μήτρα, καθώς ανακατεύεται με το κρύο νερό στα βάθη του ποταμού, πήζει και σχηματίζει μια μάζα λίγο πολύ στρόγγυλη, σαν μεταθανάτιο τέκνο που γεννιέται απ' το αιδοίο. Μόλις η μάζα αυτή αρχίσει ν' αποσυντίθεται και να παράγει μονοξείδιο του άνθρακα και άλλα δύσοσμα αέρια, το αιδοίο των πνιγμένων γυναικών προσελκύει όλα τα πλάσματα του ποταμού, σαν ένα δόλωμα που εξουδετερώνει όλα τ' άλλα δολώματα ολόγυρα (γι' αυτό κι οι ψαράδες που ψαρεύουν σ' ένα ποτάμι πλούσιο σε πτώματα γυρίζουν συνήθως μ' άδεια χέρια) και δέχεται τις ανάλογες δαγκωνιές, κυρίως από τους λούτσους, ψάρια κατεξοχήν αδηφάγα. Στο μεταξύ το αιδοίο των πνιγμένων έχει χάσει το ηβικό του τρίχωμα, την απουσία του όμως αναπληρώνουν τα φύκια και άλλα γυμνόσπερμα φυτά, που αποθέτουν εκεί το σπόρο τους και ντύνουν το αιδοίο μ' ένα μανδύα από πρασινάδα. Το αιδοίο των πνιγμένων, μετά τις πρώτες δεκαπέντε υποβρύχιες μέρες του, παίρνει το γαλάζιο χρώμα του κοβαλτίου, σαν μπακαλιάρος που έχει πάθει ασφυξία, με σεντεφένιους ιριδισμούς- τότε είναι που, με αποσυντεθειμένα τα κυτταρικά του στρώματα, πρησμένο σαν αερόστατο, ξεκινάει την ανάδυση του στην επιφάνεια, συνοδευόμενο συνήθως κι από την κάτοχο του. Το αιδοίο της πνιγμένης θυμίζει αμυδρά στον πρωινό ήλιο κόσμημα του νερού κι έχει πάνω του λεκέδες από άλατα ή απολιθωμένα ψάρια. Αφότου αποτεθεί σε στέρεο έδαφος και καθαριστεί κατάλληλα, μπορεί να διατηρηθεί μέσα σε ναφθαλίνη και να χρησιμοποιηθεί ως φυλαχτό.
Στο ποτάμι κυλούν τα αιδοία των πνιγμένων γυναικών, γλιστρώντας κάτω απ' το φεγγαρόφωτο. Τα δυο μισά της πόλης ξεψυχούν μέσα σε μια γάγγραινα από γοτθικές εκκλησίες, κοιμητήρια, ταβέρνες, μοναστήρια με καλόγριες κι άλλα με μούμιες.
JUAN MANUEL DE PRADA
ΑΙΔΟΙΑ!
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
ΑΘΗΝΑ
1994
from ανεμουριον https://ift.tt/2YfDqId
via IFTTT