Ο Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας ήταν πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Γ΄ Δούκα και της Ευδοκίας. Όταν ήταν ακόμη νήπιο αναγορεύθηκε από τον πατέρα του συναυτοκράτορας. Μετά το θάνατο του πατέρα του (όταν ο Μιχαήλ ήταν δεκαετής), επιτροπευόταν από τη μητέρα του Ευδοκία τη Μακρεμβολίτισσα. Αυτή, όπως είδαμε παραπάνω, νυμφεύθηκε τον Ιανουάριο του 1068 τον Ρωμανό Διογένη, τον αναγόρευσε αυτοκράτορα και του παρέδωσε όλη την αυτοκρατορική εξουσία. Μετά την έκπτωση του Ρωμανού και τη βίαιη απομάκρυνση της Ευδοκίας στο μοναστήρι της Πιπερούς στην Προποντίδα, ο Μιχαήλ Ζ' ανακηρύχθηκε μόνος αυτοκράτορας (στις 24 Οκτωβρίου 1071). Μετά το θάνατο του Ρωμανού Δ οι Σελτζούκοι προφασιζόμενοι ότι η συνθήκη που είχαν συνάψει με αυτόν δεν ίσχυε πλέον, άρχισαν έναν επιθετικό και κατακτητικό πόλεμο κατά του Βυζαντίου. Η Αυτοκρατορία, όπως παρατηρεί ο Ostrogorsky βρισκόταν και πάλι, όπως την εποχή των μεγάλων αραβικών επιδρομών, μπροστά σε θανάσιμο κίνδυνο να κυριευθεί από τους εχθρούς της. Τότε όμως, συνεχίζει ο ίδιος ιστορικός, είχαν αντισταθεί οι διάδοχοι του Ηρακλείου με ηρωισμό και πείσμα για την άμυνα της Αυτοκρατορίας. Αντίθετα, τώρα τα πάντα βρίσκονταν σε τέλεια διάλυση. Ο Μιχαήλ Ζ Δούκας ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Δεν υπήρχε πια καμιά ελπίδα για τη Μικρά Ασία. Ο δρόμος ήταν ανοικτός για τους Σελτζούκους και καμιά δύναμη ή θέληση δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει. Παρόλα αυτά έγιναν κάποιες προσπάθειες να αντιμετωπιστούν. Η προσωπογραφία έχει ληφθεί από το βιβλίο «Αυτοκράτορες του Βυζαντίου» του ιερομόναχου Ιωάννη Μαρτίνου (μετέπειτα Μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων), που εκδόθηκε το 1889. Οι προσωπογραφίες του Μαρτίνου ήταν σε πολύ μικρό μέγεθος και προέρχονταν από άλλες προσωπογραφίες που βρήκε κάποιος μοναχός του Αγίου Όρους στο νάρθηκα της ερειπωμένης στα 1845 βυζαντινής εκκλησίας της Αγίας Σοφίας στην πόλη Μεσημβρία (στα παράλια του Ευξείνου Πόντου). Κατά την εποχή της βασιλείας του Μιχαήλ Ζ Δούκα το Βυζαντινό Κράτος έχασε και την τελευταία του κτήση στη Νότιο Ιταλία, τη Βάρη (σημερινό Μπάρι), η οποία έπεσε στα χέρια του ικανότατου αρχηγού των Νορμανδών Ροβέρτου Γκιστάρδου. Έτσι ολοκληρώθηκε η κατάκτηση των βυζαντινών κτήσεων στην Ιταλία από τους Νορμανδούς και ένας μεγάλος κίνδυνος άρχισε να απειλεί την Αυτοκρατορία από τα δυτικά (1071). Το 1072 ξέσπασε μια νέα επανάσταση στη Βουλγαρία. Οι Βούλγαροι επειδή υπέφεραν πολύ από τις υπερβολικές καταπιέσεις (ιδιαίτερα οικονομικές) του αυτοκράτορα, επανεστάτησαν βοηθούμενοι και από τους Σέρβους. Εναντίον τους έστειλε ο Μιχαήλ τον στρατηγό Δαμιανό Δαλασσηνό, ο οποίος νικήθηκε. Στη συνέχεια έστειλε τον Νικηφόρο Βρυένιο, ο οποίος όχι μόνο πέτυχε να καταστείλει την εξέγερση των Βουλγάρων αλλά και να εκδιώξει τους Σέρβους από τη Βουλγαρία και να κατατροπώσει τους Χρωβάτες (στην Ιλλυρία) και τους Νορμανδούς (στα ανατολικά παράλια της Αδριατικής). Ετσι είχαν τα πράγματα όταν στις 7 Ιανουαρίου του 1078 ο στρατηγός του θέματος των Ανατολικών Νικηφόρος Βοτανειάτης, αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας και κινήθηκε προς την Κωνσταντινούπολη, όπου το Μάρτιο του 1078 ξέσπασε μια επανάσταση των κατοίκων της, στην οποία έλαβε ενεργό μέρος και η Εκκλησία. Ο Μιχαήλ Ζ, ο οποίος είχε συλληφθεί από τον επαναστατημένο λαό, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το θρόνο και να καρεί μοναχός στη μονή του Στουδίου. Ο Νικηφόρος Βοτανειάτης στις 24 Μαρτίου του 1078 εισήλθε στην Κωνσταντινούπολη και την ίδια μέρα στέφθηκε αυτοκράτορας από τον Πατριάρχη.
from ανεμουριον https://ift.tt/36cQJLA
via
IFTTT
